Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
I wonder if I've been changed in the night? Let me think. Was I the same when I got up this morning? I almost think I can remember feeling a little different. But if I'm not the same, the next question is 'Who in the world am I?' Ah, that's the great puzzle!

31 Δεκ 2009

Πάει ο παλιός ο χρόνος!


Το έχω ξαναπεί και εμμένω στην άποψη ότι γενικά δεν μου αρέσει η ιδέα του επιβεβλημένου απολογισμού εξαιτίας του τέλους αυτού του χρόνου ή αυτής της δεκαετίας. Το βρίσκω τρομερά δραματικό για τα γούστα μου. Πλην όμως, και όπως όλα τα πράγματα που απαρνούμαι ή κοροϊδεύω και στο τέλος τα λούζομαι, έτσι και φέτος συνειδητοποιώ ότι με το τέλος του 2009 έχω διανύσει ένα τέλειο κύκλο. Και όχι επειδή το επιδίωξα ή το διάλεξα και ούτε επειδή ήταν προβλέψιμο ή επειδή τα γεγονότα με οδηγούσαν σε αυτήν την πορεία «με μαθηματική ακρίβεια». Ή μάλλον τα γεγονότα ίσως και να ήταν εκεί αλλά, εγώ τα ερμήνευα με διαφορετικό τρόπο.


 
Στην τελική όμως, και εκεί που είχα ξεκινήσει να κατασταλάζω σε απόψεις και θεωρήσεις περί ζωής όσο το δυνατόν πιο ορθολογιστικές και με γερές δόσεις κυνισμού, εκεί που ήμουνα στο όριο να παραιτηθώ από την πίστη μου στην καλοσύνη των ανθρώπων, στην επικοινωνία, στην αβίαστη επίδειξη ανθρωπιάς, στην αμεσότητα και στην απλότητα. Εκεί δηλαδή που πίστευα ότι μετά τα φοιτητικά χρόνια οι σχέσεις των ανθρώπων μόνο δυσκολεύουν και οι ίδιοι επιλέγουν συνειδητά να απομονώνονται παρά να προσπαθούν για τα πιο δύσκολα, ήρθε από το πουθενά η μεγαλύτερη αλλαγή στη ζωή μου και μου άλλαξε κυριολεκτικά τα φώτα! Ήταν ίσως το πιο όμορφο πράγμα που μου έχει συμβεί μέχρι τώρα! Με κυρίευσε σαν χείμαρρος, απαίτησε να κοιταχτώ στον καθρέφτη τις ψυχής μου και να απαντήσω στις πιο δύσκολες ερωτήσεις για την ηλικία και την φάση που διανύω, με τις μεγαλύτερες δόσεις ειλικρίνειας.
 
Η απόφαση ήταν δύσκολη και ακόμα με φοβίζει η επιλογή μου, αλλά ταυτόχρονα με κάνει να νιώθω ζωντανή, με κάνει να νιώθω ότι αγγίζω μια ακρούλα από όνειρα που είχα κρύψει βαθιά μέσα μου, φοβούμενη ότι ήταν απλά αδύνατα. Νιώθω (αν και φοβάμαι ακόμα και να το γράψω, πόσο μάλλον να το αρθρώσω δυνατά) ότι είμαι ευτυχισμένη. Τολμώ να αγκαλιάσω αυτό το αίσθημα αν και ταυτόχρονα φοβάμαι ότι θα εξανεμιστεί από στιγμή σε στιγμή. Ξέρω ότι από δω και πέρα ξεκινά μια πορεία δύσκολη, μα για το παρόν με ενθουσιάζει και για λίγο ακόμα μπορώ να ονειρεύομαι…
 
Δεν ξέρω τι άλλο να πω… νομίζω ότι δεν έχω τίποτα άλλο να πω.
 
Εύχομαι καλό νέο έτος σε όλους και αν υπάρχει ένα συμπέρασμα που πηγάζει από τις δικές μου εμπειρίες, θα σας συμβούλευα να ονειρεύεστε, να κυνηγάτε τα όνειρα σας με μανία και να πουλάτε το εαυτό σας όσο πιο ακριβά γίνετε γιατί αλλιώς οι άλλοι θα τον πουλήσουν φθηνά!




28 Δεκ 2009

Here's to looking at you kid


Απολογούμαι για την απουσία μου. Δεν ήταν εσκεμμένη αλλά ο Δεκέμβρης μου επιφύλαττε πολλές εκπλήξεις.Για την ακρίβεια με έφερε αντιμέτωπη με ένα τεράστιο δίλημμα! Μέχρι και το ζώδιο μου, που για πρώτη φορά κατάφερε να κάνει σωστή πρόβλεψη, μου έθεσε το εξής ερώτημα: «Θα εγκαταλείψεις την ασφαλή Εδέμ για ένα επίγειο, επίπονο και σκοτεινό πάθος ή θα συμβιβαστείς υπό το βάρος μιας ζωής που σου προσφέρει την μοναξιά με το περιτύλιγμα της ασφάλειας;». Είναι σχεδόν τραγελαφικό ότι όλο το σύμπαν συνομοτεί στις πιο τρομακτικές μα ταυτόχρονα πιο ενθουσιώδεις αλλαγες τις μικροζωής μου.


Δεν έχω καθόλου συγγραφικό οίστρο (τρομάρα μου), όλα τα σχέδια που είχα για νέα άρθρα μου φαίνονται ανούσια ή περιττά. Το μόνο που με απασχολεί είναι το «τι μέλλει γενέσθαι»...

Χωρίς ίχνος τύψεων και κόντρα στην υπερενεργητική μου φύση, ομολογώ ότι το πιο ενθουσιώδες πράγμα που έκανα κατά την διάρκεια των εορτών ήταν να πάω το Σάββατο βράδυ στην New Division :οΡ Κατα τα άλλα οι γιορτές κύλησαν απλά υπερβολικά ήσυχα. Βέβαια πέρασα το μεγαλύτερο μέρος τους αρρωστούλα στο κρεβάτι. Η καλύτερη μου δε αυτές της γιορτές ήταν ότι εξαιτίας της ασθένειας βρήκα τον χρόνο να απολαύσω ταινίες, το βιβλίο μου και κυρίως ύπνο!

Δε έχω κανένα εμφυολόγημα να μοιραστώ :oPPP Όμως σας εύχομαι ολόψυχα
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ!

7 Δεκ 2009

In friendship we trust


Χθες βράδυ βρέθηκα να οδηγώ σε ένα σύννεφο πυκνής ομίχλης. Τη φοβάμαι την ομίχλη, είναι από τις πιο δύσκολες συνθήκες οδήγησης για μένα. Χθες βράδυ όμως δεν με φόβισε καθόλου, αντίθετα η έντονη προσπάθεια που έπρεπε να καταβάλω για να οδηγήσω με βοήθησε να ξεκαθαρίσω πολλές σκόρπιες σκέψεις μου. Περνάω πάλι μια από κείνες τις φάσεις που δεν με πολύ-νοιάζει να βγαίνω, αντίθετα απολαμβάνω την ησυχία του σπιτιού μου και την χαρά του να χουχουλιάζω με ωραίες ταινίες, ή βιβλία. Βγαίνω έως ελάχιστα και προσπαθώ να είμαι πολύ επιλεκτική, κυρίως επειδή έχω την έντονη επιθυμία μέσα μου να διαχωρίσω τι έχει πραγματική αξία στο παρόν στάδιο και τι όχι.

Τα κυριότερα δε ερωτήματα μου στρέφονται γύρω από το θέμα της φιλίας, κυρίως γιατί νοιώθω ότι είναι ένα θέμα που δεν κατάκτησα ποτέ σε τέτοιο βαθμό που να νοιώσω αρκετά καλά, που να πιστέψω ότι τώρα μπορώ να επαναπαυτώ. Πάντα ονειρευόμουνα ως ιδανικό σενάριο μια παρέα τριών έως πέντε ατόμων, αγόρια κορίτσια, όπου ο καθένας θα συμμετείχε ως ξεχωριστή οντότητα. Θα είχε ο καθένας τις ασχολίες του, τα ενδιαφέροντα του, τους προβληματισμούς του και θα προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν όλα αυτά μεταξύ τους με ειλικρίνεια, με όλους τους φόβους και τα πάθη τους. Καθένας θα παράσυρε τους υπόλοιπους σε εξόδους του γούστου του και οι υπόλοιποι θα είχαν την ανοικτόμυαλη καλή διάθεση να ακολουθήσουν χωρίς πολλά κολλήματα, από επιθυμία να μοιραστούν τα πάθη του φίλου τους. ‘Η θα μαζεύονταν όλοι κάπου χαλαρά (π.χ. σε σπίτι, καφέ, μπαράκι, πάρκο…) για αμπελοφιλοσοφίες και ανταλλαγή θετικής ενέργειας. Δεν θα έπρηζαν ο ένας τον άλλο, αλλά θα αλληλοσυμπληρώνονταν. Δεν θα χρειάζονταν τη συνεχή επαφή, ή να περνούν τη μισή του μέρα στα τηλέφωνα αλλά θα ενεργούσαν ο καθένας ανεξάρτητα σύμφωνα με την προσωπικότητα και τα ενδιαφέροντα τους και θα επικοινωνούσαν ουσιαστικά, όταν θα είχαν χρόνο να απολαύσουν την παρέα ο ένας του άλλου. Καθένας τους θα ένοιωθε πιο δυνατός γιατί θα είχε σταθερό σημείο αναφοράς τους υπόλοιπους και θα ήξερε ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να έχει έστω ένα από αυτούς δίπλα του.

Μέχρι τώρα ήμουν αρκετά τυχερή ώστε να γνωρίσω αρκετά άτομα στη ζωή μου, που υπήρξαν φίλοι μου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Έμαθα, πήρα και αποκόμισα πολλά διδάγματα από αυτούς.Κάποιοι από αυτούς είναι για μένα και φίλοι ζωής. Αντίστοιχα όμως αρνήθηκα πολλές φορές να μείνω σε μια παρέα που δεν με εξέφραζε, που οι πράξεις της πήγαιναν αντίθετα στα πιστεύω μου, που αποδεικνυότανε πολύ ρηχή για να μπορέσει να αφουγκραστεί τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες μου. Το αποτέλεσμα αυτών μου των επιλογών είναι ότι ένοιωσα πολλές φορές το αίσθημα της μοναξιάς, που παρεμπίπτοντος αποτελεί και τη μεγαλύτερη φοβία μου. Κάθε τέτοια απόρριψη δε, την βίωσα σαν προσωπική μου ήττα και ποτέ δεν σκέφτηκα υπεροπτικά για αυτές μου τις αποχωρήσεις. Φιλτράρονταν μέσα από την σφαίρα του πόσο αλληλό-αξιοποιήσιμο ήταν το συγκεκριμένο σύνολο (με την έννοια που το έχω περιγράψει στο παρελθόν σε αυτό το blog).

Στην τελική δεν ξέρω αν η στάση μου αυτή ήταν σωστή, γιατί παρά το γεγονός ότι μπορώ με σιγουριά να πω ότι υπάρχουν συγκεκριμένοι άνθρωποι τους οποίους μπορώ να αποκαλώ Φίλους, από την άλλη (με εξαίρεση μια μόνο χρονιά) δεν κατάφερα ακόμα ούτε καν να πλησιάσω το ονειρικό μου σενάριο. Εξακολουθώ λοιπόν να παιδεύομαι μήπως κάνω κάτι στραβά, αν πρέπει να βάλω νερό στο κρασί μου και να συμβιβαστώ με ανθρώπους που θα πρέπει να δικαιολογήσω κάποιες συμπεριφορές τους που με ενοχλούν και θα πρέπει να καταβάλω μεγαλύτερη προσπάθεια να τους καταλάβω και να τους αποδεκτώ…

«Each friend represents a world in us, a world possibly not born until they arrive, and it is only by this meeting that a new world is born.» (Ann Richards)

27 Νοε 2009

Απορία Νο. 2

Ποιά τα συστατικά που συνθέτουν μια καλή φιλία; Τι σου προκαλεί την αίσθηση ότι ναι υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου που μπορείς να θεωρείς καλούς φίλους και τι κάνεις εσύ που θεωρείς ξεχωριστό για τους φίλους σου; Τέλος πώς νιώθει αυτό το αίσθημα του να ανήκεις σε ένα προσεκτικά διαλεγμένο όμορφο σύνολο που αποκαλείς τους φίλους ή την παρέα σου; 

24 Νοε 2009

Σας αγαπάω μα δεν παντρεύομαι!


Όταν ήμουνα μικρή είχα πάθει μια εξάρτηση με το τραγούδι της Άντζελας Δημητρίου (νομίζω) που έλγε "Δεν παντρεύομαι, δεν παντρεύομαι, εγώ δεν ερωτεύομαι"! Ήταν τέτοια δε η πόρωση μου με το τραγούδι αυτό που ένα καλοκαίρι που έμενα σε μια θεία μου στην Λεμεσό, είχα ξεσηκώσει όλο το σπίτι μαζί με την καημένη την ξενυκτισμένη την ξαδέλφη μου με  την ερμηνία μου σε ιδιαίτερα υψηλά ντεσιμπέλ σε αυτό το τραγούδι.

Ψες βράδυ ένοιωσα μια έντονη επιθυμία να επαναλάβω το όλο σκηνικό με το ακριβώς ίδιο πάθος όταν η μητέρα μου με ιδιαίτερα αυστηρό ύφος  απαίτησε να μάθει τι συμβαίνει με την προσωπική μου ζωή. ΄Οταν δε της άπάντησα στον ίδιο τόνο ότι δεν είχα τίποτα να της πω, με κατηγόρησε μάλιστα ότι της έλεγα ψέματα!

Αυτό με τις μαμάδες και τις ανησυχίες τους πραγματικά δεν το κατάλαβα ποτέ, ούτε με το ένστικτο που πάντα πέφτει έξω, ούτε με την έγνοια τους μπας και μείνουμε μόνοι - είδικά τα κορίτσια - σ'αυτή τη ζωή χωρίς κάποιο σύντροφο παρά το πλευρό μας. Άλλα ρε μαμά άμα είναι να είμαι με κάποιον που δεν με γεμίζει στη ζωή μου προτιμώ να είμαι μόνη μου! Αν και γιαυτό ακόμα έχει την απάντηση έτοιμη (όχι που δεν θαχε!) και πάντα μου αντιγυρίζει ότι η ευτυχία δεν βρίσκετε ποτέ στην απομόνωση και η αέναη μάχη των γενεών συνεχίζεται...

Η πλάκα είναι πως της εξηγήσα  πολλές  φορές τις βλέψεις μου επί του θέματος, ότι δηλαδή ψάχνω για συντρόφους και συντροφικές σχέσεις στη ζωή μου (γενικότερα αλλά και ειδικότερα) και πως το νυφικό και το χαρτί του γάμου δεν σημαίνουν τίποτα για μένα άμα είναι κενού περιεχομένου και πάντα συμφωνούμε στην θεωρία. Όμως το άγχος της μαμάς μου για να με αποκαταστήσει δεν λέει να καταλαγιάσει με τίποτα και έτσι οι τάσεις ανάκρισης με διάφορα ύπουλα και μη  μέσα συνεχίζουν ακάθεκτες!

Αιώνια κύπρια μάνα σε αγαπάω μα δεν παντρεύομαι!!!!!

17 Νοε 2009

.... και μια ενδοφλέβια καφεΐνης παρακαλώ



Άλλιως τον είχα συνδέσει μέχρι τώρα τον καφέ. Με παρέες, χαλαρές φάσεις, ξεκούραση και χαλάρωση, κουτσομπολιό γενικά με όμορφες στιγμές. Δεν τον είδα ποτέ ως αναγκαίο κακό. Η καλή του ποιότητα είχε υπάρξει κάποτε πολύ σημαντική και δεν καταδεχόμουνα να ανεκτώ κάτι υποδιέστερο του Καλού Καφέ, του προσεκτικά επιλεγμένου χαρμανιού και της σωστής ποικιλίας.

Κι όμως αυτή η πολυτέλεια ανήκει στο παρελθόν


Τώρα πλέον η μυρωδιά μιας κακής ποιότητας καφέ μου ανοίγει καθημερινά την πόρτα του γραφείου, με συνοδεύει στα meetings, μου κρατάει συντροφιά στα ξενύκτια και στις εξτρά ώρες εργασίας. Οι πιτσιλιές του στο γραφείο και στα χαρτιά έχουν γίνει γνώριμοί φίλοι, συνοδοιπόροι στα αισθήματα που με διαπερνούν τρέχοντας καθώς εργάζομαι. Ως άλλες παρήγορες νότες που προσπαθούν να μου απαλύνουν το καθημερινό άγχος μου. Με άλλα λόγια εξάρτηση με την αναγκαία σχέση αγάπης-μίσους που συνοδεύει αυτού του είδους σχέσεις.


Ο καφές έχει καταντήσει πλέον ένα αναγκαίο κακό για να με βοηθήσει να βγάλω την μέρα παρά μια απόλαυστική συνήθεια που έχει υπάρξει μέχρι τώρα. Και έτσι με τον ίδιο περίεργο τρόπο αλλάζουν πολλές συνήθειες από απολαυστικές σε αναγκαίες. Ακόμα ένα σημάδι μάλλον πως μεγαλώνω...

12 Νοε 2009

Άρωμα γυναίκας


Σκέφτομαι ότι εμείς οι γυναίκες είμαστε τόσο περίεργα πλάσματα. Ακροβατούμε πολλές φορές μεταξύ τις ορθολογικής πρακτικότητας και τις φαντασιόπληκτης ευαισθησίας μας.Παλεύουμε ακόμα να αποδείξουμε την αξία μας σε μια κοινωνία που παραμένει βαθιά ανδροκρατούμενη και που απαιτεί από εμας να είμαστε τα πάντα (μητέρες, σύζυγοι, ερωμένες, φίλες, επαγγελματίες, πρότυπά ηθικής, σοβαρότητας, θυληκότητας, σεξουαλικότητας, εξυπνάδας, λογικής, πρακτικότητας... και η λίστα συνεχίζεται). Μα το αξιοθαύμαστο είναι ότι την παλεύουμε στ'αλήθεια. Στ'αλήθεια προσπαθούμε να υιοθετήσουμε όλους αυτούς τους ρόλους χωρίς δεύτερη σκέψη και οι πλείστες πιστεύουμε βαθιά μέσα μας ότι όλα αυτά στα αλήθεια συνθέτουν την ιδανική γυναίκα. Νίωθουμε μάλιστα τύψεις αν δεν τα καταφέρνουμε σε κάτι από όλα αυτά.

Και ας μην παρεξηγηθώ δεν εκφράζω φεμινιστικές τάσεις, ούτε και ασπάστικά ποτέ αυτήν την ιδεολογία. Μάλιστα άν με ρωτάτε προσωπικά πιστεύω ότι το μόνο που προσέφερε ο φεμινισμός πρακτικά στις γυναίκες ήταν να τις επιβαρύνει με ακόμα περισσότερα καθήκοντα γιατί πλέον συνεχίζουμε να επωμιζόμαστε όλα τα πάραπάνω καθήκοντα αλλά τώρα τα κάνουμε με ανταγωνιστική διάθεση ώστε να αποδείξουμε ότι είμαστε όντως καλύτερες από το αντίθετο φύλο.

Στην τελική όμως τι μας προσφέρει όλος αυτός ο αγώνας από άποψη ηθικής ικανοποίησης; Μας κάνει σταλήθεια πιο ευτυχισμένες, πιο πλήρεις. Προσωπικά στο δικό μου πετσί δεν το ένιωσα ακόμα αυτό, αλλά αντιθέτως νιώθω συνεχώς να αμφισβητούμαι και να διαγωνίζομαι με κριτήρια που δεν είναι καν καθαρά και επικυρηγμένα και πολλές φορές να απορρίπτομαι στην ψύχρα. Και όχι μόνο αλλά επιπλέον σε όλα τα πάραπάνω καθήκοντα αναμένεται ότι πρέπει να αντεπεξέρχομαι  και χωρίς να γίνομαι πολύ σκληρή, πολύ ανδροπρεπής ή ασεξουαλική, γιατί τότε χάνω την αξία μου ως γυναίκα, και γίνομαι εκφοβιστική ή απειλιτική προς τους άνδρες σε σημείο που νιώθουν την ακατανίκητη ανάγκη να κάνουν αυθαίρετες νήξεις για την επίδοση μου στο κρεβάτι ή καλύτερα την έλλειψη αυτής ή την δική μου ανικανότητα.

Και ερωτώ εμένα σαν γυναίκα τι μου προσφέρει η όλη παραπάνω κατάσταση, πάντως σίγουρα όχι ικανοποίηση, ούτε ευτυχία, ούτε καν αναγνώριση για να θρεύσω τουλάχιστον τον εγωισμό μου και να ισχυριστώ ότι κερδίζω έτσι κάτι από αυτό, έστω και τόσο ποταπό. Εξακολουθώ να ζω ανάμεσα σε ανθρώπους που θα συνεχίσουν να με ταπελώνουν χωρίς κάν να μπουν στο κόπο να με γνωρίσουν και που θα πέφτουν πάντα στα κλισέ συμπεράσματα που περιβάλλουν το γυναικείο φύλο.

Και για αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων είμαι πάνω απ'όλα άνθρωπος άρα κατά βάση γεμάτη ελαττώματα. Το δουλεύω το μυαλό μου αλλά υπάρχουν και τομείς που δεν σκαμπάζω και δε βρίσκω κανένα λόγο γιατί να απολογηθώ γι’ αυτό. Μπορώ να γίνω αποτελεσματική, λειτουργική, συντροφική, σεξουαλική, μητρική και ότι αλλό κατά βούληση και εφόσον οι συνθήκες μου το εμπνέουν και όχι επειδή κάποιος μου το επιβάλλει, ή το απατεί ως δεδομένο.Δεν ψάχνω να ενσαρκώσω κανένα ρόλο από τους παραπάνω από μόνη μου, αλλά πιστεύω ότι ενδεχομένως να ενσαρκώσω κάποιους απο αυτούς αν οι συνθήκες είναι κατάλληλες και γόνιμες. Και τέλος δεν θέλω κανένα άνθρωπό στην ζωή μου που να μην θέλει να είναι σεαυτή, που να αδυνατεί να εκτιμήσει το δάσος γιατί δεν του αρέσει η διαρρύθμιση ή ένα συγκεκριμένο δέντρο ή ακόμη χειρότερα κρυφοκοιτάζει, επικρίνει με την ασφάλεια του παρατηρητή και αποχωρεί. Η ζωή είναι μικρή και το παιχνίδι είναι όλα ή τίποτα.


Υ.Γ 1: Με αφορμή το συγκεκριμένο άρθρο του ονειροπόλου


Υ.Γ. 2: Anti-Christ παραδέχομαι ότι η συγκεκριμένη εγγραφή είναι λίγο πολύ γυναικεία και δικαιούσαι να μου τα χώσεις γιαυτό


Υ.γ. 3: Τυχόν ομοιότητες με γεγονότα συμπεριφορές και ανθρώπους ειδικά με δικούς μου ανθρώπους είναι καθαρά τυχαίες.

10 Νοε 2009

Ο δαίμονας του filing...


Στην σημερινή κοινωνία του 21ου αιώνα και παρά τα ομολογουμένως τεράστια άλματα προόδου που σημειώνονται καθημερινά υπάρχει ένα πράγμα στο οποίο όχι μόνο μένουμε στάσιμοί αλλά κατά τα  φαινόμενα πάμε από το κακό στο χειρότερο και αυτό είναι το filing!

Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το πόσο χώρο καταλαμβάνουν τα ντοσιέ στο κάθε γραφείο αλλά και από τους ίδιους τους υπαλλήλους που μπαίνουν στην διαδικασία να κρατάνε αρχείο ή ακόμα χειρότερο το ότι υπάρχει συγκεκριμένο προσωπικό επιφωρτισμένο με το καθήκον της αρχειοθέτησης και ότι παρόλαυτα το αποτέλεσμα παραμένει πάντα το ίδο: Όταν χρειαστεί να ανασύρεις ένα οποιοδήποτε έγγραφο από ένα κάποιο file, το έγγραφο αυτό είτε δεν υπάρχει, είτε έχει εξαφανιστεί και γενκότερα απλά δεν υπάρχει καμία ελπίδα να το βρεις το ρημαδοέγγραφο! Όποτε κάθε φορά που πρέπει να βρώ ή μάλλον να ανακαλύψω κάποιο έγγραφο καταλήγω να κάνω ανασκαφές τύπου Ιντιάνα Τζόουνς, ή να επιδίδομαι σε επειχήρηση εξιχνιάσης μυστηρίων ως άλλος Ηρακλής Πουαρό.

Ως πότε πλέον, ως πότε! 

3 Νοε 2009

Lazy Mondays


Τελικά έτσι πρέπει ναναι τα βράδια των φθινοπωρινών Δευτέρων, τεμπέλικα, χουχουλιάρικα, με πιτζαμούλες, κουβερτούλα, σειρές στο labtop και ψιλοκουβεντούλα με φιλαράκια.

Έσενα ποια είναι η ιεροτελεστία της Δευτέρας σου; 

Υ.Γ.: Την Κυριακή το απόγευμα βρέθηκα στο "Brew". Το λάτρεψα. Χαλαρό, με χαριτωμένη διακόσμηση, τεράστιους καναπέδες και ένα ατέλιωτο κατάλογο με τσάγια. Ήτανε πραγματικά υπέροχα! 

29 Οκτ 2009

Αναπόφευκτο


“Always speak the truth, think before you speak and write it down afterwards” (Lewis Carroll)

Πορευόμαστε σ’ένα περίεργο κόσμο γεμάτο οξύμωρα σχήματα. Προσπάθουμε να αναλύσουμε τους εαυτούς μας, τα συναισθήματα μας, να δημιουργήσουμε κανόνες και όλα αυτά γιατί προσπαθούμε απεγνωσμένα να προστατευτούμε από το απροσδόκητο και από τις φοβίες μας. Είναι όμως φορές που αναπόφευκτα πληγωνόμαστε ή πληγώνουμε...... 

Οι χειρότερες πληγές είναι πιστεύω όταν χρειάζετε να πληγώσουμε τους γύρω μου, όχι εσκεμμένα και ηθελημένα, αλλά επειδή δεν γίνεται διαφορετικά.... Από μια προσπάθεια να τους προστατέψουμε από μετέπειτα πράξεις που θα τους πλήγωναν χειρότερα. Επειδή ξέρουμε τους εαυτούς μου λίγο καλύτερα απ’αυτούς. Και αυτό από μόνο του εμπεριέχει μια αδικία, γιατί ως φύση αδύνατη έχουμε ανάγκη να ελπίζουμε.

Και γιατί προσωπικά ως άνθρωπός που δηλώνω ότι θέλω να γίνομαι καλύτερη, ακυρώνω την ίδια μου τη δήλωση και προσπάθεια με το να περιμένω και να επιβαιβεώνω τους γύρω μου ότι προβλέπω και είμαι σίγουρη ότι θα ξανακάνω τα ίδια «λάθη». Κι όμως είναι φορές που, επαναλαμβάνω, είναι απλά αναπόφευκτο…

Σήμερα νίωθω μια πολύ άσχημη εκδοχή του εαυτού μου.

22 Οκτ 2009

Autumn in Cyprus


Κάτι συμβαίνει γύρω μου και μέσα μου. Κυκλοφορώ συνεχώς μέσα στην πολή, δημιουργώ νέους δεσμούς και για την ώρα έχω την αίσθηση πως ανακαλύπτω πράγματα που νομίζω μου ταιρίαζουν. Ίσως να ξεκίνησα να βρίσκω το δικό μου τρόπο να γεμίζω τις παταρίες από την ενέργεια του νησιού( τ’αγαπώ αυτό το νησί προς δική μου έκπληξη). Ίσως επειδή μετά το τελευταίο spring clean μπήκαν καινούργια άτομα στην ζωή μου και νιώθω ότι έχω πραγματικά να πάρω απαυτούς. Οι τρεις τελευταίες εβδομάδες πάντως ήταν ευχάριστα γεμάτες. Έχω τόσες πολλές προτάσεις για εξόδους που δεν ξέρω από που να ξεκινήσω...
Πηγαίνετε Λάρνακα! Τώρα είναι η ιδανική περίοδος για να σουλατσάρει κανείς στην Λάρνακα αν με ρωτάτε γιατί δεν είναι πλέον ασφυκτικά γεμάτη, η υγρασία είναι μειωμένη και υπάρχει διάχυτη η μυρωδιά της θάλασσας από το ελαφρύ αεράκι που αγκαλιάζει την πόλη κάθε βράδυ. Οι προωρισμοί αρκετοί. Η καινούργια μου προτίμηση- ανακαλυψη είναι το 1900, ένα μικρό μπαράκι, που στεγάζετε σ’ένα διατηρητέο σπίτι με ξύλινη επένδυση, περισσή αγάπη για την τέχνη και ένα μικρό χαριτμένο εστιατόριο στο πάνω όροφο του μαγαζιού που παίζει συνεχώς παλιά μπλουζ κομμάτια! Ξεναερεωτεύτηκα Ella Fitzerald και Louis Armstrong, υπέροχες φωνές!
Μετά σταθερή αξία παραμένει το “Blue Pine”, κλασική μπυραρία, με καλό φαγητό, όμορφη ατμόσφαιρά, χαριτωμένη αυλή και για τις πιο κρύες νύκτες το “Jack Daniels room” με τεράστιους καναπέδες. Συστήνω ανεπιφύλακτα την Caesar Salad του! Ακόμα λίγο πιο πριν, στον κεντρικό δρόμο προς φοινικούδες βρίσκεις το “La Pasteria”, το “Nippon” και το “Viale” για πολύ καλό φαγητό και όμορφη χαλαρή ατμόσφαιρα.
Η δε Λευκωσία συνεχίζει να με εκπλήσσει ευχάριστα καταρχάς γιατί συνεχίζει να έχει πολλά events. Πήγα στο «Tape», την Κυριακή και το συνιστώ κυρίως για τις δυνατές του ερμηνίες και τους έξυπνα σαρκαστικούς διαλόγους του. Θέλω να πάω στο “Barfly”, που παίζει τις καθημερινές στην Διαχρονική. Και μιας και είπα Διαχρονική είναι η σίγουρη επιλογή για σαββατιάτική έξοδο. Το μουσικό της σχήμα και το πρόγραμμα σκίζουν. Προσωπικά δε τρέφω μεγαλή συμπάθεια και εξαιτίας του ότι το σχήμα απαρτίζουν τρεία μέλη από το συγκρότημα “Sulphurs” και ο François που είναι ο καλύτερος μπλουζ τραγουδιστής που έτυχε νακούσω στο νησί (εμφανιζόταν πέρσυ στην Ιθάκη κατά διαστήματα και ήταν πραγματικά απίθανος).
Επίσης σταθερή αξία μένουν και οι προβολές του Cine Studio. Αυτήν την εβδομάδα ξεκινά το «Οι πληγές του Φθινωπόρου». Τέλος σταθερή αξία παραμένει και το Hustle τις Κυριακές με υπέροχες μουσικές επιλογές και πολύ πιο χαλαρό κόσμο (γενικά πρέπει να χαλαρώσουμε λίγο σ’αυτό το νησί).
Τελίκα μου ταιριάζει πολύ το φθινώπορο στην Κύπρο!

16 Οκτ 2009

Two Lovers



Χθες βράδυ πήγα στην προβολή της ταινίας «Two Lovers» (την τελευταία ταινία του Joaquin Phoenix πριν αποφασίσει να παρατήσει την καρίερα του ως ηθοποιός για να γίνει ο χειρότερος ράπερ της εποχής του). Η όλη πλοκή αφορούσε ένα εξορισμού προβληματικό τρίγωνο. Για ένα άντρα που αποζητούσε τη σωτηρία από τον ίδιο του τον εαυτό στα πρόσωπα δύο διαφορετικών γυναικών. Η ταινία ήταν πολύ ενδιαφέρον, χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις αλλά με μια διάχυτη αγωνία για επιβίωση.

Και αυτό ( surprise surprise) με έκανε να αναλογιστώ την ανικανότητα μας σαν άνθρωποι να ξεδιαλύνουμε τις ίδιες μας τις ζωές, να επιλέγουμε ανθρώπους και καταστάσεις χρηστές για μας, μέσα από τις οποίες να μπορούμε σταλήθεια να επικοινωνούμε, να δημιουργούμε και να πέρνουμε θετική ενέργεια. Γενικά ως άνθρωποι τέινουμε να μαζεύουμε γύρω μας ανθρώπους τους οποίους αδυνατούμε να αξιοποιήσουμε και ως αποτέλεσμα το μόνο που καταφέρνουμε είναι να καταλήγουμε να γκρινιάζουμε για τον κοινωνικό μας περίγυρω, για τους φίλους μας, ακόμα και για τον ίδιο τον άνθρωπο που έχουμε επιλέξει ως σύντροφό μας και να νιώθουμε κουρασμένοι απ’ αύτους και κατεπέκταση κουρασμένοι από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Άρα καταλήγουμε να δημιουργούμε «άχρηστες» σχέσεις και να γινόμαστε «άχρηστοι» για αυτούς που μας περιβάλλουν ( άχρηστοι με την έννοια του μη χρήσιμοι, του αναξιοποίητοι).

Σύμφωνα με μια κοινωνική έρευνα έχει αποδεικτεί πως είμαστε εκ φύσεως εξοπλισμένοι με το ένστικτο της επιλογής, αλλά αδυνατούμε να το χρησιμοποιήσουμε επηρεαζόμενοι από επιβεβλημένα πρότυπα lifestyle όπως οι τηλεοπτικές φιλίες που προβάλλονται μέσα από διάφορες σειρές. Προσπαθούμε να εξομοιωθούμε σ’ένα πρότυπο που καταρρίπτει καταρχήν την προσωπική έκφραση. Δίνουμε βάση και αναζητούμε να περιβαλλόμαστε από φαινομενικά όμορφους ανθρώπους, με επιτιδευμένη διάθεση τρέλλας, που συχνάζουν σε συγκεκριμένα μέρη, ντύνονται με συγκεκριμένο τρόπο και υιοθετούν συγκεκριμένα μοτίβα συμπεριφοράς. Ακόμα και οι ίδιοι υιοθετούμε personas γιατί μας βολεύει να φιλτράρουμε τον χαρακτήρα μας μέσα από συγκεκριμένες προσδοκίες. Όμως όλα αυτά οδηγούν μόνο σε μια κατάληξη: την έλλειψη προσωπικής έκφρασης.

Δεν αφουγκραζόμαστε τις πραγματικές μας ανάγκες, ούτε προσπαθούμε να τις επικοινωνήσουμε και να ευαισθητοποιηθούμε στις ανάγκες των γύρω μας. Και αν δεν επικοινωνούμε πως μπορούμε να συνεννοηθούμε και να αλληλομεταδώσουμε θετική ενέργεια. Πώς μπορούμε να κατανοήσουμε πραγματικά ποιοι είμαστε και ποιοι είναι οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν και να άρα να αξιολογήσουμε με ποιούς μπορούμε σταλήθεια να δημιουργήσουμε δεσμούς γιατί μοιραζόμαστε μια κοινή ανάγκη/ πραγματικότητα/ αλήθεια...και να αφήσουμε τους υπόλοιπους ελεύθερους να ανακαλύψουν την δική τους διάσταση. Και ακόμα πιο δύσκολα να ξεδιαλύνουμε από όλο αυτό το κοινωνικό σύνολο τους πιο κοντινούς μας φίλους, αυτούς που μπορεί να μας συντροφεύσουν μέχρι και διαβίου. Και τέλος τέλος να καταφέρουμε να επιλέξουμε τον άνθρωπο που θα μας συντροφεύσει για την υπόλοιπη μας ζωή (ει δυνατόν) και που προσωπικά πιστεύω πως είναι η πιο δύσκολη επιλογή που καλούμαστε να κάνουμε;

Μα το μέγιστο μάθημα που μας προσφέρει αυτή η επιλογή πιστεύω είναι να μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε πότε μια από όλες τις προαναφερόμενες σχέσεις έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της και πότε πρέπει να αφήσουμε τον άλλο άνθρωπο ελεύθερο να φύγει για να μπορεί να προσφέρει αλλού. « Με τα χέρια ανοικτά κυνηγάω διαρκώς την χαρά και όταν έρθει η στιγμή την αφήνω να φύγει κι αυτή για να μην βαρεθεί» ( Θηβαίος)

12 Οκτ 2009

Τι είναι αγάπη;


Ένα βασανιστικό ερώτημα έχει τεθεί μέσα μου. Ένα ερώτημα που αδυνατώ έστω και να προσεγγίσω ή να κατανοήσω και σοκάρομαι από την ίδια την ανικανότητα μου. Η Μ. με ρώτησε τις προάλλες: «Τι είναι αγάπη;». Έμεινα να την κοιτάω μ’ ένα χαμόγελο Μόνα Λίζας στο πρόσωπο. Το μυαλό μου όμως παρέμεινε κενό. Καταλάβαινα τι με ρωτούσε και παρόλο που υπήρξα αρκετά τυχερή ώστε να νιώσω και να βιώσω αρκετές αποκυμάνσεις αυτής της λέξης/συναισθήματος, καμιά λέξη δεν ένιωθε ικανοποιητική για να περιγράψει.

 
Πήγα να ψελλίσω κάποιες φράσεις του τύπου η επικοινωνία, η αποδοχή, η συντροφικότητα, αλλά το ένοιωθα πριν καν να μου το επιβεβαιώσει ότι αυτά ήταν συστατικά που μπορεί να υπάρχουν ή να μην υπάρχουν. Πόσες φορές δεν νοιώσαμε ότι αγαπάμε κάποιον χωρίς να μας έχει δώσει οτιδήποτε απ’ αυτά, ή συνεχίζουμε να αγαπάμε κάποιον παρόλο που είναι μακριά μας, ή αγαπάμε κάποιον άγνωστο χωρίς φανερή εξήγηση; Και αντίστοιχα πόσες φορές νοιώσαμε στιγμιαία μίσος για ανθρώπους με τους οποίους διασταυρωθήκαμε στο δρόμο, ή αποτύχαμε να επιστρέψουμε αγάπη σε κάποιον που έκανε την δική του αγάπη να νιώθει δεδομένη. Άρα παρόλο που ιδανικά η αγάπη θάπρεπε να ναι αλτρουιστική, ενστικτωδώς είναι πιο αυτόματη, επηρεαζόμενη πάντα από εγωιστικά κίνητρα. Αλλά όλοι είμαστε πιστεύω ικανοί να αισθανθούμε την αγνή αγάπη. Την αγάπη που νοιώθουμε για ένα παιδάκι, ή για ένα αδελφικό φίλο ή για ένα ειδυλλιακό τοπίο.


Ο Paramahansa Yogananda λέει "To describe love is very difficult, for the same reason that words cannot fully describe the flavor of an orange. You have to taste the fruit to know its flavor. So with love." Οπότε η αγάπη είναι ένα εμπειρικό συναίσθημα. Άλλα και πάλι το υπέρτατο ερώτημα στην όλη υπόθεση είναι γιατί την χρειαζόμαστε τόσο πολύ στη ζωή μας; Ο Prateek Kumar Singh σημειώνει σχετικά ότι «Logic says everything in this world has a cause and an effect. True Love is the only feeling which is its own cause and its own effect. It is something illogical and yet above all logic. I Love her because I Love her, and I Love her so I Love her. »


Γιατί λοιπόν χρειαζόμαστε τόσο πολύ την αγάπη στη ζωή μας; Τι είναι αυτό που μας προσφέρει η φράση «Σ’ αγαπώ» που είναι τόσο σημαντικό που αναλώνουμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας γύρω του; Τι είναι στ’ αλήθεια αυτός ο θησαυρός;


Μόνο για ένα πράγμα μπορώ να είμαι σίγουρη σε σχέση με την αγάπη: «Love itself is a universal experience. Yet, every individual occurrence - while perhaps bound by a common thread - seems absolutely unique. Love is what love is! To everyone it expresses itself differently.»

5 Οκτ 2009

Party Animals



Χθες βράδυ παρευρέθηκα σ'ένα ξέρφενο πάρτυ, σένα πάρτυ που μου με πλημύρισε θύμισες από πάρτυ στα οποία έχω ξαναβρεθεί και πραγματικά απόλαυσα αυτήν την εναλλακτική πρόταση "χορευτικής" παράστασης. Με έκανε να νίωσω καλά για τις χαζούλικες φάσεις στις οποίες έχω ενδώσει κατα διαστήματα, για τις γκάφες μου και τον υπερενθουσιασμό μου που μ'εχουν φέρει πολλές φορές σε άβολη θέση.

Τελικά κανείς δεν χρειάζεται να είναι τέλειος, γιατί είναι ακριβώς αυτή η ατέλεια μας που μας κάνει ενδιαφέροντας και μοναδικούς. 

Lets party λοιπόν, ας τολμήσουμε να βγούμε έξω από το καβούκι μας και τις μικρές μας συνήθειες, ας τολμήσουμε να κάνουμε πράγματα που ίσως μας φοβίζουν... Τι σημασία έχει αν φανούμε λίγο τρελοί ή περιέργοι, σημασία έχει πως από την πιο μικρή εμπειρία έχουμε να αποκομίσουμε τόσα πολλά και μόνο αν την ζήσουμε στο μέγιστο βαθμό της θα κατορθώσουμε σταλήθεια να το καταφέρουμε αυτό.

Carpe diem, ναι αλλά από μια άλλη οπτική γωνία πλέον. Δεν περιμένω να συμβουν πράγματα, να περάσει το τρένο από δίπλα για να πηδήξω στο επόμενο βαγόνι, αλλά κανώ έγω τα πράγματα να μου συμβούν, γινομαί εγώ ο οδηγός του τρένου γιατί όλη η ενέργεια που χρειαζόμαστε βρίσκεται κάπου μέσα μας και το μόνο που χρείαζεται είναι να τη βρούμε και να την μοιραστούμε απλώχερα με τους γύρω μας!

1 Οκτ 2009

Ψαρεύοντας στην λίμνη του μυαλού

Το 'χα σχεδόν ξεχάσει αυτό το αίσθημα/φάση μέχρι που με ξαναβρήκε και τώρα μου φαίνεται γνώριμό, οικείο. Εξακολουθώ να θέλω ριζικές αλλαγές στην ζωή μου, από τον καιρό που επέστρεψα εξακολουθώ να ψάχνω για φίλους, ενδιαφέροντα, ποιότητα ζωής, το αίσθημα όχι ότι ανήκω (αυτό μου συνέβη μόνο 2 φορές και γι' αυτό το θεωρώ σπάνιο) αλλά ότι χωρώ, ότι αυτή η χώρα έχει στ' αλήθεια θαύματα για μένα. Είμαι ήδη δε στο δεύτερο spring clean της ζωής μου και, πιστέψτε με, δεν έχει τόσο πολύ καιρό που επέστρεψα... Αυτό κανονικά θα έπρεπε να με είχε τρομοκρατήσει. Όμως ανταυτού είμαι ήρεμη ή μάλλον αρκετά ήρεμη (ήρεμη δεν θυμάμαι να' χω υπάρξει ποτέ). Υπάρχουν πράγματα που με ενοχλούν, υπάρχουν και πράγματα που με αγχώνουν αλλά για κάποιο λόγο δεν νιώθω ανήσυχη, δεν τρώγομαι με τα ρούχα μου και δεν τρελαίνομαι με το πότε θα κατακτήσω όλα αυτά για τα οποία αδημονώ ή απλά θέλω.


Νιώθω αυτάρκης, ικανοποιημένη. Δεν μ' ενοχλεί που μου ακυρώνουν πλέον σχέδια για εξόδους ή που περνάω τα πλείστα βράδια σπίτι βλέποντας σειρές. Είναι σαν να έχει ωριμάσει κάτι μέσα μου ή σαν να έχω βρει κάπου μια πηγή υπομονής και σαν να ξέρω ότι αυτά που θέλω και που επιδιώκω θα' ρθούν, σιγά σιγά αλλά θα' ρθούν. Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να’ ναι και η ελπίδα... Δεν ξέρω. Δεν ξέρω καν αν έχω συμβιβαστεί ή αν έχω παραιτηθεί ή αν όντως όλη αυτή η φάση είναι αρνητική και όχι θετική.


Όμως, τουλάχιστον μες’ το μυαλό μου νιώθει θετική.

30 Σεπ 2009

Απορία



Αν επιστρέφουμε συνεχώς στα ίδια θέλω, με μικρές παραλαγές αλλά στη βάση τους ίδια, μήπως αυτό σημαίνει πώς παραμένουμε στάσιμοι?

24 Σεπ 2009

Πρωινή Κίνηση...



Κάνω μια δημόσια έκληση σε όλους τους Κύπριους οδηγούς που ξεκινάνε καθημερινά να πάνε στην δουλεία τους,ΞΥΠΝΑΤΕ! Μα το Θεό καλοί μου άνθρωποι, πριν βγήτε στους δρόμους βεβαιωθήτε ότι έχει ανοίξει το μάτι, έχετε ξεπλήνει τις τσίπλες και είστε σε κατάσταση εγρήγορσης. Δεν κάνουμε δέκα ώρες να πάρουμε μια δεξιά στροφή μάνδαμ, γιατί περιμένουν κιάλλοι άμοιροι άνθρωποι αποπίσω. Και συ κύριος παρακολουθούμε και λίγο το φανάρι όχι μόνο το τι παίζει από γυναικείο πληθυσμό στα διπλανά αυτοκίνητα, το ξέρω ότι περνάτε μια κρίση, ότι δεν σας εκφράζει η γυναίκα σας, ότι η γκόμενα σας κάνει νερά αλλά τι φταίω και γω η κακόμοιρη που απλά θέλω να φτάσω στην δουλεία μου στην ώρα μου.

Γιανα μην πάρω στο στόμα μου κάτι άλλες κομπλεξικές καταστάσεις που την βρίσκουν κυριολεκτικά με το να βλέπουν ουρές εκνευρισμένων οδηγών να τους βρίζουν γιατί αρνούνται να τρέξουν πάνω από 100 χιλιόμετρα στην ταχεία λωρίδα του αυτοκινητόδρομου!

Έγω προτείνω να κάνουμε δύο ώρες άφιξης στον χώρο εργασίας για αυτούς που έχουν την θέληση και την ικανότητα οδηγητική και σωματικοπνευματική ικανότητα να φτάνουν στην δουλεία τους κοντά στις οκτώ και αυτούς που θα φτάνουν μετά! Εξορία στους αργοσχολούς και ανίκανους από τους δρόμους το πρωί!

Υ.Σ.: Δεν επιθυμώ να προσβάλω κανένα με παραπάνω γραφόμενα απλά κάπου έπρεπε να πώ και γω τον πόνο μου, η Αλίκη!

21 Σεπ 2009

Παιδικές ιστορίες



Την Παρασκευή το βράδυ καθώς επέστρεφα από την πραγματικά υπέροχη παράσταση του Δον Κιχώτη με τον Κιμούλη και τον Πιατά στο Παττίχειο Αμφιθέατρο σκεφτόμουνα πως ενώ υπάρχουν υπέροχα παιδικά παραμύθια τα παιδιά σ'αυτό το νησί μεγαλώνουν μόνο τις ιστορίες σαν της χιονάτης, της σταχτοπούτας, της μικρής γοργόνας κλπ που τώρα τελευταία προβαλλονται και στην τηλεόραση κάθε Κυριακή σαν Barbie personas. Κι όμως πιστεύω ότι υπάρχουν υπέροχες ιστορίες που θα μπορούσαν να διδάξουν πολύ περισσότερα πράγματα στα παιδιά, ειδικά άμα κάποιος έβρισκε λίγο καιρό από τον χρόνο του να τους τις διαβάσει. Εν παραδείγματι ο Δον Κιχώτης, ο Μικρός Πρίγκιπας, η Αλίκη στην Χώρα τω Θαυμάτων, ο Μοντε Κρίστο και τόσες άλλες ιστορίες που θα μπορούσαν να δώσουν πολύ περισσότερο υλικό στα παιδιά, θα τους δίδασκαν την σπουδαιότητα του να ονειρεύεσαι ακόμα και όταν οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν το μεγαλειώδες κόσμο της φαντασίας σου. Την αξία της επίγνωση. Την ευτυχία του να μάχεσαι για ένα ευγενή σκοπό.

Ίσως τότε η επόμενη γενιά να κατάφερνε να γίνει λίγο πιο καλύτερη από τη δική μας, λίγο πιο ανθρώπινη...

19 Σεπ 2009

ΠΡΩΤΟΒΡΟΧΙΑ!

Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα και παγωνιά
στα πόδια μας ζεστή μια θερμοφόρα
κόκκινη κουβέρτα και παλιά περιοδικά
και στο γραμμόφωνο ο δίσκος που μ'αρέσει
όλα έχουν τελειώσει και είναι αργά
στην πολυθρόνα και για τους δυο μας έχει θέση
                   κλείσε τις κουρτίνες και πάρε με αγκαλιά!

 Εσείς πώς θα περάσετε τη δεύτερη βροχερή μέρα του Σεπτέμβρη;

15 Σεπ 2009

Στην χώρα τών θαυμάτων


Όταν είχα συναντήσει την Βασίλισσα μεταξύ άλλων μου είχε πει:



"Take care of the sense, and the sounds will take care of themselves."

Άμα όλοι οι άνθρωποί αποφάσιζαν να ακολουθήσουν αυτό το παράδειγμα ίσως αυτή η χώρα τών θαυμάτων να έβρισκε μια διέξοδο από την εικονική πραγματικότητα στην οποία ζούμε και να μοιάζε επιτέλους λίγο πιο αληθινή. Τι κι αν είμαστε ελλειπείς σαν όντα, πνιγμένοι στην ανασφάλεια  και καταδικασμένοι στην τρισδιάστατη πραγματικότητα του μυαλού μας και στον προσωπικό μας μικρόκοσμο. Αν αγαπήσουμε τα λάθη μας, αν κατανοήσουμε τις αδυναμίες μας, αν κοιτάξουμε τον αλλό ειλικρινά μέσα στα μάτια γδυμένοι από το κοινωνικό μας Image τότε ίσως γίνουμε όλοι πραγματικά πιο όμορφοι.

Ίσως τόσο όμορφοι όσο μια ομάδα 6 ανθρώπων που τολμά να αντικρύσει τους σκληρούς θεατές των μόνο με την αλήθεια τους  και το πάθος τους και να κερδίσει τις πλείστες εντυπώσεις. Ή ακόμα όσο μια παλιά παρέα που όσο και καιρό και να κάνεις να την δεις παραμένει το ίδιο αληθινή. 

Οι Κυριακες μπορούν τελικά να είναι όμορφες  

11 Σεπ 2009

Παρασκευοσαββατοκυρίακο!

Its Friday!
Ξεπερνώ το γεγονός ότι έχασα δύο υπέροχες παραστάσεις χορόύ μες την εβδομάδα γιατί δεν έβρισκα εισητήρια και προσβλέπω σ'ένα υπέροχο Παρασκευοσαββατοκυρίακο.

Σαν εναλλακτική πρόταση προτείνω τη θεατρική παράσταση που ανεβάζει η θεατρική ομάδα του Δικηγορικού Συλλόγου Λευκωσίας επ' ονόματι " Obiter Dicta" ( οι γνωρίζοντες τον όρο ίσως το βρούν κάπως σαρκαστικά πετυχημένο τον όρο - για τους λοιπούς είναι μια καθιερωμένη συνήθεια του δικαστή, να σχολιαζεί παρεμφερεί θέματα με την υπόθεση που εξετάζει στην απόφασή του, παρόλο που αφορούν άμεσα το θέμα προς εκδίκαση.)

Για τις εξελίξεις του πσκ συντονιστείται την δευτέρα.

Καλό Παρασκευοσαββατοκυρίακο!

9 Σεπ 2009

Εις αναμονή...


Κανονικά έτσι όπως έχω καταντήσει αυτές τις μέρες να κοιμάμαι με το Time Out αγκαλιά, θα πρεπέ να είχα γεμίσει  τουλάχιστο 2-3 σελίδες με τα πράγματα που ευελπιστώ να προλάβω να κάνω αυτό το μήνα και για το πόσο ενθουσιασμένη νιώθω μ'αυτό το νησάκι που σφήζει γι' ακόμα ένα μήνα με μουσική, θέατρα, παραστάσεις χορού, εναλλακτικό κινηματογράφο και δεν ξέρω και γω τι άλλο. Όμως υπάρχει κάτι που με ενθουσιάζει περισσότερο από αυτά: είναι ο ερχομός της κολλητής μου, της παιδικής μου φιλενάδας στο νησί για επίσκεψη.

Η Ε. είναι μια αδελφή ψυχή γιαμένα. Ένας από τους λίγους ανθρώπους με τους οποίους επικοινωνώ ακόμα και μέσω της σιωπής. Παρόλο που μας χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα πλέον, η σύνδεση παραμένει ( ας είν καλά και η τεχνολογία που βοηθά), και δεν είναι πάντα ότι μιλάμε για τα προβλήματα μας, δεν χρειάζεται. Απλά και μόνο το άκουσμα της φωνής της μου ανεβάζει την διάθεση. Μου θυμίζει ότι υπάρχουν διασκορπισμένοι σ'αυτό τον κόσμο ορισμένοι άνθρωποι, με τους οποίους η άμεση επαφή δεν είναι αναγκαία. Όσο μακριά και αν είμαστε, επικοινωνούμε, συνδεόμαστε, είμαστε φίλοι.

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που νίωθω απλά τυχερός άνθρωπος.

Υ.Σ.: Συνάντησα τυχαία τον Χ. στην πόλη. Ένιωσα 18 ξανά και ήταν πολύ όμορφο συνάισθημα. 

Υ.Σ.: Κάποιος της προάλλες με αποκάλεσε "φιλόμουση" ( το χω παρακάνει με το Time Out, το ξέρω) μα ήταν το πιο όμορφο κομπλιμέντο που άκουσα εδώ και καιρό.

6 Σεπ 2009

Συνεχίζοντας την αναζήτηση της ευτυχίας

"Happiness is a natural high, and it’s healthy and wonderful for both body and soul. But, like any intoxicant, be it alcohol or drugs, it comes to an end as the body builds up tolerance. Or as circumstances change in the rough-and-tumble of reality. Happiness then becomes an addiction. And we become happiness junkies in search of the next fix, destined to suffer, to seek out a dealer who can keep us high, often trapped in a constant state of unhappiness while searching for the illusory Happy Ever After."
Απόσπασμα από το blog "Synthetic Hapiness"

4 Σεπ 2009

Σε αναζήτηση της ευτυχίας

Η πρώτη εβδομάδα του Σεμπτέμβρη κύλησε βασανιστικά αργά, επιστροφή στην πεζή πραγματικότητα, επιστροφή στην μιζέρια της κλεισούρας, στο καταθληπτικό φώς των φλορέντζων και στα εξαντλητικά ωραρία. Δεν είχα όρεξη για τίποτα αυτή την εβδομάδα, νοητά απόρριπτα κάθε δραστηριότητα που μπορούσα να σκεφτώ γιατι δεν μου φαινόταν αρκετα συναρπαστική ή ενδιαφέρον (μόνο Heroes παρακολουθούσα μεταμανίας). Στην πραγματικότητα όμως ήξερα πως το πρόβλημα ήταν αλλού, ήταν ο εαυτός μου που ξαφνικά δεν μου φαινόταν συναρπαστικός και ενδιαφέρον.

Το μυαλό όμως, όπως πάντα σ’ αυτές τις φάσεις, δούλευε ασταμάτητα. Και χθες μεταξύ σοβαρού κι αστείου προέκυψε μια πολύ όμορφη συζήτηση στο γραφείο για το «τι είναι ευτυχία». Σαφέστατα είναι μια κατάσταση του μυαλού, κάτι που πρέπει να πηγάζει από μέσα σου, τουλάχιστον για να μπορεί ο καθένας να την αντιληθφεί. Όμως ποια είναι τα υλικά που μας προκαλούν αυτη την κατάσταση.


Ο Φάμελος τραγουδάει πως «η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να’ ρθει» και η Αρβανιτάκη (η οποία εμφανίζεται απόψε στο Αμφιθέατρο Μακαρείου με Ασλανίδου) λέει ότι «εγώ το μέλλον νοσταλγώ». Άρα η ευτυχία έγγυται στην ελπίδα ότι θαρθουν καλύτερα πράγματα, πιο όμορφα, που να σε εκφράζουν και να σε γεμίζουν καλύτερα. Αλλά όπως η πείνα και ο ύπνος, έτσι και οι υπόλοιπες ανάγκες μας σαν άνθρωποι απαιτούν αμεσότερες λύσεις από αυτές. Απαίτούν χειροπιαστά πράγματα και πρακτικες απαντήσεις. Άρα όσο και να προσδοκούμε σ’ ένα καλύτερο μέλλον, το παρόν δεν παύει από το να μην μας καλύπτει.


Άρα που άλλου μπορούμε να στραφούμε; Αν αφουγκραστούμε τους U2 θα μας έλεγαν πως “What you don’t have, you don’t need it now. What you don’t know you can feel it somehow”. Ή σε πιο ελληνικό στοίχο από Ονειράμα « Ότι δεν έχεις είναι αυτό που δεν χρειάζεσαι». Άρα με λίγα λόγια η αυτάρκια φέρνει την ευτυχία. Δεν μπορώ να διαφωνήσω μ’ αυτό όντως το να ικανοποιήσε με αυτά που έχεις μπορεί όντως να οδηγήσει στην ευτυχία, και προσωπικά πιστεύω ότι είναι ένα καλό μονοπάτι. Ούτως η άλλως η ευτυχία, όπως και όλα τα υπόλοιπα πράγματα σ’ αυτή τη ζωή δεν είναι ανάγκη να ‘ναι περίπλοκη, αντίθετα επιβάλλεται σαν ανθρώπινη αναγκή να είναι χειποπιαστή, άμεση, πρακτική μα κυρίως ικανοποιητική. Και εδώ είναι που ξανακολλάω.


Τι γίνεται όταν δεν έχεις αυτά που χρειάζεσαι για να ικανοποιήσεις αυτή την ανάγκη σου; Στην τελική και το πιο απλό φαγητό χωρίς αλατοπίπερο, δεν έχει νοστιμάδα. Και εκέι νομίζω έγγυται το πρόβλημα: στην συνταγη. Στο να βρείς τα κατάλληλα υλικά που θα ευφραίνουν τον δικό σου ουρανίσκο, να φτιάχνουν την δική σου νοστιμάδα. Και όπως μου έγραψε κάποτε ένας παιδικός φίλος, ο Χ., « Πρέπει να ρισκάρεις! Το να ξέρεις σε κάνει Θεό (ύβρις άρα), το να ρισκάρεις άνθρωπό – άμα δεν κάνεις ούτε το ένα, ούτε τ’ άλλο σε κάνει υπάνθρωπό».


Και μετά από όλη αυτή την ανάλυση της ευτυχίας, κάπου ξαναβρίκα την δική μου χαμένη ελπίδα για να ξαναπροσπαθήσω. Ποιός ξέρει στην μαγειρική δεν τα πάω κι άσχημα, οπότε γιατί να μην τα καταφέρω καλύτερα και με τη συνταγή της προσωπικής ευτυχίας μου ( παρεπιμπτώντος το σκ θα ξαναδώ το «Pursuit of Happiness», ακόμα λίγη έμπνευση δεν βλάπτει). Άπλα θα συνεχίσω να δοκιμάζω μέχρι να βρω τα τέλεια υλικά!

 Και κάτι τελευταίο, σε αναφορά της προηγούμενης ανάρτησης, το τελευταίο υλικό της ευτυχίας (το μυστικό της γιαγιάς τύπου), είναι πώς δεν πρέπει ποτέ να αφήνεις την όποια καταστάση να καταντήσει βαρετή ή ανούσια. Να διατηρείς καταστάσεις ενώ αυτές καθ’ αυτές έχουν λήξει. Η ευτυχία είναι μια κατάσταση του μυαλού και ώς τέτοια πρέπει να διατηρεί το ενδιαφέρον μας. Άλλωστε ποιός δεν συμφωνεί πώς το ξαναζεσταμένο φαγητό πάντα χάνει από την γεύση του.

2 Σεπ 2009

Ευτυχία

Με τα χέρια ανοικτά κυνηγάω διαρκως την χαρά 
κι όταν έρθει στιγμή την αφήνω ναφύγει κι' αυτή 
για να μην βαρεθεί

31 Αυγ 2009

Summer in Cyprus

Το τελευταίο Σαββατοκύριακο του καλοκαιριού έληξε με τον πιο κατάλληλο τρόπο. Με mojito την Παρασκευή το βράδυ στην όμορφη αυλή του Hamam, με απογευματινές μπύρες το Σάββατο στο Άμμος, όπου έλαβε μέρος η φιλανθρωπική εκδήλωση του «Κάνε Μια Ευχή» με τίτλο «Footprints on the sand» και στη συνέχεια με νυκτερινή σαββατιάτικη έξοδο με καλούς φίλους στην πόλη.
Βέβαια δεν μπόρεσα να καταπολεμήσω μια μελαγχολική διάθεση για το τέλος ενός πολύ όμορφου καλοκαιριού. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι η Κύπρος με ξάφνιασε ευχάριστα φέτος. Η ενέργεια του νησιού έχει γίνει πολύ όμορφη, ο αέρας μυρίζει πλέον καινούργιος. Δειλά αλλά αποφασιστικά αποκτούμε ένα καινούργιο χαρακτήρα με πολιτιστικές εκδηλώσεις όπως το 4ο φεστιβάλ έθνικ και την αναβίωση των δήμων της Λευκωσίας τις εναλλακτικές παραστάσεις όπως το φεστιβάλ χορού που οργανώθηκε στην Λεμεσό και οι προβολές του φεστιβάλ πειραματικού κινηματογράφου με ονομασία "videodance"∙ τα φεστιβάλ jazz, rock και reggae στον Πωμό και τόσα άλλα.  Ένιωσα πως γίνετε μια συνειδητή προσπάθεια για να αγκαλιάσουμε όλα τα γούστα και για να δημιουργηθούν προτάσεις για τον καθένα μας. Το κυριότερο όμως είναι ότι μέσα από το όλο αυτό εγχείρημα δημιουργούνται καλοί λόγοι να επισκεφτείς υπέροχες περιοχές της Κύπρου που μέχρι τώρα έμεναν ανεκμετάλλευτες.
Πραγματικά το ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα αυτό το καλοκαίρι! 

28 Αυγ 2009

Υπάρχει κάτι μαγικό στο να ανοίγεις το ραδιόφωνό σου το πρωί και να πέφτεις κατευθείαν σ’ένα τραγουδάκι από τα παλιά.


Είναι ένα αίσθημα οικειότητας, ένας άλλος παλιός γνώριμος που σε καλημερίζει με το πιο γλυκό τρόπο. Ένας παλιός φίλος που έχει τόσα πολλά να σου θυμίζει και καμιά φοράίσως να έχει και κάτι να σου πει για το μέλλον. Η σύνδεση σου μαζί του είναι άμεση και καθώς τελειώνει το τραγούδι αυτό σου αφήνει μια γλυκιά γεύση αισιοδοξίας ότι τα καλύτερα έρχονται.

«Εγώ το μέλλον νοσταλγώ.»

27 Αυγ 2009



"Δεν θέλω ο εαυτός μου να'ναι τόπος δικός μου 
Ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν θα'ταν αγέννητη η γη"
                                     Πατρίδα, Αλκίνοος Ιωαννίδης

26 Αυγ 2009

Φλασιά:
Τις προάλλες διάβαζα για μια επιστημονική έρευνα για την επίδραση που έχουν οι φερεμόνες στον τρόπο που κοινωνικοποιούμαστε. Έλεγε πως οι άνθρωποι επιλέγουν συντρόφους που έχουν διαφορετική φυσική μυρωδιά από την δική τους, γιατί διαφορετική μυρωδιά ίσον διαφορετικό ανισοποιητικό σύστημα. Άρα ο συνδιασμός δύο διαφορετικών ανισοποιητικών συστημάτων ίσον ένας πιο δυνατός και ανθεκτικός οργανισμός.
Όμως πές μου τώρα εσύ πώς να καταφέρεις να κάνεις σωστή επιλογή με βάση το ένστικτό σου στην σημερινή κοινωνία. Αποτρίχωσεις, κομμωτήρια, υπερβολικά ξερακιανά πρώτυπα, must ρούχα, trendy τάσεις και δεν τελειώνει ποτέ! Πάμε κόντρα στην φύση μας, αδυνατούμε να συμβιβαστούμε με την προσωπική μας εικόνα λες κείναι κατάρα. Πώς περιμένουμε να μην έχουμε πρόβλημά επικοινωνίας όταν ζούμε σε μια καθαρά αντικοινωνική κοινωνία που πάει ενάντια σε κάθε ένστικτο μας!
Όλα είναι βασισμένα στο φαίνεσθαι και τιποτά στην ουσία, στην προσωπικότητα, στην διαφορετικότητα του καθενός. Οτιδήποτε έξω από τις στενά προκαθορισμένες αποδεκτές συμπεριφορές απλά απορρίπτεται. Και γω που νόμιζα ότι μέσα από την διαφορετικότητα του καθενός είναι που γενιούνται οι πιο ενδιαφέρουσες φάσεις, καταστάσεις, παρέες και γιατί όχι ιδεές.
Έχω βαρεθεί να κυκλοφορώ στη πολή και να βλέπω παρέες που δεν μιλούν μεταξύ τους. Μόνο κάθονταί (ή χειρότερα στέκονται), μένα ποτό στο χέρι και κοιτάναι τα ταβάνια, πάιζοντας τους αδιάφορους. Και γω που νόμιζα ότι το ρέμβασμα του ταβανιού ήταν μια προσωπική υπόθεση που την κάνεις στο άσυλό του σπιτιού σου.
Από πότε σταματήσαμε να επικοινωνούμε, από πότε σταματήσαμε να διψάμαι για αμπελοφιλοσοφίες, για συζητήσεις που ξεκινούν από το τίποτα αλλά σου προσφέρουν την ευχαρίστηση να απολάυσεις την προσπάθεια των γύρω σου να εκφράσουν τις ιδέες τους. Από πότε έπαψε να μετρά η αλήθεια σου, η πραγματικότητα σου, η διαφορετικότητα σου, το ποιός τελοσπάντων είσαι και καταντήσαμε να διαλέγουμε τον περίγυρώ μας με βάση μόνο την εξωτερική του εμφάνιση.
Γιατί ο κόσμος δεν επικοινωνεί πια?

25 Αυγ 2009

Ένα αίσθημα θυμάμαι πιο έντονα από τα παιδικά μου χρόνια και είναι ένα αίσθημα που ακόμα με συνοδεύει. Το αίσθημά του να μπορείς να ρεμβάζεις, ν’αφήνεις το μυαλό σου ελεύθερο να πλανάται πάνω από το χώρο και τις διαστάσεις και αφουγκράζεται τις ιδέες και τις αισθήσεις που πηγάζουν απτη νωχελική αυτή κατάσταση.
Αυτό το blog θαναι ακριβώς μια συλλογή αυτών των σκόρπιων σκέψεων, ένας χώρος όπου θα μπορώ να αποθηκεύω τις μικρες ασήμαντες ή και σημαντικές παρατηρήσεις μου ως μια άλλη Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, καθώς ανακαλύπτω τα θαύματα (καλά ή κακά) της καθημερινότητας.
Και ποιός ξέρει ίσως αποδεικτεί ότι αυτά τα γραφόμενα δεν απασχολούν μόνο εμένα αλλα ενδεχομένως να ενδιαφέρουν και άλλους bloggers που να θέλουν να μοιραστούν τις γνώμες, τις απόψεις ή τις δικές τους ιδέες.



Αλίκη

24 Αυγ 2009

Όταν ξυπνάω πάλι κάπου, ύστερα από βαθύ ύπνο αναρωτιέμαι πάλι κάμποση ώρα που είμαι, ενώ πίσω από το τούτο το ερώτημα, χαράζει ένα άλλο πιο βαθύ και θεμελιώδες, κυριολεκτικά αβυσσαλέο, το ερώτημα «ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ»- καθώς και η πρώτη αίσθηση που με πλημμυρίζει όταν ξυπνάω δεν είναι προβληματική, έτσι ή αλλιώς η ταυτότητα εκείνου που ονομάζω «εγώ», αλλά το απλό γεγονός ότι ΥΠΑΡΧΩ, η τυφλή μέθεξη στη ζωή, τη ανώνυμη ζωή που ήταν πριν από μένα, που είναι πάντα γεμάτη γεγονότα, έστω κι αν αυτά έχουν συμβεί χωρίς εμένα και δεν μπορώ να τα θυμηθώ, αλλά στο οποίο συμμετέχω, θέλω-δε θέλω και ‘γω με τη μικρή μου ύπαρξη, με το σώμα μου που ανοίκει στα άλλα σώματα του κόσμου, με την ανάσα μου που δένει αυτό το σώμα με τα στοιχεία και τους ρυθμούς της φύσης, ακόμα και με τον ύπνο μου που αφήνει λίγο λίγο αυτήν την ύπαρξη να χωνευτεί μες τον μεγάλο κόσμο…


Γιάννης Κιουρτσάκης, Σαν Μυθιστόρημα