Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
I wonder if I've been changed in the night? Let me think. Was I the same when I got up this morning? I almost think I can remember feeling a little different. But if I'm not the same, the next question is 'Who in the world am I?' Ah, that's the great puzzle!

23 Φεβ 2010

Bearing my soul

Την περασμένη Πέμπτη πήγα και είδα το "Nine", την καινούργια ταινία του Rob Marshal, με ένα αρκετά ηχηρό κάστ όπως Daniel Day-Lewis, Marion Cotillard, Kate Hudson, Nicole Kidman, Judi Dench, Sophia Loren, Fergi, Penelope Cruz κλπ κλπ. Μ' άρεσε, στ’ αλήθεια το απόλαυσα! Παρόλο που είναι μούσικαλ, δεν χάνει από την ρεαλιστικότητα του. Ένιωσα ότι πρόκειται για ένα ψυχογράφημα του σημερινού μας κόσμου, ενός κόσμου που βασίζεται στο γκλάμουρ και στο φαίνεσθε, προσποιούμενος ότι το είναι, είναι μπανάλ και ξεπερασμένο. Ενδόμυχα όμως το ξέρει ότι κάτω από την εντυπωσιακή επιφάνεια, τα φανταχτερά φώτα και τα ακριβά αρώματα η δυσωδία της εσωτερικής σήψης και της μούχλας παραμένουν έντονες, τόσο έντονες που εμποδίζουν τον πρωταγωνιστή από το να κοιμηθεί τα βράδια, από τον να συγκεντρωθεί στα πραγματικά του θέλω και στην τελική από το να αποδώσει αυτό που ο περίγυρος του απαιτεί από αυτόν, το καταπληκτικό σενάριο και την επόμενη εμπνευσμένη ταινία.

Με έκανε να αναρωτηθώ πως η ανάλαφρη αυτή ταινία, με την φασιονίστικη διάθεση να δημιουργεί καρέ αντάξια των ιλουστρασιόν σελίδων της Vogue, μπορεί με τον πιο ύπουλο τρόπο να σε αφυπνίσει από τον λήθαργο και να σε κάνει να αναρωτηθείς σε πιο βαθμό έχεις πέσει θύμα του δικού σου περίγυρου και της δικής σου αυταπάτης. Η μόδα και το τρέντι είναι οι σημερινοί λωτοί που μας προκαλούν παροδική και επιφανειακή εφορία και ταυτόχρονα μας κάνουν να λησμονούμε τα ουσιώδη, τις αληθινά σημαντικές αξίες.

Έχω μεγαλώσει με το όνειρο της σκηνής, δεν φοβάμαι να σας το ομολογήσω. Η σκηνή έχει παίξει τεράστιο ρόλο στην δική μου κοινωνική ανικανότητα στην προσωπική μου ανισορροπία ως προσωπικότητα. Ένα μέρος μου λατρεύει τα φώτα, την λάμψη, την προσοχή που σε τρέφει όταν είσαι εκεί πάνω. Εξαιτίας της θα κρύβω πάντα μέσα μου ένα μικρό επιδειξία που διψάει για προσοχή και που θα θυσίαζε τα πάντα για την προσοχή του κοινού. Είναι αυτό ακριβώς που με κάνει να καταλαβαίνω γιατί υπάρχουν άνθρωποι που εξαιτίας αυτής της αγάπης γίνονται ιθύνοντες αλλα και υπερασπιστές των σημερινών πρότυπων του κατινίστικου lifestyle και της ανάγκης για αιμοβόρο θέαμα ώστε να προκαλούν το δέος και τον θαυμασμό με όποιο κόστος. Αυτό όμως που είναι πραγματικά λυπηρό είναι ότι το φιλοθεάμων κοινό πάντα είναι πρόθυμο να τους απενοχοποιήσει ή ακόμα και να τους συγχωρήσει και κάπως έτσι επιβιώνουν και διαιωνίζονται.

Όταν όμως τα φώτα της σκηνής σβήνουν και η αυλαία πέφτει, παραμένει πάντα μόνο η ασχήμια, η ανεπάρκεια, η ελαττωματική ανθρώπινη φύση. Σε εκείνες τις στιγμές νιώθεις σαν ναρκομανής, μα το Θεό, νιώθεις ένα κενό, μια πείνα που δεν γεμίζει με τίποτα. Επιζητείς διαρκώς την προσοχή των γύρω σου, την αποκλειστική τους προσοχή, αδιαφορώντας για τα προσωπικά τους θέλω και τις ανάγκες τους. Αδυνατείς να επικοινωνήσεις. Άλλωστε αγνοείς πώς, αφού δεν είναι η φύση του πρωταγωνιστή να ασχολείται με τους άλλους, ούτε έμαθε ποτέ πώς να το κάνει, αφού επάνω στην σκηνή όλοι ασχολούνται μαζί του και μόνο μαζί του. Και έτσι αποτυγχάνεις διαρκώς, καταστρέφεις σχέσεις με ανθρώπους πολύ σημαντικούς για σένα, αποξενώνεις αγαπημένα σου πρόσωπα, καταστρέφεις σημαντικούς δεσμούς και όλα αυτά οδηγούν στην απομόνωση και στην μοναξιά. Απομένεις μόνος και ζωσμένος από ανασφάλειες και τότε αποκτάς την πρώτη σου φοβία την Μοναξιά. Τέτοιες σκηνές και τέτοια βάθρα μου φαίνεται πώς κτίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι στις μέρες μας, στην ανάγκη τους να ξεγελάσουν την εσωτερική τους ανεπάρκεια, να νιώσουν οι πρωταγωνιστές της δικής τους ζωής.



Σε τέτοιες περιπτώσεις μόνο η διαφυγή σε σώζει. Μόνο αν αγκαλιάσεις την ίδια σου την φοβία θα καταφέρεις να ξεφύγεις από το φαύλο κύκλο της σκηνής και της κάθε σκηνής στην οποία έχουμε στήσει για τον εαυτό μας ο κάθε ένας από εμάς. Το να δεις τα πράγματα όπως είναι, απεγδυμένα από την επιφανειακή γκλαμουριά και την ωραιοποίηση, μόνο τότε μπορείς να τα εκτιμήσεις την πραγματική τους αξία. Και αυτό είναι και το συμπέρασμα της ταινίας, αυτό είναι ενδεχομένως και η λύση στα διαπροσωπικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, να αγκαλιάσουμε τις φοβίες μας, να αποδεχτούμε την ατελή και ελαττωματική μας φύση, να την κατανοήσουμε για αυτό ακριβώς που είναι και κατόπιν να ξεγελάσουμε τον εγωισμό μας ώστε να μπορέσουμε να αφουγκραστούμε τους γύρω μας και έτσι με αυτόν τον εναλλακτικό μα πιο υγιή τρόπο να κερδίσουμε το προσφιλή κοινό μας.

Σας συστήνω την ταινία ανεπιφύλακτα!

Υ.Σ.: Επίσης εναλλακτικά, στο Cine Studio, ξεκινά το φεστιβάλ Σκηνοθετών Κύπρου στο οποίο μετά από κάθε προβολή ακολουθέι ανάλυση από κάποιο ή τον ίδιο τον σκηνοθέτη της ταινίας. Ψάξτε το!

Υ.Σ. 2: Σας εύχομαι όλους καλημέρα με γεμάτα ρεζερβουάρ. Αλήθεια πόση ώρα σας πήρε για να τα γεμίσετε χτες βράδυ;