Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
I wonder if I've been changed in the night? Let me think. Was I the same when I got up this morning? I almost think I can remember feeling a little different. But if I'm not the same, the next question is 'Who in the world am I?' Ah, that's the great puzzle!

10 Φεβ 2010

Οδηγώ και σε σκέφτομαι

Είμαστε αισίως στον Φεβρουάριο, τον πιο κιτς μήνα αυτού του χρόνου αφού μέσα στο επόμενο τριήμερο θα βιώσουμε την πλήρη εμπορικοποίηση του έρωτα και της διασκέδασης. Με ένα σπάρο δυο τριγώνια που λέει και η ρήση!


Επίσης όπως και κάθε χρόνο πλέον τόχουμε όλοι χωνέψει πως μας παίρνει διπλάσιο χρόνο να πάμε οπουδήποτε λόγω αφόρητης κίνησης. Γι’ αυτό λοιπόν έχω σταματήσει και να αγχώνομαι πλέον ότι πρέπει να φτάσω στην ώρα μου το πρωί στη δουλεία, άλλωστε έχω πολύ καλές και δυστυχώς συνήθως αληθινές δικαιολογίες ( βλέπε καραμπόλα από 3 μέχρι 6 αυτοκίνητα, οδικά έργα στη μέση κεντρικών οδών κλπ κλπ). Μέσα σε όλη αυτή την τρελά και επειδή δεν είμαι και ιδιαίτερα πρωινός τύπος απέκτησα ένα καινούργιο χόμπι: να παρατηρώ τους υπόλοιπους οδηγούς. Οι πλείστοι συνήθως έχουν μουντρούχικα πρόσωπα, κατεβασμένα μούτρα, νυσταγμένα μάτια. Κάποιοι μετά βίας κρατούν το κεφάλι τους όρθιο στους ώμους τους.


Ξεχωρίζεις τις νεαρές μητέρες αλλά και τις πλείστες πολυάσχολες γυναίκες γιατί κάνουν όλο τους το μακιγιάζ μέσα στο αυτοκίνητο, από τα φώτα του καλησπέρα μέχρι και τα φώτα του ΑΠΟΕΛ έχει επιτευχτεί η πλήρης μεταμόρφωση! Φώτα καλησπέρα: ξεκινάμε με την βάση, αν προλάβουμε περνάμε και μια στρώση πούδρας. Πρώτο πήξιμο περνάμε το πινελάκι στο ρουζ και το έχουμε σε ετοιμότητα. Δεύτερα φώτα εφαρμόζουμε ρουζ, σε περίπτωση που παρά το πράσινο το πήξιμο μας εμποδίζει από το να προχωρήσουμε συνεχίζουμε με την εφαρμογή της σκιάς, παραμένει η μάσκαρα, το μολύβι για τις πολύ μερακλούδες και το κραγιόν που αναγκαστικά μπαίνουν μόνο όταν κάνουμε στάση σε κόκκινο για αποφευχθούν ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Φώτα ΑΠΟΕΛ η επιχείρηση φτάνει στο πέρας της, ρίχνουμε μια τελευταία ματιά στο καθρεφτάκι για να βεβαιωθούμε ότι όλα πήγαν καλώς και μετά προσπαθούμε να πιάσουμε την ματιά κάποιου από τους βαθιά κοιμισμένους άντρες οδηγούς για μια επιπλέον επιβεβαίωση.
Η αγαπημένη μου εικόνα όμως είναι οι οδηγοί που καπνίζουν, οι οποίοι έχουν τη συνήθεια να έχουν το παράθυρό τους ελαφρώς ανοικτό και κατά διαστήματα να βγάζουν το χέρι τους έξω για να τινάξουν τον καπνό τους. Ε λοιπόν ίσως εξαιτίας της δικής μου κοιμισμένης διάθεσης, εμένα αυτό το σκηνικό μου θυμίζει πάντα σκηνή από ταινία τρόμου, γιατί έτσι όπως κοιτάς μπροστά, χαμένος στις σκέψεις σου, λαχταρώντας το μικρό σου ζεστό κρεβατάκι σου αποσπά την προσοχή μια αργόσυρτη κίνηση ενός χεριού που ξεπροβάλει σιγά σιγά από μια μικρή σχισμή παραθύρου. Μεσ’ το κεφάλι μου αντηχεί στιγμιαία η μουσική υπόκρουση του Psycho (Hitchcock) και εκεί που παρασύρομαι και σκέφτομαι ότι θα βγάλει κάνα όπλο ή μαχαίρι και θα στοχεύσει το μπροστινό του γιατί του έχει σπάσει από ώρα τα νεύρα με τις βλακείες που κάνει πρωινιάτικα (ο παντελώς παραλογισμός όμως!) αυτό το χέρι απλά τινάζει τον καπνό του τσιγάρου με μια χαριτωμένη κίνηση και εξαφανίζεται ξανά!


Είναι κάτι τέτοια σκηνικά που με κάνουν δε να ξεκαρδίζομαι με την βλακεία μου προκαλώντας βλέμματα περιεργείας ή/και θαυμασμού για το τι με έπιασε πρωνιάτικα, ή για το που την βρίσκω την ενέργεια να έχω καλή διάθεση πρωί πρωί.
Υ.Σ.: Τα winter blues πάντως συνεχίζονται την υπόλοιπη μέρα. Τα πολεμάω όμως με καινούργια project που ξεκίνησα, οπότε κάνω και κάτι χρήσιμο όσο μένω εντός. :ο(