Την Παρασκευή το βράδυ καθώς επέστρεφα από την πραγματικά υπέροχη παράσταση του Δον Κιχώτη με τον Κιμούλη και τον Πιατά στο Παττίχειο Αμφιθέατρο σκεφτόμουνα πως ενώ υπάρχουν υπέροχα παιδικά παραμύθια τα παιδιά σ'αυτό το νησί μεγαλώνουν μόνο τις ιστορίες σαν της χιονάτης, της σταχτοπούτας, της μικρής γοργόνας κλπ που τώρα τελευταία προβαλλονται και στην τηλεόραση κάθε Κυριακή σαν Barbie personas. Κι όμως πιστεύω ότι υπάρχουν υπέροχες ιστορίες που θα μπορούσαν να διδάξουν πολύ περισσότερα πράγματα στα παιδιά, ειδικά άμα κάποιος έβρισκε λίγο καιρό από τον χρόνο του να τους τις διαβάσει. Εν παραδείγματι ο Δον Κιχώτης, ο Μικρός Πρίγκιπας, η Αλίκη στην Χώρα τω Θαυμάτων, ο Μοντε Κρίστο και τόσες άλλες ιστορίες που θα μπορούσαν να δώσουν πολύ περισσότερο υλικό στα παιδιά, θα τους δίδασκαν την σπουδαιότητα του να ονειρεύεσαι ακόμα και όταν οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν το μεγαλειώδες κόσμο της φαντασίας σου. Την αξία της επίγνωση. Την ευτυχία του να μάχεσαι για ένα ευγενή σκοπό.
Ίσως τότε η επόμενη γενιά να κατάφερνε να γίνει λίγο πιο καλύτερη από τη δική μας, λίγο πιο ανθρώπινη...