Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
I wonder if I've been changed in the night? Let me think. Was I the same when I got up this morning? I almost think I can remember feeling a little different. But if I'm not the same, the next question is 'Who in the world am I?' Ah, that's the great puzzle!

13 Ιαν 2010

Αδυναμίες

Τώρα τελευταία καθώς αφουγκράζομαι τους γύρω μου διαπιστώνω ότι, όπως όταν ήμασταν μαθητές και δηλώναμε αδύναμοι σε συγκεκριμένα μαθήματα, έτσι και τώρα στην καθημερινότητα μας βιώνουμε πράγματα, τομείς ή καταστάσεις στις οποίες δηλώνουμε «αδύναμοι». Ένας άνθρωπος είναι καταπληκτικός στο να θυμάται και να εκφράζει όμορφα το ενδιαφέρον του για την μικροκαθημερινότητα των γύρω του. Κάποιοι άλλοι είναι καλύτεροι στο να βρίσκουν τα σωστά πράγματα να πουν όταν βρίσκονται σε δύσκολες στιγμές. Μερικοί είναι καλύτεροι στο ερωτικό παιχνίδι, και εκεί που υπόλοιποι ξημεροβραδιαζόμαστε πάνω από τη τηλέφωνα, ή αγωνιούμε για το ένα και το άλλο, αυτοί ήδη ξέρουν τι να κάνουν ή τι να περιμένουν ή γιατί έγινε το κάτι κλπ. Και πάει λέγοντας…


Μου δημιουργείται λοιπόν η απορία γιατί να συμβαίνει αυτό. Εννοώ ότι όλοι μπορούμε να αναγνωρίζουμε καλά «μοτίβα» συμπεριφοράς και ενίοτε να τα αναπαράγουμε επίσης με την ίδια «επιτυχία», αλλά είναι και άλλοι τομείς που παραμένουμε πάντα αδύναμοι, και όσο και αν βελτιωνόμαστε γενικότερα σαν άνθρωποι, αυτό το αγκαθάκι μένει μέσα μας και μας ενοχλεί.


Εν παραδείγματι και επί προσωπικού: Γενικότερα ως άνθρωπος πιστεύω πως είμαι κοινωνικός, δυναμικός, μου αρέσει και επιδιώκω να μαθαίνω συνέχεια, να κρατάω τους ορίζοντες ανοικτούς κλπ κλπ. Όταν όμως έρχεται στο θέμα τις φιλίας πολλές φορές απογοητεύομαι ευκολότερα, περιμένω πράγματα από τους γύρω μου, χωρίς όμως να τα επικοινωνώ σωστά ή δεν αφουγκράζομαι πάντα τα μικρομυνήματα που μου στέλνουν οι γύρω μου. Νιώθω ότι εκεί είναι η αδυναμία μου, γιατί ενώ από αυτόν τον τομέα θέλω και επιδιώκω περισσότερα πράγματα κάπου με την ίδια μου τη συμπεριφορά δυσκολεύω τα πράγματα περισσότερο.


Σε αντίθεση πολλές φίλες μου δυσκολεύονται πολύ με το θέμα έρωτας, τις καταρρακώνει, σπαταλούν όλη την ενέργεια τους εκεί μέχρι τελικής πτώσεως. Ένας απλός τσακωμός είναι ικανός να τους χαλάσει την θετική τους διάθεση για μέρες. Κάποιος φίλος μου με το που βλέπει τους γονείς του, του γυρίζουν τα μάτια ανάποδα, χωρίς να του κάνουν κάτι οι άνθρωποί, απλά επειδή υπάρχουν και νιώθει ότι πρέπει να μπει σε άμυνα για το ενδεχόμενο πρήξιμο τους.

 

Αυτές οι αδυναμίες λοιπόν μου φαίνονται περίεργες. Γιατί όλοι έχουμε γύρω μας ανθρώπους που είναι καλύτεροι στους τομείς που έχουμε εμείς αδυναμίες και άρα έχουμε θετικά παραδείγματα προς μίμηση. Παρόλα αυτά και ανεξάρτητα αν βελτιωνόμαστε ή όχι γενικότερα ή αν ωριμάζουμε μου φαίνεται ότι υπάρχουν πάντα πράγματα στα οποία δεν τα καταφέρνουμε και απορώ αν αυτό οφείλεται σε εμμονές, ανικανότητα, κολλήματα ή δεν ξέρω και εγώ τι. Και ακόμα περισσότερο με προβληματίζει αν μπορούμε όντως να βελτιωθούμε αν ξεπεράσουμε αυτό το κάποιο εμπόδιο ή αν είναι και μέρος του χαρακτήρα μας. Δηλαδή αν δεν είμαστε καλοί σε συγκεκριμένους τομείς όχι από κάποιο εμπόδιο ή αδυναμία αλλά επειδή αυτός ο τομέας απλά δεν μας ενδιαφέρει αρκετά στην τελική ή επειδή ενδόμυχα γνωρίζουμε ότι δεν τον χρειαζόμαστε για να είμαστε καλά και να περνάμε όμορφα. Ως ένα σημείο αυτό ισχύει, αλλά από την άλλη, αν κρίνω από την δική μου αδυναμία, δεν μπορώ να πω ότι δεν με ενδιαφέρει να έχω καλούς φίλους, το ακριβώς αντίθετο μάλιστα.


Ίσως το κύριο κόλλημα μας για όλα αυτά να είναι τελικά η ίδια μας η προδιάθεση ως προς συγκεκριμένες καταστάσεις. Δηλαδή εγώ είμαι ένας άνθρωπος που νιώθω να έχω πληγωθεί πολλές φορές από τους συνανθρώπους μου, κυρίως γιατί στο παρελθόν υπήρξα ευκολόπιστη και θετική χωρίς να καμία άμυνα ή προσοχή. Έχω μάλιστα συλλέξει μια σειρά από ιστορίες που υποδεικνύουν ακριβώς πόσο πολύ έχω πληγωθεί. Ταυτόχρονα όμως δεν έχω μπει ποτέ στον κόπο να συγκεντρώσω με την ίδια ευλάβεια όλες τις στιγμές που κάποιος αναπάντεχα μου πρόσφερε ανιδιοτελώς. Και δεν είναι ότι δεν κουβαλώ αυτές τις θετικές στιγμές μέσα μου, ή ότι μου είναι δύσκολο να τις ανακαλέσω στην μνήμη μου ή ότι δεν το αντιλαμβάνομαι κάθε φορά που συμβαίνει και κυρίως δεν σημαίνει ότι δεν νιώθω συνειδητά ευγνωμοσύνη για όλη την θετική ενέργεια και αγάπη που πήρα και παίρνω από τους γύρω μου.


Καταλήγω λοιπόν να πιστεύω ότι σε κάποιες περιπτώσεις όταν δηλώνουμε αδυναμία να χειριστούμε καλύτερα συγκεκριμένους τομείς τις ζωής μας που και μας ενδιαφέρουν και μας είναι σημαντικό να τους βελτιώσουμε, είναι γιατί άθελα σαμποτάρουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς με το να είμαστε, έστω και υποσυνείδητα, αρνητικοί. Περαιτέρω, και όπως πολλοί από εσάς μου είχατε υποδείξει την προηγούμενη φορά που παραπονιόμουνα για το θέμα «φιλία» πολλές φορές το να θέτεις σαν στόχο μια ωραιοποιημένη εικόνα μπορεί να θρέφει την φαντασία σου αλλά δεν σε βοηθάει πάντα να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα με ευκολία. Δηλαδή σε ένα κόσμο αγγελικά πλασμένο σαφέστατα οι φίλοι δεν θα σε παίδευαν ποτέ, θα ήξεραν πάντα τι συμβαίνει στο μυαλό σου και κάθε τσακωμός δεν θα άφηνε πικρίες και αμφιβολίες αλλά θα αποτελούσε λόγο να δεθεί μια παρέα περισσότερο. Στην πραγματικότητα όμως όλοι ξέρουμε και αναγνωρίζουμε ότι όλες οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν πολύ περισσότερο κόπο και προσπάθεια από αυτό. Άρα λοιπόν η απάντηση στις «αδυναμίες» μας είναι να είμαστε «θετικά ρεαλιστές».


Όλα αυτά ακόμα και στα δικά μου αυτιά αντηχούν έως απλοϊκά, όμως μου πήρε πολύ καιρό να αντιληφθώ αυτήν την λάθος στάση μου και είμαι σίγουρη ότι και στην πράξη θα με παιδεύσει ακόμα περισσότερο να την εφαρμόσω. Στο πλαίσιο όμως της όλης αλλαγής που μου έφερε ο καινούργιος χρόνος ευελπιστώ τουλάχιστον ότι πλέον θα είμαι πιο θετική και ίσως καταφέρω να κάνω ακόμα ένα βήμα για να ξεπεράσω την μεγαλύτερη φοβία στο να εμπιστεύομαι τους γύρω μου.

Υ.Σ.: Έσας ποια είναι η δική σας αδυναμία/ες που θα θέλατε να αλλάξετε.