Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
I wonder if I've been changed in the night? Let me think. Was I the same when I got up this morning? I almost think I can remember feeling a little different. But if I'm not the same, the next question is 'Who in the world am I?' Ah, that's the great puzzle!

12 Νοε 2009

Άρωμα γυναίκας


Σκέφτομαι ότι εμείς οι γυναίκες είμαστε τόσο περίεργα πλάσματα. Ακροβατούμε πολλές φορές μεταξύ τις ορθολογικής πρακτικότητας και τις φαντασιόπληκτης ευαισθησίας μας.Παλεύουμε ακόμα να αποδείξουμε την αξία μας σε μια κοινωνία που παραμένει βαθιά ανδροκρατούμενη και που απαιτεί από εμας να είμαστε τα πάντα (μητέρες, σύζυγοι, ερωμένες, φίλες, επαγγελματίες, πρότυπά ηθικής, σοβαρότητας, θυληκότητας, σεξουαλικότητας, εξυπνάδας, λογικής, πρακτικότητας... και η λίστα συνεχίζεται). Μα το αξιοθαύμαστο είναι ότι την παλεύουμε στ'αλήθεια. Στ'αλήθεια προσπαθούμε να υιοθετήσουμε όλους αυτούς τους ρόλους χωρίς δεύτερη σκέψη και οι πλείστες πιστεύουμε βαθιά μέσα μας ότι όλα αυτά στα αλήθεια συνθέτουν την ιδανική γυναίκα. Νίωθουμε μάλιστα τύψεις αν δεν τα καταφέρνουμε σε κάτι από όλα αυτά.

Και ας μην παρεξηγηθώ δεν εκφράζω φεμινιστικές τάσεις, ούτε και ασπάστικά ποτέ αυτήν την ιδεολογία. Μάλιστα άν με ρωτάτε προσωπικά πιστεύω ότι το μόνο που προσέφερε ο φεμινισμός πρακτικά στις γυναίκες ήταν να τις επιβαρύνει με ακόμα περισσότερα καθήκοντα γιατί πλέον συνεχίζουμε να επωμιζόμαστε όλα τα πάραπάνω καθήκοντα αλλά τώρα τα κάνουμε με ανταγωνιστική διάθεση ώστε να αποδείξουμε ότι είμαστε όντως καλύτερες από το αντίθετο φύλο.

Στην τελική όμως τι μας προσφέρει όλος αυτός ο αγώνας από άποψη ηθικής ικανοποίησης; Μας κάνει σταλήθεια πιο ευτυχισμένες, πιο πλήρεις. Προσωπικά στο δικό μου πετσί δεν το ένιωσα ακόμα αυτό, αλλά αντιθέτως νιώθω συνεχώς να αμφισβητούμαι και να διαγωνίζομαι με κριτήρια που δεν είναι καν καθαρά και επικυρηγμένα και πολλές φορές να απορρίπτομαι στην ψύχρα. Και όχι μόνο αλλά επιπλέον σε όλα τα πάραπάνω καθήκοντα αναμένεται ότι πρέπει να αντεπεξέρχομαι  και χωρίς να γίνομαι πολύ σκληρή, πολύ ανδροπρεπής ή ασεξουαλική, γιατί τότε χάνω την αξία μου ως γυναίκα, και γίνομαι εκφοβιστική ή απειλιτική προς τους άνδρες σε σημείο που νιώθουν την ακατανίκητη ανάγκη να κάνουν αυθαίρετες νήξεις για την επίδοση μου στο κρεβάτι ή καλύτερα την έλλειψη αυτής ή την δική μου ανικανότητα.

Και ερωτώ εμένα σαν γυναίκα τι μου προσφέρει η όλη παραπάνω κατάσταση, πάντως σίγουρα όχι ικανοποίηση, ούτε ευτυχία, ούτε καν αναγνώριση για να θρεύσω τουλάχιστον τον εγωισμό μου και να ισχυριστώ ότι κερδίζω έτσι κάτι από αυτό, έστω και τόσο ποταπό. Εξακολουθώ να ζω ανάμεσα σε ανθρώπους που θα συνεχίσουν να με ταπελώνουν χωρίς κάν να μπουν στο κόπο να με γνωρίσουν και που θα πέφτουν πάντα στα κλισέ συμπεράσματα που περιβάλλουν το γυναικείο φύλο.

Και για αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων είμαι πάνω απ'όλα άνθρωπος άρα κατά βάση γεμάτη ελαττώματα. Το δουλεύω το μυαλό μου αλλά υπάρχουν και τομείς που δεν σκαμπάζω και δε βρίσκω κανένα λόγο γιατί να απολογηθώ γι’ αυτό. Μπορώ να γίνω αποτελεσματική, λειτουργική, συντροφική, σεξουαλική, μητρική και ότι αλλό κατά βούληση και εφόσον οι συνθήκες μου το εμπνέουν και όχι επειδή κάποιος μου το επιβάλλει, ή το απατεί ως δεδομένο.Δεν ψάχνω να ενσαρκώσω κανένα ρόλο από τους παραπάνω από μόνη μου, αλλά πιστεύω ότι ενδεχομένως να ενσαρκώσω κάποιους απο αυτούς αν οι συνθήκες είναι κατάλληλες και γόνιμες. Και τέλος δεν θέλω κανένα άνθρωπό στην ζωή μου που να μην θέλει να είναι σεαυτή, που να αδυνατεί να εκτιμήσει το δάσος γιατί δεν του αρέσει η διαρρύθμιση ή ένα συγκεκριμένο δέντρο ή ακόμη χειρότερα κρυφοκοιτάζει, επικρίνει με την ασφάλεια του παρατηρητή και αποχωρεί. Η ζωή είναι μικρή και το παιχνίδι είναι όλα ή τίποτα.


Υ.Γ 1: Με αφορμή το συγκεκριμένο άρθρο του ονειροπόλου


Υ.Γ. 2: Anti-Christ παραδέχομαι ότι η συγκεκριμένη εγγραφή είναι λίγο πολύ γυναικεία και δικαιούσαι να μου τα χώσεις γιαυτό


Υ.γ. 3: Τυχόν ομοιότητες με γεγονότα συμπεριφορές και ανθρώπους ειδικά με δικούς μου ανθρώπους είναι καθαρά τυχαίες.

10 Νοε 2009

Ο δαίμονας του filing...


Στην σημερινή κοινωνία του 21ου αιώνα και παρά τα ομολογουμένως τεράστια άλματα προόδου που σημειώνονται καθημερινά υπάρχει ένα πράγμα στο οποίο όχι μόνο μένουμε στάσιμοί αλλά κατά τα  φαινόμενα πάμε από το κακό στο χειρότερο και αυτό είναι το filing!

Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το πόσο χώρο καταλαμβάνουν τα ντοσιέ στο κάθε γραφείο αλλά και από τους ίδιους τους υπαλλήλους που μπαίνουν στην διαδικασία να κρατάνε αρχείο ή ακόμα χειρότερο το ότι υπάρχει συγκεκριμένο προσωπικό επιφωρτισμένο με το καθήκον της αρχειοθέτησης και ότι παρόλαυτα το αποτέλεσμα παραμένει πάντα το ίδο: Όταν χρειαστεί να ανασύρεις ένα οποιοδήποτε έγγραφο από ένα κάποιο file, το έγγραφο αυτό είτε δεν υπάρχει, είτε έχει εξαφανιστεί και γενκότερα απλά δεν υπάρχει καμία ελπίδα να το βρεις το ρημαδοέγγραφο! Όποτε κάθε φορά που πρέπει να βρώ ή μάλλον να ανακαλύψω κάποιο έγγραφο καταλήγω να κάνω ανασκαφές τύπου Ιντιάνα Τζόουνς, ή να επιδίδομαι σε επειχήρηση εξιχνιάσης μυστηρίων ως άλλος Ηρακλής Πουαρό.

Ως πότε πλέον, ως πότε!