Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
I wonder if I've been changed in the night? Let me think. Was I the same when I got up this morning? I almost think I can remember feeling a little different. But if I'm not the same, the next question is 'Who in the world am I?' Ah, that's the great puzzle!

16 Οκτ 2009

Two Lovers



Χθες βράδυ πήγα στην προβολή της ταινίας «Two Lovers» (την τελευταία ταινία του Joaquin Phoenix πριν αποφασίσει να παρατήσει την καρίερα του ως ηθοποιός για να γίνει ο χειρότερος ράπερ της εποχής του). Η όλη πλοκή αφορούσε ένα εξορισμού προβληματικό τρίγωνο. Για ένα άντρα που αποζητούσε τη σωτηρία από τον ίδιο του τον εαυτό στα πρόσωπα δύο διαφορετικών γυναικών. Η ταινία ήταν πολύ ενδιαφέρον, χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις αλλά με μια διάχυτη αγωνία για επιβίωση.

Και αυτό ( surprise surprise) με έκανε να αναλογιστώ την ανικανότητα μας σαν άνθρωποι να ξεδιαλύνουμε τις ίδιες μας τις ζωές, να επιλέγουμε ανθρώπους και καταστάσεις χρηστές για μας, μέσα από τις οποίες να μπορούμε σταλήθεια να επικοινωνούμε, να δημιουργούμε και να πέρνουμε θετική ενέργεια. Γενικά ως άνθρωποι τέινουμε να μαζεύουμε γύρω μας ανθρώπους τους οποίους αδυνατούμε να αξιοποιήσουμε και ως αποτέλεσμα το μόνο που καταφέρνουμε είναι να καταλήγουμε να γκρινιάζουμε για τον κοινωνικό μας περίγυρω, για τους φίλους μας, ακόμα και για τον ίδιο τον άνθρωπο που έχουμε επιλέξει ως σύντροφό μας και να νιώθουμε κουρασμένοι απ’ αύτους και κατεπέκταση κουρασμένοι από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Άρα καταλήγουμε να δημιουργούμε «άχρηστες» σχέσεις και να γινόμαστε «άχρηστοι» για αυτούς που μας περιβάλλουν ( άχρηστοι με την έννοια του μη χρήσιμοι, του αναξιοποίητοι).

Σύμφωνα με μια κοινωνική έρευνα έχει αποδεικτεί πως είμαστε εκ φύσεως εξοπλισμένοι με το ένστικτο της επιλογής, αλλά αδυνατούμε να το χρησιμοποιήσουμε επηρεαζόμενοι από επιβεβλημένα πρότυπα lifestyle όπως οι τηλεοπτικές φιλίες που προβάλλονται μέσα από διάφορες σειρές. Προσπαθούμε να εξομοιωθούμε σ’ένα πρότυπο που καταρρίπτει καταρχήν την προσωπική έκφραση. Δίνουμε βάση και αναζητούμε να περιβαλλόμαστε από φαινομενικά όμορφους ανθρώπους, με επιτιδευμένη διάθεση τρέλλας, που συχνάζουν σε συγκεκριμένα μέρη, ντύνονται με συγκεκριμένο τρόπο και υιοθετούν συγκεκριμένα μοτίβα συμπεριφοράς. Ακόμα και οι ίδιοι υιοθετούμε personas γιατί μας βολεύει να φιλτράρουμε τον χαρακτήρα μας μέσα από συγκεκριμένες προσδοκίες. Όμως όλα αυτά οδηγούν μόνο σε μια κατάληξη: την έλλειψη προσωπικής έκφρασης.

Δεν αφουγκραζόμαστε τις πραγματικές μας ανάγκες, ούτε προσπαθούμε να τις επικοινωνήσουμε και να ευαισθητοποιηθούμε στις ανάγκες των γύρω μας. Και αν δεν επικοινωνούμε πως μπορούμε να συνεννοηθούμε και να αλληλομεταδώσουμε θετική ενέργεια. Πώς μπορούμε να κατανοήσουμε πραγματικά ποιοι είμαστε και ποιοι είναι οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν και να άρα να αξιολογήσουμε με ποιούς μπορούμε σταλήθεια να δημιουργήσουμε δεσμούς γιατί μοιραζόμαστε μια κοινή ανάγκη/ πραγματικότητα/ αλήθεια...και να αφήσουμε τους υπόλοιπους ελεύθερους να ανακαλύψουν την δική τους διάσταση. Και ακόμα πιο δύσκολα να ξεδιαλύνουμε από όλο αυτό το κοινωνικό σύνολο τους πιο κοντινούς μας φίλους, αυτούς που μπορεί να μας συντροφεύσουν μέχρι και διαβίου. Και τέλος τέλος να καταφέρουμε να επιλέξουμε τον άνθρωπο που θα μας συντροφεύσει για την υπόλοιπη μας ζωή (ει δυνατόν) και που προσωπικά πιστεύω πως είναι η πιο δύσκολη επιλογή που καλούμαστε να κάνουμε;

Μα το μέγιστο μάθημα που μας προσφέρει αυτή η επιλογή πιστεύω είναι να μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε πότε μια από όλες τις προαναφερόμενες σχέσεις έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της και πότε πρέπει να αφήσουμε τον άλλο άνθρωπο ελεύθερο να φύγει για να μπορεί να προσφέρει αλλού. « Με τα χέρια ανοικτά κυνηγάω διαρκώς την χαρά και όταν έρθει η στιγμή την αφήνω να φύγει κι αυτή για να μην βαρεθεί» ( Θηβαίος)

12 Οκτ 2009

Τι είναι αγάπη;


Ένα βασανιστικό ερώτημα έχει τεθεί μέσα μου. Ένα ερώτημα που αδυνατώ έστω και να προσεγγίσω ή να κατανοήσω και σοκάρομαι από την ίδια την ανικανότητα μου. Η Μ. με ρώτησε τις προάλλες: «Τι είναι αγάπη;». Έμεινα να την κοιτάω μ’ ένα χαμόγελο Μόνα Λίζας στο πρόσωπο. Το μυαλό μου όμως παρέμεινε κενό. Καταλάβαινα τι με ρωτούσε και παρόλο που υπήρξα αρκετά τυχερή ώστε να νιώσω και να βιώσω αρκετές αποκυμάνσεις αυτής της λέξης/συναισθήματος, καμιά λέξη δεν ένιωθε ικανοποιητική για να περιγράψει.

 
Πήγα να ψελλίσω κάποιες φράσεις του τύπου η επικοινωνία, η αποδοχή, η συντροφικότητα, αλλά το ένοιωθα πριν καν να μου το επιβεβαιώσει ότι αυτά ήταν συστατικά που μπορεί να υπάρχουν ή να μην υπάρχουν. Πόσες φορές δεν νοιώσαμε ότι αγαπάμε κάποιον χωρίς να μας έχει δώσει οτιδήποτε απ’ αυτά, ή συνεχίζουμε να αγαπάμε κάποιον παρόλο που είναι μακριά μας, ή αγαπάμε κάποιον άγνωστο χωρίς φανερή εξήγηση; Και αντίστοιχα πόσες φορές νοιώσαμε στιγμιαία μίσος για ανθρώπους με τους οποίους διασταυρωθήκαμε στο δρόμο, ή αποτύχαμε να επιστρέψουμε αγάπη σε κάποιον που έκανε την δική του αγάπη να νιώθει δεδομένη. Άρα παρόλο που ιδανικά η αγάπη θάπρεπε να ναι αλτρουιστική, ενστικτωδώς είναι πιο αυτόματη, επηρεαζόμενη πάντα από εγωιστικά κίνητρα. Αλλά όλοι είμαστε πιστεύω ικανοί να αισθανθούμε την αγνή αγάπη. Την αγάπη που νοιώθουμε για ένα παιδάκι, ή για ένα αδελφικό φίλο ή για ένα ειδυλλιακό τοπίο.


Ο Paramahansa Yogananda λέει "To describe love is very difficult, for the same reason that words cannot fully describe the flavor of an orange. You have to taste the fruit to know its flavor. So with love." Οπότε η αγάπη είναι ένα εμπειρικό συναίσθημα. Άλλα και πάλι το υπέρτατο ερώτημα στην όλη υπόθεση είναι γιατί την χρειαζόμαστε τόσο πολύ στη ζωή μας; Ο Prateek Kumar Singh σημειώνει σχετικά ότι «Logic says everything in this world has a cause and an effect. True Love is the only feeling which is its own cause and its own effect. It is something illogical and yet above all logic. I Love her because I Love her, and I Love her so I Love her. »


Γιατί λοιπόν χρειαζόμαστε τόσο πολύ την αγάπη στη ζωή μας; Τι είναι αυτό που μας προσφέρει η φράση «Σ’ αγαπώ» που είναι τόσο σημαντικό που αναλώνουμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας γύρω του; Τι είναι στ’ αλήθεια αυτός ο θησαυρός;


Μόνο για ένα πράγμα μπορώ να είμαι σίγουρη σε σχέση με την αγάπη: «Love itself is a universal experience. Yet, every individual occurrence - while perhaps bound by a common thread - seems absolutely unique. Love is what love is! To everyone it expresses itself differently.»