Ζήσε το μύθο σου ... παντού

Αγαπητοί φίλοι.

Το πα και το κανα. Εδώ και 6 μέρες βρίσκομαι στην Αθήνα! Μου φαίνεται περίεργο στα αλήθεια. Τις πλείστες ώρες νομίζω ότι βρίσκομαι σε διακοπές και ότι σύντομα θα επιστρέψω πίσω. Κατά διαστήματα βέβαια τρώω φλασιές και ξαφνιάζομαι, αντιδρώ αρνητικά το πρώτο δευτερόλεπτο αλλά μετά απλά χαμογελάω πλατιά. Δεν με έχει βαρέσει ακόμα η μιζέρια των διαδηλώσεων και των βαρετών καλοκαιρινών ειδήσεων. Προς το παρόν  μόνο χαίρομαι και κυρίως ξεκουράζομαι.

Η συνδεση με το ιντερνετ είναι περιορισμένη αλλά θα προσπαθήσω να σας γράφω κατά διαστήματα με τα νέα μου.

Καλό καλοκαίρι σε όλους!

Once Upon a Summer…

Χάθηκα το ξέρω… Έπηξα στη δουλεία, έπηξα και στο τρέξιμο της αναζήτησης για δουλειά στην Αθήνα. Τα αποτελέσματα όμως προβλέπονται θετικά και η αλλαγή πλησιάζει.

 Δεν τολμώ ακόμα να το παραδεκτώ στον εαυτό μου. Το αίσθημά της φοβίας, η ανησυχία, το άγχος και η αγωνία δεν με εγκατέλειψαν ακόμα. Όμως κατά διαστήματα όταν ξεχνιέμαι, όταν ξεθαρρεύω και αφήνομαι στα όνειρα μου με πλημυρρίζει ένα κύμα χαράς και ενθουσιασμού.


Κατά το δύσκολό αυτό χρονικό διάστημα ο Μ. ήταν πάντα δίπλα μου, το στήριγμα και ο βράχος μου, υπενθυμίζοντας μου κάθε στιγμή γιατί αυτός είναι ο δικός μου άνθρωπος. Στην όλη τρέλα που μας περιβάλλει, κατάφερνε να κάνει κάθε μας στιγμή να νιώθει βολική, σωστή, όμορφη και αυτό μου έδινε δύναμη να συνεχίσω να παλεύω, αυτό μου έδινε σιγουριά για την ορθότητα της απόφασης μου.


Το να μπορείς να επενδύεις συναισθηματικά σε ένα άνθρωπο που σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερη, που σε εμπνέει να κάνεις περισσότερα πράγματα, που σου υπενθυμίζει τους πραγματικούς σου στόχους και με τον οποίο νιώθεις να βρίσκεσαι σε αρμονία ακόμα και όταν διαφωνείται είναι ότι πολυτιμότερο. Όταν είμαι δίπλα του νιώθω όλα μου τα όνειρα λίγο πιο κοντά.


Μην βιαστείτε να χαρακτηρίσετε όλα τα παραπάνω ως ρομαντικούς παραλογισμούς. Από το λίγο που γνωριστήκαμε αυτό το διάστημα θα έπρεπε να ξέρετε ήδη ότι είμαι αρκετά ορθολογίστρια ώστε να μην μπορώ να εκφράσω τίποτε από όλα αυτά χωρίς υπερβολική σκέψη και ακόμα περισσότερη ανάλυση. Όμως για μια κοπέλα που είναι σε ένα αέναο εσωτερικό πόλεμο μεταξύ προσωπικής ευτυχίας και επαγγελματικής δόξας είναι πάντα πολύ δύσκολο να ιεραρχώ τις προτεραιότητες μου και ακόμη πιο δύσκολό να βρίσκω τις ισορροπίες μου και έτσι όλο αυτό που βιώνω είναι πρωτοφανές για μένα και με κάνει να σκέφτομαι πόσο σημαντικό είναι το να μπορείς να εμπιστεύεσαι και να επενδύεις συναισθηματικά, όταν όλα αυτά τα τόσο δύσκολα για μένα, ξαφνικά νιώθουν εύκολα!


Στις καινούργιες αρχές και σε ένα σπουδαίο καλοκαίρι για όλους σας.

Μεσ’ τα ερείπια του καιρού ζωή πάω να κτίσω

Νιώθω κρύο ιδρώτα να με λούζει και έχω ένα κόμπο στο στομάχι. Το μυαλό μου στροβιλίζει, σκόρπιές σκέψεις μισοτέλειωτες… Το ήξερα από την αρχή ότι είμαι το πιο ανάποδο ψάρι της λαοθάλασσας, άλλωστε αυτή η στάση με χαρακτήριζε ανέκαθεν. Άλλα μετά τις εξελίξεις των τελευταίων καιρών και μετά το χαώδες αποκορύφωμα των χθεσινών γεγονότων, δεν ξέρω πλέον αν η απόφαση μου είναι σωστή. Δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να κτίσουμε ζωή μέσα από τα συγκεκριμένα ερείπια. Δεν είμαι συγχυσμένη, όχι. Το αίσθημα που νιώθω είναι ο φόβος της αβεβαιότητας για το πώς θα τα καταφέρω να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα, δηλαδή να φτιάξουμε τη δική μας ζωή με τον άνθρωπο μου.

Από την άλλη όπως μου υπέδειξε ο Μ. οι διαδηλώσεις θα καταλαγιάσουν, τα μέτρα θα επιβληθούν και τον δικό μας εργασιακό χώρο δεν τον επηρεάζουν τόσο όσο άλλους, δηλαδή τους δημόσιους υπαλλήλους και την εργατική τάξη. Η ρουτίνα θα επιστρέψει με τα σταθερά ίδια προβλήματα, κυκλοφοριακό και κακή οικονομία. Και ταυτόχρονα η Αθήνα θα παραμένει πάντα η μεγάλη πόλη με τις περισσότερες επιλογές και ευκαιρίες και ίσως στο μέλλον και δυνατότητες.


Σκέφτομαι πώς την πίστεψα αυτή την αλλαγή, ευελπιστούσα μέσα από αυτή θα κατάφερνα να φτάσω πιο κοντά στα θέλω μου. Αυτό είναι που με ώθησε εξαρχής να κάνω αυτή την επιλογή. Ένα μου κομμάτι ακόμα το πιστεύει δηλαδή. Και το ενδεχόμενο να μείνω Κύπρο με πνίγει, γιατί νιώθω ότι εδώ όλα μου τα θέλω βρίσκουν αδιέξοδα. Από την άλλη όμως δεν ξέρω αν είναι ρεαλιστικό να πιστεύω ότι αυτή η αλλαγή θα μας βγει σε καλό. Πώς στ’ αλήθεια να περιμένω ότι θα καταφέρω να φτιάξω τον δικό μου μικρόκοσμο με τον άνθρωπο μου, πέντε καλούς φίλους και μια σχετικά άνετη ζωή. Και σε ένα πολύ μετέπειτα στάδιο όταν θα φτάσουμε στο σημείο του να κάνουμε οικογένεια πώς θα καταφέρω να εξασφαλίσω και να εγγυηθώ για ότι θα μπορώ να παρέχω τα ακριβώς ίδια στην οικογένεια μου;


Και ότι γίνονταν πράγματα και προκύπτουν θετικές εξελίξεις και ότι σιγά σιγά ετοιμαζόμουνα να κάνω την μεγάλη έξοδο….

«Μη μου μιλάς για κόλαση

την έχω ζήσει όλη

μην μου μιλάς για ουρανούς

για θειο περιβόλι

μην μου μιλάς για ουρανούς

για θειο περιβόλι

Μη μου μιλάς για τα παιδιά

που ψάχνανε στους δρόμους

σαν τους αλήτες τους σοφούς

δεν ξέρουν από νόμους

σαν τους αλήτες τους σοφούς

δεν ξέρουν από νόμους

Μην μου μιλάς για τίποτα

δεν ξέρω ν' απαντήσω

μες τα ερείπια του καιρού

ζωή παω να χτίσω

μες τα ερείπια του καιρού

ζωή παω να χτίσω»

Say what!!!

Συμπλήρωνα μια αίτηση πρόσληψης για μία τράπεζα και μεταξύ άλλων ζητούσε να δηλώσω τους στενούς μου συγγενείς που εργάζονται στην εν λόγω τράπεζα; Είναι ένα πράγμα να λέμε στην Κύπρο ότι υπάρχει ένα έντονο πελατειακό σύστημα και ότι χρειάζεσαι μέσο και συγγενείς σε θέσεις κλειδιά για να βρεις δουλειά και είναι άλλο να το βλέπεις ευθαρσώς γραμμένο σε μία επίσημη αίτηση εργοδότησης!

Σοκαρίστηκα στ’ αλήθεια αλλά το τι με σόκαρε περισσότερο από αυτό είναι ότι η μαμά μου το βρήκε πολύ φυσιολογικό και μάλιστα μου κάνει μια άσε να πάρω τον τάδε τηλέφωνο αύριο για να συνεννοηθώ και να τον δηλώσεις σαν συγγενή μας!

 

Έχουμε ξεφύγει τελείως ή μου φαίνεται;;;

Βασανιστικα ερωτήματα

Γιατί ενώ οι θερμιδικές μας ανάγκες μειώνονται (βλέπε καθιστική ζωή, ηλικία κλπ), οι περισσότεροι άνθρωποί τείνουν να τρώνε περισσότερο; Γιατί αφού δεν το χρειαζόμαστε για την επιβίωση μας, λαχταρούμε το καλό και πολλές φορές το πλούσιο φαγητό;

Γιατί σαν μεσογειακοί λαοί έχουμε τόσο πάθος με το φαγητό που περιστρέφουμε όλες μας τις κοινωνικές συναναστροφές γύρω από το φαγητό, αλλά και προσμετρούμε το καλό (και πολλές φορές και το πολύ) φαγητό σαν παράγοντα διασκέδασης;

 

Υ.Σ.: Κάνω δίαιτα και αφού δεν μπορώ να απολαμβάνω τους γευστικούς πειρασμούς, τουλάχιστον προβληματίζομαι σχετικά με αυτούς.

Εν αναμονή...

Χάθηκα πάλι το ξέρω…. Και δεν είναι ότι μου λείπει η έμπνευση. Από τη στιγμή που μας άφησε ο ψυχοπλακωτικός χειμώνας και καλωσορίσαμε την άνοιξη, το μυαλό δουλεύει και για υπερωρίες! Ενθουσιάζομαι για όλες τις εκδηλώσεις που ανακοινώνονται, λαχταρώ να πάω σε συναυλίες και σε παραστάσεις, σε θέατρα και ωραίες κινηματογραφικές προβολές! Ταυτόχρονα όμως νιώθω να παραλύω από ένα αίσθημα εγκράτειας, καθότι το όλο θέμα με την μεγάλη αλλαγή δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη.

Ψάχνω μανιωδώς για δουλεία που είναι τρομερά ψυχοφθόρα διαδικασία! Νιώθω τύψεις κάθε φορά που εφησυχάζομε λίγο. Ταυτόχρονα, το ότι η είδηση έχει ξεκινήσει να διαρρέει σε γνωστούς και φίλους είναι επίσης πολύ κακό για μένα, γιατί ως γνωστό οι Κύπριοι λατρεύουν να εντοπίζουν πόσο χάλια είναι η Ελλάδα σε σχέση με την Κύπρο. Ηδονίζονται με το να αυτό-επιβεβαιώνονται ότι ο κυπριακός τρόπος ζωής είναι μακράν καλύτερος από τον ελληνικό, ότι είμαστε πιο συγυρισμένοι, πιο καλοβαλμένοι, έχουμε καλύτερη ποιότητα ζωής κλπ κλπ. Και εγώ καλούμαι να διατηρήσω ένα καθαρό κεφάλι και μια ευγενική στάση απέναντι σε όλες τις βλακείες που ακούω. Και είναι κάποια από τα σχόλια που ακούω που κάνουν τη ψυχραιμία και την αισιοδοξία μου να βουλιάζουν κατακόρυφα!

Είναι και το μεγάλο στοίχημα ότι μέσα από αυτή την αλλαγή, η δική μου κρυφή επιθυμία είναι να κάνω μια καλύτερη αρχή. Θέλω να βρω την δική μου ποιότητα ζωής, που όπως έχω πει επανειλημμένα σε αυτό το μπλοκ βρίσκεται στην απλότητα. Απλό, ζεστό και κυρίως δικό μας σπιτάκι, με ένα άνθρωπό να με καταλαβαίνει και να είναι σύντροφος (το έχουμε!). Λίγοι και καλοί φίλοι που να έχουν καλή διάθεση και ενέργεια να κάνουν πραγματάκια [βλέπε συναυλίες, παραστάσεις, θέατρα, κινηματογράφο, βόλτες, καφεδάκια, ποτάκια, τεμπελιάρικες βραδιές σε σπίτια και ότι άλλο προκύψει]. Βασικά ένας περίγυρος με θετική αύρα σαν βάση. Άνθρωποί που να μην κουράζεσαι και μόνο στην ιδέα του να τους πάρεις τηλέφωνο και να τους προτείνεις κάποια έξοδο! (το παλεύουμε) Και σε ένα επόμενο στάδιο να βρω και τον επαγγελματικό μου δρόμο, δηλαδή τι ακριβώς θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω. (το ελπίζουμε;) Αυτά! Εύκολα, λίγα, όμορφα, αλλά και πολύ δύσκολα όπως τουλάχιστον έχω βιώσει αυτό το όνειρο στην Κύπρο. Ελπίζω στην Ελλάδα να μου κάτσει καλύτερα

Δεν το εξωτερικεύω πλέον αλλά έχω πολλή αγωνία για το καινούργιο αυτό ξεκίνημα. Και αυτό με επηρεάζει γενικότερα: έπαψα πλέον να ψάχνομαι εντός Κύπρου. Ναι μεν ενθουσιάζομαι για όλα τα επερχόμενα events αλλά μπαίνει σαν αόρατο εμπόδιο το αν θα είμαι εδώ για να τα κάνω. Οι μόνοι στόχοί που με παρακινούν αφορούν στο να βελτιώσω τον εαυτό μου: δηλαδή ξεκίνησα γυμναστήριο, διαβάζω πολύ και πολλά πράματα, μαζεύω σιωπή, αφουγκράζομαι την εσωτερική μου φωνούλα, μα κυρίως παραμένω εγκρατής και αδρανής, ίσως όχι τόσο προς τα έξω όσο και προς τα μέσα.

Ελπίζω, το όλο θέμα να λυθεί γρήγορα γιατί δεν νομίζω να αντέξω για πολύ καιρό ακόμα αυτή την φαινομενική αδράνεια και την παραλυτική αγωνία!

Στην Κ

Χθες βράδυ καθώς επέστρεφα σπίτι από μια γεμάτη μέρα πέτυχα στο ραδιόφωνο το «Στην Κ» του Σιδηρόπουλου. Αυτό το τραγούδι με βάζει πάντα σε σκέψεις, ψες όμως πυροδότησε ένα κύμα από σκέψεις. Τον τελευταίο καιρό όπως σας έχω ξαναπεί παρά το ότι όλα πάνε αρκετά καλά, εγώ δεν νιώθω καθόλου εντάξει. Δεν έχω όρεξη για τίποτα, είμαι πάντα σκεφτική ή κουρασμένη ή άκεφη.Τα παρασκευοσαββατοκυρίακα δεν τρελλένομαι για να βγω έξω, δεν ψάχνω τους φίλους μου (κάτι για το οποίο έχω τρελές τύψεις) απλά δεν, απλά προτιμώ να μένω εκτός. Μεγάλο μέρος αυτής μου της συμπεριφοράς οφείλεται στο ότι αποφάσισα να αλλάξω χώρα και να μετακομίσω στην Αθήνα (η μεγάλη αλλαγή που σας έλεγα…). «Μες τα ερείπια των καιρών ζωή πάω να κτίσω» που λέει και ο Παύλος, αλλά την πήρα την απόφαση μου και δεν την αλλάζω αν δεν την ζήσω πρώτα! Έτσι λοιπόν μέρος της ακεφιάς μου σίγουρα οφείλεται στο άγχος του να βρω δουλεία εκεί και στην ανησυχία να πάνε όλα καλά και να μου κάτσει η αλλαγή.

Όμως περίμενα να είμαι πιο ενθουσιώδης για το όλο σκηνικό. Στην τελική την απόφαση την πήρα πιστεύοντας ότι είναι για καλό, πιστεύοντας ότι είναι αυτό που θέλω. Περίμενα να με πιάσει η μανία να θέλω να χορτάσω τους φίλους και το νησί πριν το εγκαταλείψω. Η συμπεριφορά μου λοιπόν παραξενεύει πρώτα και κύρια εμένα.


Ακούγοντας λοιπόν το «Στην Κ» ψες βράδυ και το Παύλο να σιγοτραγουδάει μελαγχολικά «όταν κάποιο βράδυ θα σε ξυπνήσει απότομα η κραυγή σου και τρέξεις στη μαμά σου να το πεις και κείνη τρομαγμένη μες το ψυγείο κλείσει την φωνή σου, θα ναι αργά μεσάνυκτα και θα’ χεις κουραστεί», σκέφτηκα ότι το άγχος και η ανησυχία ίσως να είναι πολύ βαθύτερα από ό’τι θέλω να παραδεκτώ. Νιώθω σχεδόν να παραλύω όταν συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι στο πιο κρίσιμο σημείο της ζωής μου, στο σημείο όπου τελείωσαν τα όνειρα και η φοιτητική ανεμελιά και τώρα πρέπει να πράξω τις σημαντικότερες αποφάσεις της ζωής μου που θα καθορίσουν τη ζωή μου από δω και να πάει. Θα καθορίσουν ίσως το αν θα είμαι ευτυχισμένη ή όχι.


Ο άντρας που διάλεξα βιτρίνα στην ζωή μου συχνά με ρωτά «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις», αλλά εγώ δεν κατάφερα ακόμα να δώσω απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Ξέρω πώς θέλω να είμαι όταν μεγαλώσω, ευτυχισμένη, γεμάτη από αγάπη και από ανθρώπους που να τους αγαπώ και να με αγαπούν (αριθμητικές συσχετίσεις δεν χωρούν σε αυτό που λέω). Θέλω να νιώθω ότι κάνω πράγματα που με ευχαριστούν, είτε αυτό ονομάζεται δουλειά, είτε σύντροφός, είτε πολύ πολύ πολύ αργότερα οικογένεια. Με αυτό δεν εννοώ ότι θέλω να βρω την μαγική συνταγή για να τα χω όλα ρόδινα, ούτε πιστεύω σε τέτοια παραμύθια. Εννοώ ότι στο τέλος της ημέρας να μπορώ να πω ότι όλα αυτά που βιώνω καλά και κακά το αξίζουν γιατί κάνω το γούστο μου ή κάνω πράγματα στα οποία πιστεύω.


Να ήξερα και τι είναι. Να είχα και ένα συμβόλαιο που να μου εγγυάτο ότι η επιλογές μου θα πετύχουν κιόλα και ότι δεν θα καταντήσω να βλέπω τις αλήθειες μου στο πάτωμα γυμνές…


Πώς το κάνατε εσείς αυτό ρε παιδιά, πώς βρήκατε τι θέλετε να γίνετε όταν μεγαλώσετε;


Υ.Γ.: Πάω να δω το Alice in Wonderland. Αναμείνατε σχόλια για τη σωσία μου. Άμα δεν με κάνει καλά η ατάλαντη, μαύρο φίδι που την έφαγε… :οΡ

Bearing my soul

Την περασμένη Πέμπτη πήγα και είδα το "Nine", την καινούργια ταινία του Rob Marshal, με ένα αρκετά ηχηρό κάστ όπως Daniel Day-Lewis, Marion Cotillard, Kate Hudson, Nicole Kidman, Judi Dench, Sophia Loren, Fergi, Penelope Cruz κλπ κλπ. Μ' άρεσε, στ’ αλήθεια το απόλαυσα! Παρόλο που είναι μούσικαλ, δεν χάνει από την ρεαλιστικότητα του. Ένιωσα ότι πρόκειται για ένα ψυχογράφημα του σημερινού μας κόσμου, ενός κόσμου που βασίζεται στο γκλάμουρ και στο φαίνεσθε, προσποιούμενος ότι το είναι, είναι μπανάλ και ξεπερασμένο. Ενδόμυχα όμως το ξέρει ότι κάτω από την εντυπωσιακή επιφάνεια, τα φανταχτερά φώτα και τα ακριβά αρώματα η δυσωδία της εσωτερικής σήψης και της μούχλας παραμένουν έντονες, τόσο έντονες που εμποδίζουν τον πρωταγωνιστή από το να κοιμηθεί τα βράδια, από τον να συγκεντρωθεί στα πραγματικά του θέλω και στην τελική από το να αποδώσει αυτό που ο περίγυρος του απαιτεί από αυτόν, το καταπληκτικό σενάριο και την επόμενη εμπνευσμένη ταινία.

Με έκανε να αναρωτηθώ πως η ανάλαφρη αυτή ταινία, με την φασιονίστικη διάθεση να δημιουργεί καρέ αντάξια των ιλουστρασιόν σελίδων της Vogue, μπορεί με τον πιο ύπουλο τρόπο να σε αφυπνίσει από τον λήθαργο και να σε κάνει να αναρωτηθείς σε πιο βαθμό έχεις πέσει θύμα του δικού σου περίγυρου και της δικής σου αυταπάτης. Η μόδα και το τρέντι είναι οι σημερινοί λωτοί που μας προκαλούν παροδική και επιφανειακή εφορία και ταυτόχρονα μας κάνουν να λησμονούμε τα ουσιώδη, τις αληθινά σημαντικές αξίες.

Έχω μεγαλώσει με το όνειρο της σκηνής, δεν φοβάμαι να σας το ομολογήσω. Η σκηνή έχει παίξει τεράστιο ρόλο στην δική μου κοινωνική ανικανότητα στην προσωπική μου ανισορροπία ως προσωπικότητα. Ένα μέρος μου λατρεύει τα φώτα, την λάμψη, την προσοχή που σε τρέφει όταν είσαι εκεί πάνω. Εξαιτίας της θα κρύβω πάντα μέσα μου ένα μικρό επιδειξία που διψάει για προσοχή και που θα θυσίαζε τα πάντα για την προσοχή του κοινού. Είναι αυτό ακριβώς που με κάνει να καταλαβαίνω γιατί υπάρχουν άνθρωποι που εξαιτίας αυτής της αγάπης γίνονται ιθύνοντες αλλα και υπερασπιστές των σημερινών πρότυπων του κατινίστικου lifestyle και της ανάγκης για αιμοβόρο θέαμα ώστε να προκαλούν το δέος και τον θαυμασμό με όποιο κόστος. Αυτό όμως που είναι πραγματικά λυπηρό είναι ότι το φιλοθεάμων κοινό πάντα είναι πρόθυμο να τους απενοχοποιήσει ή ακόμα και να τους συγχωρήσει και κάπως έτσι επιβιώνουν και διαιωνίζονται.

Όταν όμως τα φώτα της σκηνής σβήνουν και η αυλαία πέφτει, παραμένει πάντα μόνο η ασχήμια, η ανεπάρκεια, η ελαττωματική ανθρώπινη φύση. Σε εκείνες τις στιγμές νιώθεις σαν ναρκομανής, μα το Θεό, νιώθεις ένα κενό, μια πείνα που δεν γεμίζει με τίποτα. Επιζητείς διαρκώς την προσοχή των γύρω σου, την αποκλειστική τους προσοχή, αδιαφορώντας για τα προσωπικά τους θέλω και τις ανάγκες τους. Αδυνατείς να επικοινωνήσεις. Άλλωστε αγνοείς πώς, αφού δεν είναι η φύση του πρωταγωνιστή να ασχολείται με τους άλλους, ούτε έμαθε ποτέ πώς να το κάνει, αφού επάνω στην σκηνή όλοι ασχολούνται μαζί του και μόνο μαζί του. Και έτσι αποτυγχάνεις διαρκώς, καταστρέφεις σχέσεις με ανθρώπους πολύ σημαντικούς για σένα, αποξενώνεις αγαπημένα σου πρόσωπα, καταστρέφεις σημαντικούς δεσμούς και όλα αυτά οδηγούν στην απομόνωση και στην μοναξιά. Απομένεις μόνος και ζωσμένος από ανασφάλειες και τότε αποκτάς την πρώτη σου φοβία την Μοναξιά. Τέτοιες σκηνές και τέτοια βάθρα μου φαίνεται πώς κτίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι στις μέρες μας, στην ανάγκη τους να ξεγελάσουν την εσωτερική τους ανεπάρκεια, να νιώσουν οι πρωταγωνιστές της δικής τους ζωής.

Σε τέτοιες περιπτώσεις μόνο η διαφυγή σε σώζει. Μόνο αν αγκαλιάσεις την ίδια σου την φοβία θα καταφέρεις να ξεφύγεις από το φαύλο κύκλο της σκηνής και της κάθε σκηνής στην οποία έχουμε στήσει για τον εαυτό μας ο κάθε ένας από εμάς. Το να δεις τα πράγματα όπως είναι, απεγδυμένα από την επιφανειακή γκλαμουριά και την ωραιοποίηση, μόνο τότε μπορείς να τα εκτιμήσεις την πραγματική τους αξία. Και αυτό είναι και το συμπέρασμα της ταινίας, αυτό είναι ενδεχομένως και η λύση στα διαπροσωπικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, να αγκαλιάσουμε τις φοβίες μας, να αποδεχτούμε την ατελή και ελαττωματική μας φύση, να την κατανοήσουμε για αυτό ακριβώς που είναι και κατόπιν να ξεγελάσουμε τον εγωισμό μας ώστε να μπορέσουμε να αφουγκραστούμε τους γύρω μας και έτσι με αυτόν τον εναλλακτικό μα πιο υγιή τρόπο να κερδίσουμε το προσφιλή κοινό μας.

Σας συστήνω την ταινία ανεπιφύλακτα!

Υ.Σ.: Επίσης εναλλακτικά, στο Cine Studio, ξεκινά το φεστιβάλ Σκηνοθετών Κύπρου στο οποίο μετά από κάθε προβολή ακολουθέι ανάλυση από κάποιο ή τον ίδιο τον σκηνοθέτη της ταινίας. Ψάξτε το!

Υ.Σ. 2: Σας εύχομαι όλους καλημέρα με γεμάτα ρεζερβουάρ. Αλήθεια πόση ώρα σας πήρε για να τα γεμίσετε χτες βράδυ;

Οδηγώ και σε σκέφτομαι

Είμαστε αισίως στον Φεβρουάριο, τον πιο κιτς μήνα αυτού του χρόνου αφού μέσα στο επόμενο τριήμερο θα βιώσουμε την πλήρη εμπορικοποίηση του έρωτα και της διασκέδασης. Με ένα σπάρο δυο τριγώνια που λέει και η ρήση!


Επίσης όπως και κάθε χρόνο πλέον τόχουμε όλοι χωνέψει πως μας παίρνει διπλάσιο χρόνο να πάμε οπουδήποτε λόγω αφόρητης κίνησης. Γι’ αυτό λοιπόν έχω σταματήσει και να αγχώνομαι πλέον ότι πρέπει να φτάσω στην ώρα μου το πρωί στη δουλεία, άλλωστε έχω πολύ καλές και δυστυχώς συνήθως αληθινές δικαιολογίες ( βλέπε καραμπόλα από 3 μέχρι 6 αυτοκίνητα, οδικά έργα στη μέση κεντρικών οδών κλπ κλπ). Μέσα σε όλη αυτή την τρελά και επειδή δεν είμαι και ιδιαίτερα πρωινός τύπος απέκτησα ένα καινούργιο χόμπι: να παρατηρώ τους υπόλοιπους οδηγούς. Οι πλείστοι συνήθως έχουν μουντρούχικα πρόσωπα, κατεβασμένα μούτρα, νυσταγμένα μάτια. Κάποιοι μετά βίας κρατούν το κεφάλι τους όρθιο στους ώμους τους.


Ξεχωρίζεις τις νεαρές μητέρες αλλά και τις πλείστες πολυάσχολες γυναίκες γιατί κάνουν όλο τους το μακιγιάζ μέσα στο αυτοκίνητο, από τα φώτα του καλησπέρα μέχρι και τα φώτα του ΑΠΟΕΛ έχει επιτευχτεί η πλήρης μεταμόρφωση! Φώτα καλησπέρα: ξεκινάμε με την βάση, αν προλάβουμε περνάμε και μια στρώση πούδρας. Πρώτο πήξιμο περνάμε το πινελάκι στο ρουζ και το έχουμε σε ετοιμότητα. Δεύτερα φώτα εφαρμόζουμε ρουζ, σε περίπτωση που παρά το πράσινο το πήξιμο μας εμποδίζει από το να προχωρήσουμε συνεχίζουμε με την εφαρμογή της σκιάς, παραμένει η μάσκαρα, το μολύβι για τις πολύ μερακλούδες και το κραγιόν που αναγκαστικά μπαίνουν μόνο όταν κάνουμε στάση σε κόκκινο για αποφευχθούν ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Φώτα ΑΠΟΕΛ η επιχείρηση φτάνει στο πέρας της, ρίχνουμε μια τελευταία ματιά στο καθρεφτάκι για να βεβαιωθούμε ότι όλα πήγαν καλώς και μετά προσπαθούμε να πιάσουμε την ματιά κάποιου από τους βαθιά κοιμισμένους άντρες οδηγούς για μια επιπλέον επιβεβαίωση.
Η αγαπημένη μου εικόνα όμως είναι οι οδηγοί που καπνίζουν, οι οποίοι έχουν τη συνήθεια να έχουν το παράθυρό τους ελαφρώς ανοικτό και κατά διαστήματα να βγάζουν το χέρι τους έξω για να τινάξουν τον καπνό τους. Ε λοιπόν ίσως εξαιτίας της δικής μου κοιμισμένης διάθεσης, εμένα αυτό το σκηνικό μου θυμίζει πάντα σκηνή από ταινία τρόμου, γιατί έτσι όπως κοιτάς μπροστά, χαμένος στις σκέψεις σου, λαχταρώντας το μικρό σου ζεστό κρεβατάκι σου αποσπά την προσοχή μια αργόσυρτη κίνηση ενός χεριού που ξεπροβάλει σιγά σιγά από μια μικρή σχισμή παραθύρου. Μεσ’ το κεφάλι μου αντηχεί στιγμιαία η μουσική υπόκρουση του Psycho (Hitchcock) και εκεί που παρασύρομαι και σκέφτομαι ότι θα βγάλει κάνα όπλο ή μαχαίρι και θα στοχεύσει το μπροστινό του γιατί του έχει σπάσει από ώρα τα νεύρα με τις βλακείες που κάνει πρωινιάτικα (ο παντελώς παραλογισμός όμως!) αυτό το χέρι απλά τινάζει τον καπνό του τσιγάρου με μια χαριτωμένη κίνηση και εξαφανίζεται ξανά!


Είναι κάτι τέτοια σκηνικά που με κάνουν δε να ξεκαρδίζομαι με την βλακεία μου προκαλώντας βλέμματα περιεργείας ή/και θαυμασμού για το τι με έπιασε πρωνιάτικα, ή για το που την βρίσκω την ενέργεια να έχω καλή διάθεση πρωί πρωί.
Υ.Σ.: Τα winter blues πάντως συνεχίζονται την υπόλοιπη μέρα. Τα πολεμάω όμως με καινούργια project που ξεκίνησα, οπότε κάνω και κάτι χρήσιμο όσο μένω εντός. :ο(

Winter Blues

Ο χειμώνας τελικά δεν μου ταιριάζει καθόλου σαν εποχή! Νιώθω συνέχεια κουρασμένη για τα πάντα και δεν έχω χειρότερο από το να είμαι νωθρή και να νιώθω συνέχεια ατονία! Θέλω να κοιμάμαι και να χαζεύω ηλίθιες σειρές στην τηλεόραση. Το μόνο ενδιαφέρον πράγμα που κάνω είναι να διαβάζω κάνα βιβλίο. Και δεν είναι ότι δεν βγαίνω ή ότι δεν είμαι καλά και ούτε μπορώ να πω ότι δεν περνάω καλά. Αντίθετα είμαι σε πολύ καλή φάση και συναισθηματικά (ακόμα και σ’ ότι αφορά τη δική μου νέμεση: τις φιλίες) και στα επαγγελματικά πάω καλά και δράμα έχω στη ζωή μου και πάθος και τα πάντα! Το μόνο που λείπει είναι η έμπνευση και η δημιουργία. Κάθε πρωί καθοδόν για τη δουλειά έχω τουλάχιστον ένα καλό θέμα για το μπλοκ αλλά δεν μου βγαίνουν ποτέ. Μένουν μισοτελειωμένες προσπάθειες. Διαβάζω τα υπόλοιπα μπλοκ, αλλά δεν νιώθω να έχω τίποτα να πω για όσα γράφετε τον τελευταίο καιρό.

Ίσως να είναι επειδή γενικά νιώθω πως είμαι σε φάση αναμονής, περιμένω μια μεγάλη αλλαγή που προγραμματίζω μέσα στην άνοιξη/καλοκαίρι. Μην με ρωτήσετε τι ακόμα θα σας πω εν καιρώ. Αλλά προς το παρόν απλά φιλτράρω τα πάντα μέσα από τις αισθήσεις μου και μαζεύω σιωπές. Μου κάνουν καλό οι σιωπές, νιώθω πάντα λίγο πιο σοφή κάθε φορά απλά αφουγκράζομαι τα πάντα και προσπαθώ να τα κατανοήσω μόνο μέσα από τις αισθήσεις μου, χωρίς φανφάρες και χωρίς υπερανάλυση. (να ένα καλό θέμα ;ο) …)

Υ.Σ.: Στο σεμινάριο τελικά δεν πήγα, πώς να τολμήσω να πάω με τέτοια έλλειψη έμπνευσης. Σας ευχαριστώ όμως για τα καλά σας λόγια και την υποστήριξή σας.

Υ.Σ.2: Απορώ που είναι τα όρια μεταξύ του σέβομαι και αποδέχομαι τον άλλο όπως είναι και του αφουγκράζομαι τις ανάγκες των γύρω μου και προσαρμόζομαι αναλόγως; Εσείς που θα τραβούσατε τη διαχωριστική γραμμή και πότε θα συμβιβάζατε τον χαρακτήρα σας για να καλύψατε τις ανάγκες κάποιου δικού σας ανθρώπου;

Μαραθώνιος Συγγραφής

Έλαβα αυτό το εμαιλ σήμερα και πρέπει να πω ότι ενθουσιάστηκα! Μακάρι να τα καταφέρω να πάω, όχι γιατί έχω το ψώνιο να εκδώσω κάποιο βιβλίο αλλά επειδή το να γράφω είναι μια άμεση πηγή έκφρασης μου.

Ελπίζω να αποτελέσει μια καλή πρόταση και για σας!

Μαραθώνιος Συγγραφής

Σάββατο 30 & Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010, 10.00 πμ – 05.00μμ


ΟΡΓΑΝΩΣΗ: ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ – ΜΑΡΙΑ ΓΟΥΣΙΟΥ


ΠΟΙΟΣ: O οποιοσδήποτε έχει διάθεση, όρεξη ή/και ανάγκη για συγγραφή


ΠΟΤΕ: Σάββατο 30 & Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010, 10.00 πμ – 05.00μμ



ΠΟΥ: Ξενοδοχείο Luxemburg, Κομνηνών 6, Θεσσαλονίκη


ΓΙΑΤΙ: α) Έχω να λαμβάνω σπουδαία συγγραφικά ΔΩΡΑ–ΓΝΩΣΕΙΣ & ΒΙΒΛΙΑ


(για τα οποία διαβάζω αναλυτικά στην πίσω σελίδα)

 β) Επειδή η συγγραφή είναι σπουδαία πηγή απόλαυσης για μένα


γ) Επειδή θα έχω ένα ήσυχο και ζεστό μέρος για να γράφω ανενόχλητα


για δύο συνεχόμενες μέρες


δ) Επειδή μέσα σε αυτές τις δύο μέρες μπορώ να είμαι ιδιαίτερα


εστιασμένος στην συγγραφή, άρα ιδιαίτερα παραγωγικός και εμπνευσμένος


 ΚΟΣΤΟΣ: 65 € (Περιλαμβάνει τα Δώρα & το Υλικό του Μαραθωνίου. Δεν περιλαμβάνει την


κατανάλωση φαγητού, καφέδων – ποτών, κλπ)


ΜΑΖΙ ΣΟΥ: α) Φέρε μαζί σου τα «αξεσουάρ» που νοιώθεις άνετα για να γράφεις (laptop,


notebook, το στυλό ή το μολύβι που κάνει το χέρι σου να «τρέχει», το αγαπημένο


σου σημειωματάριο ή ότι άλλο νοιώσεις που σου είναι συγγραφικά απαραίτητο)


β) Φέρε μαζί σου παλιές και νέες ιδέες σου για συγγραφή ώστε να


τις εξελίξουμε και να τις προχωρήσουμε μαζί

 

γ) Φέρε μαζί σου την καλή σου διάθεση και το συγγραφικό σου μεράκι ώστε να


εξερευνήσεις το πόσα ακόμη μπορείς να δημιουργήσεις πάνω στο χαρτί


δ) Επίσης μπορείς να φέρεις μαζί σου τις παντόφλες σου, το αγαπημένο σου φούτερ


μπλουζάκι, τις πυζάμες σου (αν είσαι τολμηρός) και γενικότερα ότι σε κάνει να νοιώθεις άνετα


ΟΔΗΓΙΕΣ ΧΡΗΣΕΩΣ: Πολύ Συγγραφή – Λίγα Λόγια


Ο Μαραθώνιος Συγγραφής είναι έτσι «σχεδιασμένος» ώστε να σταματήσεις να σκέφτεσαι γύρω από την συγγραφή, αλλά να την κάνεις πράξη – να γράψεις πολύ για δύο μέρες. Τα γραπτά δεν σχολιάζονται ούτε κρίνονται, έτσι νοιώθεις ακόμη πιο ελεύθερος με την διαδικασία της γραπτής έκφρασης


ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ & ΕΓΓΡΑΦΕΣ: 2310794690 & 6944840749


(οι θέσεις είναι περιορισμένες, θα υπάρξει σειρά προτεραιότητας σε περίπτωση κάλυψής τους)


ΔΩΡΕΑΝ ΔΩΡΑ – ΓΝΩΣΕΙΣ & ΒΙΒΛΙΑ


για τους συμμετέχοντες του Μαραθωνίου Συγγραφής



ΔΩΡΟ Νο 1: 1000 συγγραφικές ιδέες εξοικονόμησης κόπου και χρόνου:


α) για να εμπνευστείς συγγραφικά από το μηδέν


β) για να συνδυάσεις μαζί τους τις δικές σου ιδέες ώστε το


αποτέλεσμα να είναι συγγραφικά ανατρεπτικό και εκπληκτικό!







ΔΩΡΟ Νο 2: Τι μπορείς να κάνεις τις επόμενες 100 ημέρες για να ολοκληρώσεις το χειρόγραφό σου και να το εκδόσεις

 ΔΩΡΟ Νο 3: Τι φέρνει στην συγγραφή άσχημα αποτελέσματα . Όλα όσα πρέπει να αποφεύγεις συγγραφικά

 ΔΩΡΟ Νο 4: Μια απλή διαδικασία που αν την ακολουθήσεις… δεν μπορείς παρά να

γράψεις αυτό που ποθεί η ψυχή σου! Και να το γράψεις καλά!


ΔΩΡΟ Νο 5: Το πλήρες ερωτηματολόγιο για το πορτρέτο ενός ήρωα


ΔΩΡΟ Νο 6: Το e-book της Μαρίας Γούσιου,


«Πώς να γράψεις το Πρώτο σου Best Seller» - Ένας οδηγός


επιβίωσης για νέους συγγραφείς


ΔΩΡΟ Νο 7: Τα e-books του Νίκου Σαπουντζή:


«Κέρδισε την Ζωή σου» - Ένα Σχέδιο Δράσης για να μπορέσεις να


ζήσεις όλα εκείνα που έχουν νόημα για σένα και σου προσφέρουν το


δώρο που ακούει στο όνομα…. Ευτυχία!!!


«Αγάπη είναι…» - Ένα βιβλίο που εφαρμόζοντας την γνώση και


τα εργαλεία που σου προτείνει, μπορείς να μεταμορφώσεις την


σχέση σου – νέα ή παλιά – σε μια εμπειρία πληρότητας, ευτυχίας


και αμοιβαίου πάθους.


ΔΩΡΟ Νο 8: …κι επειδή μας αρέσει να σας φροντίζουμε!



Με κάθε εγγραφή, το «Beauty Studio» & η Λία Μαργαριτέλη, προσφέρουν


σε κάθε συμμετέχοντα ή σε φιλικό/οικογενειακό του πρόσωπο, μια δωρεάν


ενυδάτωση-περιποίηση προσώπου, σε ένα από τα δύο καταστήματα στην πόλη


μας: στο Κέντρο Ικτίνου 16, τηλ: 2310 232167, 2310 251624, και στη Καλαμαριά


Εθν. Αντιστάσεως 6, τηλ: 2310 805536, 2310 805546


(για το ραντεβού - δώρο απαιτείται το ειδικό κουπόνι.)

Αδυναμίες

Τώρα τελευταία καθώς αφουγκράζομαι τους γύρω μου διαπιστώνω ότι, όπως όταν ήμασταν μαθητές και δηλώναμε αδύναμοι σε συγκεκριμένα μαθήματα, έτσι και τώρα στην καθημερινότητα μας βιώνουμε πράγματα, τομείς ή καταστάσεις στις οποίες δηλώνουμε «αδύναμοι». Ένας άνθρωπος είναι καταπληκτικός στο να θυμάται και να εκφράζει όμορφα το ενδιαφέρον του για την μικροκαθημερινότητα των γύρω του. Κάποιοι άλλοι είναι καλύτεροι στο να βρίσκουν τα σωστά πράγματα να πουν όταν βρίσκονται σε δύσκολες στιγμές. Μερικοί είναι καλύτεροι στο ερωτικό παιχνίδι, και εκεί που υπόλοιποι ξημεροβραδιαζόμαστε πάνω από τη τηλέφωνα, ή αγωνιούμε για το ένα και το άλλο, αυτοί ήδη ξέρουν τι να κάνουν ή τι να περιμένουν ή γιατί έγινε το κάτι κλπ. Και πάει λέγοντας…

Μου δημιουργείται λοιπόν η απορία γιατί να συμβαίνει αυτό. Εννοώ ότι όλοι μπορούμε να αναγνωρίζουμε καλά «μοτίβα» συμπεριφοράς και ενίοτε να τα αναπαράγουμε επίσης με την ίδια «επιτυχία», αλλά είναι και άλλοι τομείς που παραμένουμε πάντα αδύναμοι, και όσο και αν βελτιωνόμαστε γενικότερα σαν άνθρωποι, αυτό το αγκαθάκι μένει μέσα μας και μας ενοχλεί.

Εν παραδείγματι και επί προσωπικού: Γενικότερα ως άνθρωπος πιστεύω πως είμαι κοινωνικός, δυναμικός, μου αρέσει και επιδιώκω να μαθαίνω συνέχεια, να κρατάω τους ορίζοντες ανοικτούς κλπ κλπ. Όταν όμως έρχεται στο θέμα τις φιλίας πολλές φορές απογοητεύομαι ευκολότερα, περιμένω πράγματα από τους γύρω μου, χωρίς όμως να τα επικοινωνώ σωστά ή δεν αφουγκράζομαι πάντα τα μικρομυνήματα που μου στέλνουν οι γύρω μου. Νιώθω ότι εκεί είναι η αδυναμία μου, γιατί ενώ από αυτόν τον τομέα θέλω και επιδιώκω περισσότερα πράγματα κάπου με την ίδια μου τη συμπεριφορά δυσκολεύω τα πράγματα περισσότερο.

Σε αντίθεση πολλές φίλες μου δυσκολεύονται πολύ με το θέμα έρωτας, τις καταρρακώνει, σπαταλούν όλη την ενέργεια τους εκεί μέχρι τελικής πτώσεως. Ένας απλός τσακωμός είναι ικανός να τους χαλάσει την θετική τους διάθεση για μέρες. Κάποιος φίλος μου με το που βλέπει τους γονείς του, του γυρίζουν τα μάτια ανάποδα, χωρίς να του κάνουν κάτι οι άνθρωποί, απλά επειδή υπάρχουν και νιώθει ότι πρέπει να μπει σε άμυνα για το ενδεχόμενο πρήξιμο τους.

 

Αυτές οι αδυναμίες λοιπόν μου φαίνονται περίεργες. Γιατί όλοι έχουμε γύρω μας ανθρώπους που είναι καλύτεροι στους τομείς που έχουμε εμείς αδυναμίες και άρα έχουμε θετικά παραδείγματα προς μίμηση. Παρόλα αυτά και ανεξάρτητα αν βελτιωνόμαστε ή όχι γενικότερα ή αν ωριμάζουμε μου φαίνεται ότι υπάρχουν πάντα πράγματα στα οποία δεν τα καταφέρνουμε και απορώ αν αυτό οφείλεται σε εμμονές, ανικανότητα, κολλήματα ή δεν ξέρω και εγώ τι. Και ακόμα περισσότερο με προβληματίζει αν μπορούμε όντως να βελτιωθούμε αν ξεπεράσουμε αυτό το κάποιο εμπόδιο ή αν είναι και μέρος του χαρακτήρα μας. Δηλαδή αν δεν είμαστε καλοί σε συγκεκριμένους τομείς όχι από κάποιο εμπόδιο ή αδυναμία αλλά επειδή αυτός ο τομέας απλά δεν μας ενδιαφέρει αρκετά στην τελική ή επειδή ενδόμυχα γνωρίζουμε ότι δεν τον χρειαζόμαστε για να είμαστε καλά και να περνάμε όμορφα. Ως ένα σημείο αυτό ισχύει, αλλά από την άλλη, αν κρίνω από την δική μου αδυναμία, δεν μπορώ να πω ότι δεν με ενδιαφέρει να έχω καλούς φίλους, το ακριβώς αντίθετο μάλιστα.

Ίσως το κύριο κόλλημα μας για όλα αυτά να είναι τελικά η ίδια μας η προδιάθεση ως προς συγκεκριμένες καταστάσεις. Δηλαδή εγώ είμαι ένας άνθρωπος που νιώθω να έχω πληγωθεί πολλές φορές από τους συνανθρώπους μου, κυρίως γιατί στο παρελθόν υπήρξα ευκολόπιστη και θετική χωρίς να καμία άμυνα ή προσοχή. Έχω μάλιστα συλλέξει μια σειρά από ιστορίες που υποδεικνύουν ακριβώς πόσο πολύ έχω πληγωθεί. Ταυτόχρονα όμως δεν έχω μπει ποτέ στον κόπο να συγκεντρώσω με την ίδια ευλάβεια όλες τις στιγμές που κάποιος αναπάντεχα μου πρόσφερε ανιδιοτελώς. Και δεν είναι ότι δεν κουβαλώ αυτές τις θετικές στιγμές μέσα μου, ή ότι μου είναι δύσκολο να τις ανακαλέσω στην μνήμη μου ή ότι δεν το αντιλαμβάνομαι κάθε φορά που συμβαίνει και κυρίως δεν σημαίνει ότι δεν νιώθω συνειδητά ευγνωμοσύνη για όλη την θετική ενέργεια και αγάπη που πήρα και παίρνω από τους γύρω μου.

Καταλήγω λοιπόν να πιστεύω ότι σε κάποιες περιπτώσεις όταν δηλώνουμε αδυναμία να χειριστούμε καλύτερα συγκεκριμένους τομείς τις ζωής μας που και μας ενδιαφέρουν και μας είναι σημαντικό να τους βελτιώσουμε, είναι γιατί άθελα σαμποτάρουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς με το να είμαστε, έστω και υποσυνείδητα, αρνητικοί. Περαιτέρω, και όπως πολλοί από εσάς μου είχατε υποδείξει την προηγούμενη φορά που παραπονιόμουνα για το θέμα «φιλία» πολλές φορές το να θέτεις σαν στόχο μια ωραιοποιημένη εικόνα μπορεί να θρέφει την φαντασία σου αλλά δεν σε βοηθάει πάντα να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα με ευκολία. Δηλαδή σε ένα κόσμο αγγελικά πλασμένο σαφέστατα οι φίλοι δεν θα σε παίδευαν ποτέ, θα ήξεραν πάντα τι συμβαίνει στο μυαλό σου και κάθε τσακωμός δεν θα άφηνε πικρίες και αμφιβολίες αλλά θα αποτελούσε λόγο να δεθεί μια παρέα περισσότερο. Στην πραγματικότητα όμως όλοι ξέρουμε και αναγνωρίζουμε ότι όλες οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν πολύ περισσότερο κόπο και προσπάθεια από αυτό. Άρα λοιπόν η απάντηση στις «αδυναμίες» μας είναι να είμαστε «θετικά ρεαλιστές».

Όλα αυτά ακόμα και στα δικά μου αυτιά αντηχούν έως απλοϊκά, όμως μου πήρε πολύ καιρό να αντιληφθώ αυτήν την λάθος στάση μου και είμαι σίγουρη ότι και στην πράξη θα με παιδεύσει ακόμα περισσότερο να την εφαρμόσω. Στο πλαίσιο όμως της όλης αλλαγής που μου έφερε ο καινούργιος χρόνος ευελπιστώ τουλάχιστον ότι πλέον θα είμαι πιο θετική και ίσως καταφέρω να κάνω ακόμα ένα βήμα για να ξεπεράσω την μεγαλύτερη φοβία στο να εμπιστεύομαι τους γύρω μου.

Υ.Σ.: Έσας ποια είναι η δική σας αδυναμία/ες που θα θέλατε να αλλάξετε.