Παρασκευοσαββατοκυρίακο!

Its Friday!

Ξεπερνώ το γεγονός ότι έχασα δύο υπέροχες παραστάσεις χορόύ μες την εβδομάδα γιατί δεν έβρισκα εισητήρια και προσβλέπω σ'ένα υπέροχο Παρασκευοσαββατοκυρίακο.

Σαν εναλλακτική πρόταση προτείνω τη θεατρική παράσταση που ανεβάζει η θεατρική ομάδα του Δικηγορικού Συλλόγου Λευκωσίας επ' ονόματι " Obiter Dicta" ( οι γνωρίζοντες τον όρο ίσως το βρούν κάπως σαρκαστικά πετυχημένο τον όρο - για τους λοιπούς είναι μια καθιερωμένη συνήθεια του δικαστή, να σχολιαζεί παρεμφερεί θέματα με την υπόθεση που εξετάζει στην απόφασή του, παρόλο που αφορούν άμεσα το θέμα προς εκδίκαση.)

Για τις εξελίξεις του πσκ συντονιστείται την δευτέρα.

Καλό Παρασκευοσαββατοκυρίακο!

Εις αναμονή...

Κανονικά έτσι όπως έχω καταντήσει αυτές τις μέρες να κοιμάμαι με το Time Out αγκαλιά, θα πρεπέ να είχα γεμίσει  τουλάχιστο 2-3 σελίδες με τα πράγματα που ευελπιστώ να προλάβω να κάνω αυτό το μήνα και για το πόσο ενθουσιασμένη νιώθω μ'αυτό το νησάκι που σφήζει γι' ακόμα ένα μήνα με μουσική, θέατρα, παραστάσεις χορού, εναλλακτικό κινηματογράφο και δεν ξέρω και γω τι άλλο. Όμως υπάρχει κάτι που με ενθουσιάζει περισσότερο από αυτά: είναι ο ερχομός της κολλητής μου, της παιδικής μου φιλενάδας στο νησί για επίσκεψη.

Η Ε. είναι μια αδελφή ψυχή γιαμένα. Ένας από τους λίγους ανθρώπους με τους οποίους επικοινωνώ ακόμα και μέσω της σιωπής. Παρόλο που μας χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα πλέον, η σύνδεση παραμένει ( ας είν καλά και η τεχνολογία που βοηθά), και δεν είναι πάντα ότι μιλάμε για τα προβλήματα μας, δεν χρειάζεται. Απλά και μόνο το άκουσμα της φωνής της μου ανεβάζει την διάθεση. Μου θυμίζει ότι υπάρχουν διασκορπισμένοι σ'αυτό τον κόσμο ορισμένοι άνθρωποι, με τους οποίους η άμεση επαφή δεν είναι αναγκαία. Όσο μακριά και αν είμαστε, επικοινωνούμε, συνδεόμαστε, είμαστε φίλοι.

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που νίωθω απλά τυχερός άνθρωπος.

Υ.Σ.: Συνάντησα τυχαία τον Χ. στην πόλη. Ένιωσα 18 ξανά και ήταν πολύ όμορφο συνάισθημα. 

Υ.Σ.: Κάποιος της προάλλες με αποκάλεσε "φιλόμουση" ( το χω παρακάνει με το Time Out, το ξέρω) μα ήταν το πιο όμορφο κομπλιμέντο που άκουσα εδώ και καιρό.

Συνεχίζοντας την αναζήτηση της ευτυχίας

"Happiness is a natural high, and it’s healthy and wonderful for both body and soul. But, like any intoxicant, be it alcohol or drugs, it comes to an end as the body builds up tolerance. Or as circumstances change in the rough-and-tumble of reality. Happiness then becomes an addiction. And we become happiness junkies in search of the next fix, destined to suffer, to seek out a dealer who can keep us high, often trapped in a constant state of unhappiness while searching for the illusory Happy Ever After."

Απόσπασμα από το blog "Synthetic Hapiness"