Κανονικά έτσι όπως έχω καταντήσει αυτές τις μέρες να κοιμάμαι με το Time Out αγκαλιά, θα πρεπέ να είχα γεμίσει τουλάχιστο 2-3 σελίδες με τα πράγματα που ευελπιστώ να προλάβω να κάνω αυτό το μήνα και για το πόσο ενθουσιασμένη νιώθω μ'αυτό το νησάκι που σφήζει γι' ακόμα ένα μήνα με μουσική, θέατρα, παραστάσεις χορού, εναλλακτικό κινηματογράφο και δεν ξέρω και γω τι άλλο. Όμως υπάρχει κάτι που με ενθουσιάζει περισσότερο από αυτά: είναι ο ερχομός της κολλητής μου, της παιδικής μου φιλενάδας στο νησί για επίσκεψη.
Η Ε. είναι μια αδελφή ψυχή γιαμένα. Ένας από τους λίγους ανθρώπους με τους οποίους επικοινωνώ ακόμα και μέσω της σιωπής. Παρόλο που μας χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα πλέον, η σύνδεση παραμένει ( ας είν καλά και η τεχνολογία που βοηθά), και δεν είναι πάντα ότι μιλάμε για τα προβλήματα μας, δεν χρειάζεται. Απλά και μόνο το άκουσμα της φωνής της μου ανεβάζει την διάθεση. Μου θυμίζει ότι υπάρχουν διασκορπισμένοι σ'αυτό τον κόσμο ορισμένοι άνθρωποι, με τους οποίους η άμεση επαφή δεν είναι αναγκαία. Όσο μακριά και αν είμαστε, επικοινωνούμε, συνδεόμαστε, είμαστε φίλοι.
Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που νίωθω απλά τυχερός άνθρωπος.
Υ.Σ.: Συνάντησα τυχαία τον Χ. στην πόλη. Ένιωσα 18 ξανά και ήταν πολύ όμορφο συνάισθημα.
Υ.Σ.: Κάποιος της προάλλες με αποκάλεσε "φιλόμουση" ( το χω παρακάνει με το Time Out, το ξέρω) μα ήταν το πιο όμορφο κομπλιμέντο που άκουσα εδώ και καιρό.
1 σχόλιο:
καλως να τη δεχτείς τη φίλη σου! έχω κι εγώ μια φίλη που κάνω πολύ καιρό να τη δω και την πεθυμώ αλλά την νιώθω πάντα φίλη μου όσα χιλιόμετρα κι αν μας χωρίζουν :)
Δημοσίευση σχολίου