Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
I wonder if I've been changed in the night? Let me think. Was I the same when I got up this morning? I almost think I can remember feeling a little different. But if I'm not the same, the next question is 'Who in the world am I?' Ah, that's the great puzzle!

28 Αυγ 2009

Υπάρχει κάτι μαγικό στο να ανοίγεις το ραδιόφωνό σου το πρωί και να πέφτεις κατευθείαν σ’ένα τραγουδάκι από τα παλιά.


Είναι ένα αίσθημα οικειότητας, ένας άλλος παλιός γνώριμος που σε καλημερίζει με το πιο γλυκό τρόπο. Ένας παλιός φίλος που έχει τόσα πολλά να σου θυμίζει και καμιά φοράίσως να έχει και κάτι να σου πει για το μέλλον. Η σύνδεση σου μαζί του είναι άμεση και καθώς τελειώνει το τραγούδι αυτό σου αφήνει μια γλυκιά γεύση αισιοδοξίας ότι τα καλύτερα έρχονται.

«Εγώ το μέλλον νοσταλγώ.»

27 Αυγ 2009



"Δεν θέλω ο εαυτός μου να'ναι τόπος δικός μου 
Ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν θα'ταν αγέννητη η γη"
                                     Πατρίδα, Αλκίνοος Ιωαννίδης

26 Αυγ 2009

Φλασιά:
Τις προάλλες διάβαζα για μια επιστημονική έρευνα για την επίδραση που έχουν οι φερεμόνες στον τρόπο που κοινωνικοποιούμαστε. Έλεγε πως οι άνθρωποι επιλέγουν συντρόφους που έχουν διαφορετική φυσική μυρωδιά από την δική τους, γιατί διαφορετική μυρωδιά ίσον διαφορετικό ανισοποιητικό σύστημα. Άρα ο συνδιασμός δύο διαφορετικών ανισοποιητικών συστημάτων ίσον ένας πιο δυνατός και ανθεκτικός οργανισμός.
Όμως πές μου τώρα εσύ πώς να καταφέρεις να κάνεις σωστή επιλογή με βάση το ένστικτό σου στην σημερινή κοινωνία. Αποτρίχωσεις, κομμωτήρια, υπερβολικά ξερακιανά πρώτυπα, must ρούχα, trendy τάσεις και δεν τελειώνει ποτέ! Πάμε κόντρα στην φύση μας, αδυνατούμε να συμβιβαστούμε με την προσωπική μας εικόνα λες κείναι κατάρα. Πώς περιμένουμε να μην έχουμε πρόβλημά επικοινωνίας όταν ζούμε σε μια καθαρά αντικοινωνική κοινωνία που πάει ενάντια σε κάθε ένστικτο μας!
Όλα είναι βασισμένα στο φαίνεσθαι και τιποτά στην ουσία, στην προσωπικότητα, στην διαφορετικότητα του καθενός. Οτιδήποτε έξω από τις στενά προκαθορισμένες αποδεκτές συμπεριφορές απλά απορρίπτεται. Και γω που νόμιζα ότι μέσα από την διαφορετικότητα του καθενός είναι που γενιούνται οι πιο ενδιαφέρουσες φάσεις, καταστάσεις, παρέες και γιατί όχι ιδεές.
Έχω βαρεθεί να κυκλοφορώ στη πολή και να βλέπω παρέες που δεν μιλούν μεταξύ τους. Μόνο κάθονταί (ή χειρότερα στέκονται), μένα ποτό στο χέρι και κοιτάναι τα ταβάνια, πάιζοντας τους αδιάφορους. Και γω που νόμιζα ότι το ρέμβασμα του ταβανιού ήταν μια προσωπική υπόθεση που την κάνεις στο άσυλό του σπιτιού σου.
Από πότε σταματήσαμε να επικοινωνούμε, από πότε σταματήσαμε να διψάμαι για αμπελοφιλοσοφίες, για συζητήσεις που ξεκινούν από το τίποτα αλλά σου προσφέρουν την ευχαρίστηση να απολάυσεις την προσπάθεια των γύρω σου να εκφράσουν τις ιδέες τους. Από πότε έπαψε να μετρά η αλήθεια σου, η πραγματικότητα σου, η διαφορετικότητα σου, το ποιός τελοσπάντων είσαι και καταντήσαμε να διαλέγουμε τον περίγυρώ μας με βάση μόνο την εξωτερική του εμφάνιση.
Γιατί ο κόσμος δεν επικοινωνεί πια?

25 Αυγ 2009

Ένα αίσθημα θυμάμαι πιο έντονα από τα παιδικά μου χρόνια και είναι ένα αίσθημα που ακόμα με συνοδεύει. Το αίσθημά του να μπορείς να ρεμβάζεις, ν’αφήνεις το μυαλό σου ελεύθερο να πλανάται πάνω από το χώρο και τις διαστάσεις και αφουγκράζεται τις ιδέες και τις αισθήσεις που πηγάζουν απτη νωχελική αυτή κατάσταση.
Αυτό το blog θαναι ακριβώς μια συλλογή αυτών των σκόρπιων σκέψεων, ένας χώρος όπου θα μπορώ να αποθηκεύω τις μικρες ασήμαντες ή και σημαντικές παρατηρήσεις μου ως μια άλλη Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, καθώς ανακαλύπτω τα θαύματα (καλά ή κακά) της καθημερινότητας.
Και ποιός ξέρει ίσως αποδεικτεί ότι αυτά τα γραφόμενα δεν απασχολούν μόνο εμένα αλλα ενδεχομένως να ενδιαφέρουν και άλλους bloggers που να θέλουν να μοιραστούν τις γνώμες, τις απόψεις ή τις δικές τους ιδέες.



Αλίκη

24 Αυγ 2009

Όταν ξυπνάω πάλι κάπου, ύστερα από βαθύ ύπνο αναρωτιέμαι πάλι κάμποση ώρα που είμαι, ενώ πίσω από το τούτο το ερώτημα, χαράζει ένα άλλο πιο βαθύ και θεμελιώδες, κυριολεκτικά αβυσσαλέο, το ερώτημα «ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ»- καθώς και η πρώτη αίσθηση που με πλημμυρίζει όταν ξυπνάω δεν είναι προβληματική, έτσι ή αλλιώς η ταυτότητα εκείνου που ονομάζω «εγώ», αλλά το απλό γεγονός ότι ΥΠΑΡΧΩ, η τυφλή μέθεξη στη ζωή, τη ανώνυμη ζωή που ήταν πριν από μένα, που είναι πάντα γεμάτη γεγονότα, έστω κι αν αυτά έχουν συμβεί χωρίς εμένα και δεν μπορώ να τα θυμηθώ, αλλά στο οποίο συμμετέχω, θέλω-δε θέλω και ‘γω με τη μικρή μου ύπαρξη, με το σώμα μου που ανοίκει στα άλλα σώματα του κόσμου, με την ανάσα μου που δένει αυτό το σώμα με τα στοιχεία και τους ρυθμούς της φύσης, ακόμα και με τον ύπνο μου που αφήνει λίγο λίγο αυτήν την ύπαρξη να χωνευτεί μες τον μεγάλο κόσμο…


Γιάννης Κιουρτσάκης, Σαν Μυθιστόρημα