Όταν ξυπνάω πάλι κάπου, ύστερα από βαθύ ύπνο αναρωτιέμαι πάλι κάμποση ώρα που είμαι, ενώ πίσω από το τούτο το ερώτημα, χαράζει ένα άλλο πιο βαθύ και θεμελιώδες, κυριολεκτικά αβυσσαλέο, το ερώτημα «ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ»- καθώς και η πρώτη αίσθηση που με πλημμυρίζει όταν ξυπνάω δεν είναι προβληματική, έτσι ή αλλιώς η ταυτότητα εκείνου που ονομάζω «εγώ», αλλά το απλό γεγονός ότι ΥΠΑΡΧΩ, η τυφλή μέθεξη στη ζωή, τη ανώνυμη ζωή που ήταν πριν από μένα, που είναι πάντα γεμάτη γεγονότα, έστω κι αν αυτά έχουν συμβεί χωρίς εμένα και δεν μπορώ να τα θυμηθώ, αλλά στο οποίο συμμετέχω, θέλω-δε θέλω και ‘γω με τη μικρή μου ύπαρξη, με το σώμα μου που ανοίκει στα άλλα σώματα του κόσμου, με την ανάσα μου που δένει αυτό το σώμα με τα στοιχεία και τους ρυθμούς της φύσης, ακόμα και με τον ύπνο μου που αφήνει λίγο λίγο αυτήν την ύπαρξη να χωνευτεί μες τον μεγάλο κόσμο…

Γιάννης Κιουρτσάκης, Σαν Μυθιστόρημα