Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
I wonder if I've been changed in the night? Let me think. Was I the same when I got up this morning? I almost think I can remember feeling a little different. But if I'm not the same, the next question is 'Who in the world am I?' Ah, that's the great puzzle!

11 Μαρ 2010

Στην Κ


Χθες βράδυ καθώς επέστρεφα σπίτι από μια γεμάτη μέρα πέτυχα στο ραδιόφωνο το «Στην Κ» του Σιδηρόπουλου. Αυτό το τραγούδι με βάζει πάντα σε σκέψεις, ψες όμως πυροδότησε ένα κύμα από σκέψεις. Τον τελευταίο καιρό όπως σας έχω ξαναπεί παρά το ότι όλα πάνε αρκετά καλά, εγώ δεν νιώθω καθόλου εντάξει. Δεν έχω όρεξη για τίποτα, είμαι πάντα σκεφτική ή κουρασμένη ή άκεφη.Τα παρασκευοσαββατοκυρίακα δεν τρελλένομαι για να βγω έξω, δεν ψάχνω τους φίλους μου (κάτι για το οποίο έχω τρελές τύψεις) απλά δεν, απλά προτιμώ να μένω εκτός. Μεγάλο μέρος αυτής μου της συμπεριφοράς οφείλεται στο ότι αποφάσισα να αλλάξω χώρα και να μετακομίσω στην Αθήνα (η μεγάλη αλλαγή που σας έλεγα…). «Μες τα ερείπια των καιρών ζωή πάω να κτίσω» που λέει και ο Παύλος, αλλά την πήρα την απόφαση μου και δεν την αλλάζω αν δεν την ζήσω πρώτα! Έτσι λοιπόν μέρος της ακεφιάς μου σίγουρα οφείλεται στο άγχος του να βρω δουλεία εκεί και στην ανησυχία να πάνε όλα καλά και να μου κάτσει η αλλαγή.

Όμως περίμενα να είμαι πιο ενθουσιώδης για το όλο σκηνικό. Στην τελική την απόφαση την πήρα πιστεύοντας ότι είναι για καλό, πιστεύοντας ότι είναι αυτό που θέλω. Περίμενα να με πιάσει η μανία να θέλω να χορτάσω τους φίλους και το νησί πριν το εγκαταλείψω. Η συμπεριφορά μου λοιπόν παραξενεύει πρώτα και κύρια εμένα.


Ακούγοντας λοιπόν το «Στην Κ» ψες βράδυ και το Παύλο να σιγοτραγουδάει μελαγχολικά «όταν κάποιο βράδυ θα σε ξυπνήσει απότομα η κραυγή σου και τρέξεις στη μαμά σου να το πεις και κείνη τρομαγμένη μες το ψυγείο κλείσει την φωνή σου, θα ναι αργά μεσάνυκτα και θα’ χεις κουραστεί», σκέφτηκα ότι το άγχος και η ανησυχία ίσως να είναι πολύ βαθύτερα από ό’τι θέλω να παραδεκτώ. Νιώθω σχεδόν να παραλύω όταν συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι στο πιο κρίσιμο σημείο της ζωής μου, στο σημείο όπου τελείωσαν τα όνειρα και η φοιτητική ανεμελιά και τώρα πρέπει να πράξω τις σημαντικότερες αποφάσεις της ζωής μου που θα καθορίσουν τη ζωή μου από δω και να πάει. Θα καθορίσουν ίσως το αν θα είμαι ευτυχισμένη ή όχι.


Ο άντρας που διάλεξα βιτρίνα στην ζωή μου συχνά με ρωτά «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις», αλλά εγώ δεν κατάφερα ακόμα να δώσω απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Ξέρω πώς θέλω να είμαι όταν μεγαλώσω, ευτυχισμένη, γεμάτη από αγάπη και από ανθρώπους που να τους αγαπώ και να με αγαπούν (αριθμητικές συσχετίσεις δεν χωρούν σε αυτό που λέω). Θέλω να νιώθω ότι κάνω πράγματα που με ευχαριστούν, είτε αυτό ονομάζεται δουλειά, είτε σύντροφός, είτε πολύ πολύ πολύ αργότερα οικογένεια. Με αυτό δεν εννοώ ότι θέλω να βρω την μαγική συνταγή για να τα χω όλα ρόδινα, ούτε πιστεύω σε τέτοια παραμύθια. Εννοώ ότι στο τέλος της ημέρας να μπορώ να πω ότι όλα αυτά που βιώνω καλά και κακά το αξίζουν γιατί κάνω το γούστο μου ή κάνω πράγματα στα οποία πιστεύω.


Να ήξερα και τι είναι. Να είχα και ένα συμβόλαιο που να μου εγγυάτο ότι η επιλογές μου θα πετύχουν κιόλα και ότι δεν θα καταντήσω να βλέπω τις αλήθειες μου στο πάτωμα γυμνές…


Πώς το κάνατε εσείς αυτό ρε παιδιά, πώς βρήκατε τι θέλετε να γίνετε όταν μεγαλώσετε;


Υ.Γ.: Πάω να δω το Alice in Wonderland. Αναμείνατε σχόλια για τη σωσία μου. Άμα δεν με κάνει καλά η ατάλαντη, μαύρο φίδι που την έφαγε… :οΡ