Ο χειμώνας τελικά δεν μου ταιριάζει καθόλου σαν εποχή! Νιώθω συνέχεια κουρασμένη για τα πάντα και δεν έχω χειρότερο από το να είμαι νωθρή και να νιώθω συνέχεια ατονία! Θέλω να κοιμάμαι και να χαζεύω ηλίθιες σειρές στην τηλεόραση. Το μόνο ενδιαφέρον πράγμα που κάνω είναι να διαβάζω κάνα βιβλίο. Και δεν είναι ότι δεν βγαίνω ή ότι δεν είμαι καλά και ούτε μπορώ να πω ότι δεν περνάω καλά. Αντίθετα είμαι σε πολύ καλή φάση και συναισθηματικά (ακόμα και σ’ ότι αφορά τη δική μου νέμεση: τις φιλίες) και στα επαγγελματικά πάω καλά και δράμα έχω στη ζωή μου και πάθος και τα πάντα! Το μόνο που λείπει είναι η έμπνευση και η δημιουργία. Κάθε πρωί καθοδόν για τη δουλειά έχω τουλάχιστον ένα καλό θέμα για το μπλοκ αλλά δεν μου βγαίνουν ποτέ. Μένουν μισοτελειωμένες προσπάθειες. Διαβάζω τα υπόλοιπα μπλοκ, αλλά δεν νιώθω να έχω τίποτα να πω για όσα γράφετε τον τελευταίο καιρό.Ίσως να είναι επειδή γενικά νιώθω πως είμαι σε φάση αναμονής, περιμένω μια μεγάλη αλλαγή που προγραμματίζω μέσα στην άνοιξη/καλοκαίρι. Μην με ρωτήσετε τι ακόμα θα σας πω εν καιρώ. Αλλά προς το παρόν απλά φιλτράρω τα πάντα μέσα από τις αισθήσεις μου και μαζεύω σιωπές. Μου κάνουν καλό οι σιωπές, νιώθω πάντα λίγο πιο σοφή κάθε φορά απλά αφουγκράζομαι τα πάντα και προσπαθώ να τα κατανοήσω μόνο μέσα από τις αισθήσεις μου, χωρίς φανφάρες και χωρίς υπερανάλυση. (να ένα καλό θέμα ;ο) …)
Υ.Σ.: Στο σεμινάριο τελικά δεν πήγα, πώς να τολμήσω να πάω με τέτοια έλλειψη έμπνευσης. Σας ευχαριστώ όμως για τα καλά σας λόγια και την υποστήριξή σας.
Υ.Σ.2: Απορώ που είναι τα όρια μεταξύ του σέβομαι και αποδέχομαι τον άλλο όπως είναι και του αφουγκράζομαι τις ανάγκες των γύρω μου και προσαρμόζομαι αναλόγως; Εσείς που θα τραβούσατε τη διαχωριστική γραμμή και πότε θα συμβιβάζατε τον χαρακτήρα σας για να καλύψατε τις ανάγκες κάποιου δικού σας ανθρώπου;
