Άλλιως τον είχα συνδέσει μέχρι τώρα τον καφέ. Με παρέες, χαλαρές φάσεις, ξεκούραση και χαλάρωση, κουτσομπολιό γενικά με όμορφες στιγμές. Δεν τον είδα ποτέ ως αναγκαίο κακό. Η καλή του ποιότητα είχε υπάρξει κάποτε πολύ σημαντική και δεν καταδεχόμουνα να ανεκτώ κάτι υποδιέστερο του Καλού Καφέ, του προσεκτικά επιλεγμένου χαρμανιού και της σωστής ποικιλίας.
Κι όμως αυτή η πολυτέλεια ανήκει στο παρελθόν
Τώρα πλέον η μυρωδιά μιας κακής ποιότητας καφέ μου ανοίγει καθημερινά την πόρτα του γραφείου, με συνοδεύει στα meetings, μου κρατάει συντροφιά στα ξενύκτια και στις εξτρά ώρες εργασίας. Οι πιτσιλιές του στο γραφείο και στα χαρτιά έχουν γίνει γνώριμοί φίλοι, συνοδοιπόροι στα αισθήματα που με διαπερνούν τρέχοντας καθώς εργάζομαι. Ως άλλες παρήγορες νότες που προσπαθούν να μου απαλύνουν το καθημερινό άγχος μου. Με άλλα λόγια εξάρτηση με την αναγκαία σχέση αγάπης-μίσους που συνοδεύει αυτού του είδους σχέσεις.
Ο καφές έχει καταντήσει πλέον ένα αναγκαίο κακό για να με βοηθήσει να βγάλω την μέρα παρά μια απόλαυστική συνήθεια που έχει υπάρξει μέχρι τώρα. Και έτσι με τον ίδιο περίεργο τρόπο αλλάζουν πολλές συνήθειες από απολαυστικές σε αναγκαίες. Ακόμα ένα σημάδι μάλλον πως μεγαλώνω...
