Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
I wonder if I've been changed in the night? Let me think. Was I the same when I got up this morning? I almost think I can remember feeling a little different. But if I'm not the same, the next question is 'Who in the world am I?' Ah, that's the great puzzle!

7 Δεκ 2009

In friendship we trust


Χθες βράδυ βρέθηκα να οδηγώ σε ένα σύννεφο πυκνής ομίχλης. Τη φοβάμαι την ομίχλη, είναι από τις πιο δύσκολες συνθήκες οδήγησης για μένα. Χθες βράδυ όμως δεν με φόβισε καθόλου, αντίθετα η έντονη προσπάθεια που έπρεπε να καταβάλω για να οδηγήσω με βοήθησε να ξεκαθαρίσω πολλές σκόρπιες σκέψεις μου. Περνάω πάλι μια από κείνες τις φάσεις που δεν με πολύ-νοιάζει να βγαίνω, αντίθετα απολαμβάνω την ησυχία του σπιτιού μου και την χαρά του να χουχουλιάζω με ωραίες ταινίες, ή βιβλία. Βγαίνω έως ελάχιστα και προσπαθώ να είμαι πολύ επιλεκτική, κυρίως επειδή έχω την έντονη επιθυμία μέσα μου να διαχωρίσω τι έχει πραγματική αξία στο παρόν στάδιο και τι όχι.

Τα κυριότερα δε ερωτήματα μου στρέφονται γύρω από το θέμα της φιλίας, κυρίως γιατί νοιώθω ότι είναι ένα θέμα που δεν κατάκτησα ποτέ σε τέτοιο βαθμό που να νοιώσω αρκετά καλά, που να πιστέψω ότι τώρα μπορώ να επαναπαυτώ. Πάντα ονειρευόμουνα ως ιδανικό σενάριο μια παρέα τριών έως πέντε ατόμων, αγόρια κορίτσια, όπου ο καθένας θα συμμετείχε ως ξεχωριστή οντότητα. Θα είχε ο καθένας τις ασχολίες του, τα ενδιαφέροντα του, τους προβληματισμούς του και θα προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν όλα αυτά μεταξύ τους με ειλικρίνεια, με όλους τους φόβους και τα πάθη τους. Καθένας θα παράσυρε τους υπόλοιπους σε εξόδους του γούστου του και οι υπόλοιποι θα είχαν την ανοικτόμυαλη καλή διάθεση να ακολουθήσουν χωρίς πολλά κολλήματα, από επιθυμία να μοιραστούν τα πάθη του φίλου τους. ‘Η θα μαζεύονταν όλοι κάπου χαλαρά (π.χ. σε σπίτι, καφέ, μπαράκι, πάρκο…) για αμπελοφιλοσοφίες και ανταλλαγή θετικής ενέργειας. Δεν θα έπρηζαν ο ένας τον άλλο, αλλά θα αλληλοσυμπληρώνονταν. Δεν θα χρειάζονταν τη συνεχή επαφή, ή να περνούν τη μισή του μέρα στα τηλέφωνα αλλά θα ενεργούσαν ο καθένας ανεξάρτητα σύμφωνα με την προσωπικότητα και τα ενδιαφέροντα τους και θα επικοινωνούσαν ουσιαστικά, όταν θα είχαν χρόνο να απολαύσουν την παρέα ο ένας του άλλου. Καθένας τους θα ένοιωθε πιο δυνατός γιατί θα είχε σταθερό σημείο αναφοράς τους υπόλοιπους και θα ήξερε ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να έχει έστω ένα από αυτούς δίπλα του.

Μέχρι τώρα ήμουν αρκετά τυχερή ώστε να γνωρίσω αρκετά άτομα στη ζωή μου, που υπήρξαν φίλοι μου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Έμαθα, πήρα και αποκόμισα πολλά διδάγματα από αυτούς.Κάποιοι από αυτούς είναι για μένα και φίλοι ζωής. Αντίστοιχα όμως αρνήθηκα πολλές φορές να μείνω σε μια παρέα που δεν με εξέφραζε, που οι πράξεις της πήγαιναν αντίθετα στα πιστεύω μου, που αποδεικνυότανε πολύ ρηχή για να μπορέσει να αφουγκραστεί τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες μου. Το αποτέλεσμα αυτών μου των επιλογών είναι ότι ένοιωσα πολλές φορές το αίσθημα της μοναξιάς, που παρεμπίπτοντος αποτελεί και τη μεγαλύτερη φοβία μου. Κάθε τέτοια απόρριψη δε, την βίωσα σαν προσωπική μου ήττα και ποτέ δεν σκέφτηκα υπεροπτικά για αυτές μου τις αποχωρήσεις. Φιλτράρονταν μέσα από την σφαίρα του πόσο αλληλό-αξιοποιήσιμο ήταν το συγκεκριμένο σύνολο (με την έννοια που το έχω περιγράψει στο παρελθόν σε αυτό το blog).

Στην τελική δεν ξέρω αν η στάση μου αυτή ήταν σωστή, γιατί παρά το γεγονός ότι μπορώ με σιγουριά να πω ότι υπάρχουν συγκεκριμένοι άνθρωποι τους οποίους μπορώ να αποκαλώ Φίλους, από την άλλη (με εξαίρεση μια μόνο χρονιά) δεν κατάφερα ακόμα ούτε καν να πλησιάσω το ονειρικό μου σενάριο. Εξακολουθώ λοιπόν να παιδεύομαι μήπως κάνω κάτι στραβά, αν πρέπει να βάλω νερό στο κρασί μου και να συμβιβαστώ με ανθρώπους που θα πρέπει να δικαιολογήσω κάποιες συμπεριφορές τους που με ενοχλούν και θα πρέπει να καταβάλω μεγαλύτερη προσπάθεια να τους καταλάβω και να τους αποδεκτώ…

«Each friend represents a world in us, a world possibly not born until they arrive, and it is only by this meeting that a new world is born.» (Ann Richards)