Ψαρεύοντας στην λίμνη του μυαλού

Το 'χα σχεδόν ξεχάσει αυτό το αίσθημα/φάση μέχρι που με ξαναβρήκε και τώρα μου φαίνεται γνώριμό, οικείο. Εξακολουθώ να θέλω ριζικές αλλαγές στην ζωή μου, από τον καιρό που επέστρεψα εξακολουθώ να ψάχνω για φίλους, ενδιαφέροντα, ποιότητα ζωής, το αίσθημα όχι ότι ανήκω (αυτό μου συνέβη μόνο 2 φορές και γι' αυτό το θεωρώ σπάνιο) αλλά ότι χωρώ, ότι αυτή η χώρα έχει στ' αλήθεια θαύματα για μένα. Είμαι ήδη δε στο δεύτερο spring clean της ζωής μου και, πιστέψτε με, δεν έχει τόσο πολύ καιρό που επέστρεψα... Αυτό κανονικά θα έπρεπε να με είχε τρομοκρατήσει. Όμως ανταυτού είμαι ήρεμη ή μάλλον αρκετά ήρεμη (ήρεμη δεν θυμάμαι να' χω υπάρξει ποτέ). Υπάρχουν πράγματα που με ενοχλούν, υπάρχουν και πράγματα που με αγχώνουν αλλά για κάποιο λόγο δεν νιώθω ανήσυχη, δεν τρώγομαι με τα ρούχα μου και δεν τρελαίνομαι με το πότε θα κατακτήσω όλα αυτά για τα οποία αδημονώ ή απλά θέλω.

Νιώθω αυτάρκης, ικανοποιημένη. Δεν μ' ενοχλεί που μου ακυρώνουν πλέον σχέδια για εξόδους ή που περνάω τα πλείστα βράδια σπίτι βλέποντας σειρές. Είναι σαν να έχει ωριμάσει κάτι μέσα μου ή σαν να έχω βρει κάπου μια πηγή υπομονής και σαν να ξέρω ότι αυτά που θέλω και που επιδιώκω θα' ρθούν, σιγά σιγά αλλά θα' ρθούν. Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να’ ναι και η ελπίδα... Δεν ξέρω. Δεν ξέρω καν αν έχω συμβιβαστεί ή αν έχω παραιτηθεί ή αν όντως όλη αυτή η φάση είναι αρνητική και όχι θετική.

Όμως, τουλάχιστον μες’ το μυαλό μου νιώθει θετική.