Σε αναζήτηση της ευτυχίας

Η πρώτη εβδομάδα του Σεμπτέμβρη κύλησε βασανιστικά αργά, επιστροφή στην πεζή πραγματικότητα, επιστροφή στην μιζέρια της κλεισούρας, στο καταθληπτικό φώς των φλορέντζων και στα εξαντλητικά ωραρία. Δεν είχα όρεξη για τίποτα αυτή την εβδομάδα, νοητά απόρριπτα κάθε δραστηριότητα που μπορούσα να σκεφτώ γιατι δεν μου φαινόταν αρκετα συναρπαστική ή ενδιαφέρον (μόνο Heroes παρακολουθούσα μεταμανίας). Στην πραγματικότητα όμως ήξερα πως το πρόβλημα ήταν αλλού, ήταν ο εαυτός μου που ξαφνικά δεν μου φαινόταν συναρπαστικός και ενδιαφέρον.

Το μυαλό όμως, όπως πάντα σ’ αυτές τις φάσεις, δούλευε ασταμάτητα. Και χθες μεταξύ σοβαρού κι αστείου προέκυψε μια πολύ όμορφη συζήτηση στο γραφείο για το «τι είναι ευτυχία». Σαφέστατα είναι μια κατάσταση του μυαλού, κάτι που πρέπει να πηγάζει από μέσα σου, τουλάχιστον για να μπορεί ο καθένας να την αντιληθφεί. Όμως ποια είναι τα υλικά που μας προκαλούν αυτη την κατάσταση.


Ο Φάμελος τραγουδάει πως «η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να’ ρθει» και η Αρβανιτάκη (η οποία εμφανίζεται απόψε στο Αμφιθέατρο Μακαρείου με Ασλανίδου) λέει ότι «εγώ το μέλλον νοσταλγώ». Άρα η ευτυχία έγγυται στην ελπίδα ότι θαρθουν καλύτερα πράγματα, πιο όμορφα, που να σε εκφράζουν και να σε γεμίζουν καλύτερα. Αλλά όπως η πείνα και ο ύπνος, έτσι και οι υπόλοιπες ανάγκες μας σαν άνθρωποι απαιτούν αμεσότερες λύσεις από αυτές. Απαίτούν χειροπιαστά πράγματα και πρακτικες απαντήσεις. Άρα όσο και να προσδοκούμε σ’ ένα καλύτερο μέλλον, το παρόν δεν παύει από το να μην μας καλύπτει.


Άρα που άλλου μπορούμε να στραφούμε; Αν αφουγκραστούμε τους U2 θα μας έλεγαν πως “What you don’t have, you don’t need it now. What you don’t know you can feel it somehow”. Ή σε πιο ελληνικό στοίχο από Ονειράμα « Ότι δεν έχεις είναι αυτό που δεν χρειάζεσαι». Άρα με λίγα λόγια η αυτάρκια φέρνει την ευτυχία. Δεν μπορώ να διαφωνήσω μ’ αυτό όντως το να ικανοποιήσε με αυτά που έχεις μπορεί όντως να οδηγήσει στην ευτυχία, και προσωπικά πιστεύω ότι είναι ένα καλό μονοπάτι. Ούτως η άλλως η ευτυχία, όπως και όλα τα υπόλοιπα πράγματα σ’ αυτή τη ζωή δεν είναι ανάγκη να ‘ναι περίπλοκη, αντίθετα επιβάλλεται σαν ανθρώπινη αναγκή να είναι χειποπιαστή, άμεση, πρακτική μα κυρίως ικανοποιητική. Και εδώ είναι που ξανακολλάω.


Τι γίνεται όταν δεν έχεις αυτά που χρειάζεσαι για να ικανοποιήσεις αυτή την ανάγκη σου; Στην τελική και το πιο απλό φαγητό χωρίς αλατοπίπερο, δεν έχει νοστιμάδα. Και εκέι νομίζω έγγυται το πρόβλημα: στην συνταγη. Στο να βρείς τα κατάλληλα υλικά που θα ευφραίνουν τον δικό σου ουρανίσκο, να φτιάχνουν την δική σου νοστιμάδα. Και όπως μου έγραψε κάποτε ένας παιδικός φίλος, ο Χ., « Πρέπει να ρισκάρεις! Το να ξέρεις σε κάνει Θεό (ύβρις άρα), το να ρισκάρεις άνθρωπό – άμα δεν κάνεις ούτε το ένα, ούτε τ’ άλλο σε κάνει υπάνθρωπό».


Και μετά από όλη αυτή την ανάλυση της ευτυχίας, κάπου ξαναβρίκα την δική μου χαμένη ελπίδα για να ξαναπροσπαθήσω. Ποιός ξέρει στην μαγειρική δεν τα πάω κι άσχημα, οπότε γιατί να μην τα καταφέρω καλύτερα και με τη συνταγή της προσωπικής ευτυχίας μου ( παρεπιμπτώντος το σκ θα ξαναδώ το «Pursuit of Happiness», ακόμα λίγη έμπνευση δεν βλάπτει). Άπλα θα συνεχίσω να δοκιμάζω μέχρι να βρω τα τέλεια υλικά!

 Και κάτι τελευταίο, σε αναφορά της προηγούμενης ανάρτησης, το τελευταίο υλικό της ευτυχίας (το μυστικό της γιαγιάς τύπου), είναι πώς δεν πρέπει ποτέ να αφήνεις την όποια καταστάση να καταντήσει βαρετή ή ανούσια. Να διατηρείς καταστάσεις ενώ αυτές καθ’ αυτές έχουν λήξει. Η ευτυχία είναι μια κατάσταση του μυαλού και ώς τέτοια πρέπει να διατηρεί το ενδιαφέρον μας. Άλλωστε ποιός δεν συμφωνεί πώς το ξαναζεσταμένο φαγητό πάντα χάνει από την γεύση του.