Ζήσε το μύθο σου ... παντού

Αγαπητοί φίλοι.

Το πα και το κανα. Εδώ και 6 μέρες βρίσκομαι στην Αθήνα! Μου φαίνεται περίεργο στα αλήθεια. Τις πλείστες ώρες νομίζω ότι βρίσκομαι σε διακοπές και ότι σύντομα θα επιστρέψω πίσω. Κατά διαστήματα βέβαια τρώω φλασιές και ξαφνιάζομαι, αντιδρώ αρνητικά το πρώτο δευτερόλεπτο αλλά μετά απλά χαμογελάω πλατιά. Δεν με έχει βαρέσει ακόμα η μιζέρια των διαδηλώσεων και των βαρετών καλοκαιρινών ειδήσεων. Προς το παρόν  μόνο χαίρομαι και κυρίως ξεκουράζομαι.

Η συνδεση με το ιντερνετ είναι περιορισμένη αλλά θα προσπαθήσω να σας γράφω κατά διαστήματα με τα νέα μου.

Καλό καλοκαίρι σε όλους!

Once Upon a Summer…

Χάθηκα το ξέρω… Έπηξα στη δουλεία, έπηξα και στο τρέξιμο της αναζήτησης για δουλειά στην Αθήνα. Τα αποτελέσματα όμως προβλέπονται θετικά και η αλλαγή πλησιάζει.

 Δεν τολμώ ακόμα να το παραδεκτώ στον εαυτό μου. Το αίσθημά της φοβίας, η ανησυχία, το άγχος και η αγωνία δεν με εγκατέλειψαν ακόμα. Όμως κατά διαστήματα όταν ξεχνιέμαι, όταν ξεθαρρεύω και αφήνομαι στα όνειρα μου με πλημυρρίζει ένα κύμα χαράς και ενθουσιασμού.


Κατά το δύσκολό αυτό χρονικό διάστημα ο Μ. ήταν πάντα δίπλα μου, το στήριγμα και ο βράχος μου, υπενθυμίζοντας μου κάθε στιγμή γιατί αυτός είναι ο δικός μου άνθρωπος. Στην όλη τρέλα που μας περιβάλλει, κατάφερνε να κάνει κάθε μας στιγμή να νιώθει βολική, σωστή, όμορφη και αυτό μου έδινε δύναμη να συνεχίσω να παλεύω, αυτό μου έδινε σιγουριά για την ορθότητα της απόφασης μου.


Το να μπορείς να επενδύεις συναισθηματικά σε ένα άνθρωπο που σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερη, που σε εμπνέει να κάνεις περισσότερα πράγματα, που σου υπενθυμίζει τους πραγματικούς σου στόχους και με τον οποίο νιώθεις να βρίσκεσαι σε αρμονία ακόμα και όταν διαφωνείται είναι ότι πολυτιμότερο. Όταν είμαι δίπλα του νιώθω όλα μου τα όνειρα λίγο πιο κοντά.


Μην βιαστείτε να χαρακτηρίσετε όλα τα παραπάνω ως ρομαντικούς παραλογισμούς. Από το λίγο που γνωριστήκαμε αυτό το διάστημα θα έπρεπε να ξέρετε ήδη ότι είμαι αρκετά ορθολογίστρια ώστε να μην μπορώ να εκφράσω τίποτε από όλα αυτά χωρίς υπερβολική σκέψη και ακόμα περισσότερη ανάλυση. Όμως για μια κοπέλα που είναι σε ένα αέναο εσωτερικό πόλεμο μεταξύ προσωπικής ευτυχίας και επαγγελματικής δόξας είναι πάντα πολύ δύσκολο να ιεραρχώ τις προτεραιότητες μου και ακόμη πιο δύσκολό να βρίσκω τις ισορροπίες μου και έτσι όλο αυτό που βιώνω είναι πρωτοφανές για μένα και με κάνει να σκέφτομαι πόσο σημαντικό είναι το να μπορείς να εμπιστεύεσαι και να επενδύεις συναισθηματικά, όταν όλα αυτά τα τόσο δύσκολα για μένα, ξαφνικά νιώθουν εύκολα!


Στις καινούργιες αρχές και σε ένα σπουδαίο καλοκαίρι για όλους σας.

Μεσ’ τα ερείπια του καιρού ζωή πάω να κτίσω

Νιώθω κρύο ιδρώτα να με λούζει και έχω ένα κόμπο στο στομάχι. Το μυαλό μου στροβιλίζει, σκόρπιές σκέψεις μισοτέλειωτες… Το ήξερα από την αρχή ότι είμαι το πιο ανάποδο ψάρι της λαοθάλασσας, άλλωστε αυτή η στάση με χαρακτήριζε ανέκαθεν. Άλλα μετά τις εξελίξεις των τελευταίων καιρών και μετά το χαώδες αποκορύφωμα των χθεσινών γεγονότων, δεν ξέρω πλέον αν η απόφαση μου είναι σωστή. Δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να κτίσουμε ζωή μέσα από τα συγκεκριμένα ερείπια. Δεν είμαι συγχυσμένη, όχι. Το αίσθημα που νιώθω είναι ο φόβος της αβεβαιότητας για το πώς θα τα καταφέρω να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα, δηλαδή να φτιάξουμε τη δική μας ζωή με τον άνθρωπο μου.

Από την άλλη όπως μου υπέδειξε ο Μ. οι διαδηλώσεις θα καταλαγιάσουν, τα μέτρα θα επιβληθούν και τον δικό μας εργασιακό χώρο δεν τον επηρεάζουν τόσο όσο άλλους, δηλαδή τους δημόσιους υπαλλήλους και την εργατική τάξη. Η ρουτίνα θα επιστρέψει με τα σταθερά ίδια προβλήματα, κυκλοφοριακό και κακή οικονομία. Και ταυτόχρονα η Αθήνα θα παραμένει πάντα η μεγάλη πόλη με τις περισσότερες επιλογές και ευκαιρίες και ίσως στο μέλλον και δυνατότητες.


Σκέφτομαι πώς την πίστεψα αυτή την αλλαγή, ευελπιστούσα μέσα από αυτή θα κατάφερνα να φτάσω πιο κοντά στα θέλω μου. Αυτό είναι που με ώθησε εξαρχής να κάνω αυτή την επιλογή. Ένα μου κομμάτι ακόμα το πιστεύει δηλαδή. Και το ενδεχόμενο να μείνω Κύπρο με πνίγει, γιατί νιώθω ότι εδώ όλα μου τα θέλω βρίσκουν αδιέξοδα. Από την άλλη όμως δεν ξέρω αν είναι ρεαλιστικό να πιστεύω ότι αυτή η αλλαγή θα μας βγει σε καλό. Πώς στ’ αλήθεια να περιμένω ότι θα καταφέρω να φτιάξω τον δικό μου μικρόκοσμο με τον άνθρωπο μου, πέντε καλούς φίλους και μια σχετικά άνετη ζωή. Και σε ένα πολύ μετέπειτα στάδιο όταν θα φτάσουμε στο σημείο του να κάνουμε οικογένεια πώς θα καταφέρω να εξασφαλίσω και να εγγυηθώ για ότι θα μπορώ να παρέχω τα ακριβώς ίδια στην οικογένεια μου;


Και ότι γίνονταν πράγματα και προκύπτουν θετικές εξελίξεις και ότι σιγά σιγά ετοιμαζόμουνα να κάνω την μεγάλη έξοδο….

«Μη μου μιλάς για κόλαση

την έχω ζήσει όλη

μην μου μιλάς για ουρανούς

για θειο περιβόλι

μην μου μιλάς για ουρανούς

για θειο περιβόλι

Μη μου μιλάς για τα παιδιά

που ψάχνανε στους δρόμους

σαν τους αλήτες τους σοφούς

δεν ξέρουν από νόμους

σαν τους αλήτες τους σοφούς

δεν ξέρουν από νόμους

Μην μου μιλάς για τίποτα

δεν ξέρω ν' απαντήσω

μες τα ερείπια του καιρού

ζωή παω να χτίσω

μες τα ερείπια του καιρού

ζωή παω να χτίσω»

Say what!!!

Συμπλήρωνα μια αίτηση πρόσληψης για μία τράπεζα και μεταξύ άλλων ζητούσε να δηλώσω τους στενούς μου συγγενείς που εργάζονται στην εν λόγω τράπεζα; Είναι ένα πράγμα να λέμε στην Κύπρο ότι υπάρχει ένα έντονο πελατειακό σύστημα και ότι χρειάζεσαι μέσο και συγγενείς σε θέσεις κλειδιά για να βρεις δουλειά και είναι άλλο να το βλέπεις ευθαρσώς γραμμένο σε μία επίσημη αίτηση εργοδότησης!

Σοκαρίστηκα στ’ αλήθεια αλλά το τι με σόκαρε περισσότερο από αυτό είναι ότι η μαμά μου το βρήκε πολύ φυσιολογικό και μάλιστα μου κάνει μια άσε να πάρω τον τάδε τηλέφωνο αύριο για να συνεννοηθώ και να τον δηλώσεις σαν συγγενή μας!

 

Έχουμε ξεφύγει τελείως ή μου φαίνεται;;;

Βασανιστικα ερωτήματα

Γιατί ενώ οι θερμιδικές μας ανάγκες μειώνονται (βλέπε καθιστική ζωή, ηλικία κλπ), οι περισσότεροι άνθρωποί τείνουν να τρώνε περισσότερο; Γιατί αφού δεν το χρειαζόμαστε για την επιβίωση μας, λαχταρούμε το καλό και πολλές φορές το πλούσιο φαγητό;

Γιατί σαν μεσογειακοί λαοί έχουμε τόσο πάθος με το φαγητό που περιστρέφουμε όλες μας τις κοινωνικές συναναστροφές γύρω από το φαγητό, αλλά και προσμετρούμε το καλό (και πολλές φορές και το πολύ) φαγητό σαν παράγοντα διασκέδασης;

 

Υ.Σ.: Κάνω δίαιτα και αφού δεν μπορώ να απολαμβάνω τους γευστικούς πειρασμούς, τουλάχιστον προβληματίζομαι σχετικά με αυτούς.

Εν αναμονή...

Χάθηκα πάλι το ξέρω…. Και δεν είναι ότι μου λείπει η έμπνευση. Από τη στιγμή που μας άφησε ο ψυχοπλακωτικός χειμώνας και καλωσορίσαμε την άνοιξη, το μυαλό δουλεύει και για υπερωρίες! Ενθουσιάζομαι για όλες τις εκδηλώσεις που ανακοινώνονται, λαχταρώ να πάω σε συναυλίες και σε παραστάσεις, σε θέατρα και ωραίες κινηματογραφικές προβολές! Ταυτόχρονα όμως νιώθω να παραλύω από ένα αίσθημα εγκράτειας, καθότι το όλο θέμα με την μεγάλη αλλαγή δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη.

Ψάχνω μανιωδώς για δουλεία που είναι τρομερά ψυχοφθόρα διαδικασία! Νιώθω τύψεις κάθε φορά που εφησυχάζομε λίγο. Ταυτόχρονα, το ότι η είδηση έχει ξεκινήσει να διαρρέει σε γνωστούς και φίλους είναι επίσης πολύ κακό για μένα, γιατί ως γνωστό οι Κύπριοι λατρεύουν να εντοπίζουν πόσο χάλια είναι η Ελλάδα σε σχέση με την Κύπρο. Ηδονίζονται με το να αυτό-επιβεβαιώνονται ότι ο κυπριακός τρόπος ζωής είναι μακράν καλύτερος από τον ελληνικό, ότι είμαστε πιο συγυρισμένοι, πιο καλοβαλμένοι, έχουμε καλύτερη ποιότητα ζωής κλπ κλπ. Και εγώ καλούμαι να διατηρήσω ένα καθαρό κεφάλι και μια ευγενική στάση απέναντι σε όλες τις βλακείες που ακούω. Και είναι κάποια από τα σχόλια που ακούω που κάνουν τη ψυχραιμία και την αισιοδοξία μου να βουλιάζουν κατακόρυφα!

Είναι και το μεγάλο στοίχημα ότι μέσα από αυτή την αλλαγή, η δική μου κρυφή επιθυμία είναι να κάνω μια καλύτερη αρχή. Θέλω να βρω την δική μου ποιότητα ζωής, που όπως έχω πει επανειλημμένα σε αυτό το μπλοκ βρίσκεται στην απλότητα. Απλό, ζεστό και κυρίως δικό μας σπιτάκι, με ένα άνθρωπό να με καταλαβαίνει και να είναι σύντροφος (το έχουμε!). Λίγοι και καλοί φίλοι που να έχουν καλή διάθεση και ενέργεια να κάνουν πραγματάκια [βλέπε συναυλίες, παραστάσεις, θέατρα, κινηματογράφο, βόλτες, καφεδάκια, ποτάκια, τεμπελιάρικες βραδιές σε σπίτια και ότι άλλο προκύψει]. Βασικά ένας περίγυρος με θετική αύρα σαν βάση. Άνθρωποί που να μην κουράζεσαι και μόνο στην ιδέα του να τους πάρεις τηλέφωνο και να τους προτείνεις κάποια έξοδο! (το παλεύουμε) Και σε ένα επόμενο στάδιο να βρω και τον επαγγελματικό μου δρόμο, δηλαδή τι ακριβώς θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω. (το ελπίζουμε;) Αυτά! Εύκολα, λίγα, όμορφα, αλλά και πολύ δύσκολα όπως τουλάχιστον έχω βιώσει αυτό το όνειρο στην Κύπρο. Ελπίζω στην Ελλάδα να μου κάτσει καλύτερα

Δεν το εξωτερικεύω πλέον αλλά έχω πολλή αγωνία για το καινούργιο αυτό ξεκίνημα. Και αυτό με επηρεάζει γενικότερα: έπαψα πλέον να ψάχνομαι εντός Κύπρου. Ναι μεν ενθουσιάζομαι για όλα τα επερχόμενα events αλλά μπαίνει σαν αόρατο εμπόδιο το αν θα είμαι εδώ για να τα κάνω. Οι μόνοι στόχοί που με παρακινούν αφορούν στο να βελτιώσω τον εαυτό μου: δηλαδή ξεκίνησα γυμναστήριο, διαβάζω πολύ και πολλά πράματα, μαζεύω σιωπή, αφουγκράζομαι την εσωτερική μου φωνούλα, μα κυρίως παραμένω εγκρατής και αδρανής, ίσως όχι τόσο προς τα έξω όσο και προς τα μέσα.

Ελπίζω, το όλο θέμα να λυθεί γρήγορα γιατί δεν νομίζω να αντέξω για πολύ καιρό ακόμα αυτή την φαινομενική αδράνεια και την παραλυτική αγωνία!

Στην Κ

Χθες βράδυ καθώς επέστρεφα σπίτι από μια γεμάτη μέρα πέτυχα στο ραδιόφωνο το «Στην Κ» του Σιδηρόπουλου. Αυτό το τραγούδι με βάζει πάντα σε σκέψεις, ψες όμως πυροδότησε ένα κύμα από σκέψεις. Τον τελευταίο καιρό όπως σας έχω ξαναπεί παρά το ότι όλα πάνε αρκετά καλά, εγώ δεν νιώθω καθόλου εντάξει. Δεν έχω όρεξη για τίποτα, είμαι πάντα σκεφτική ή κουρασμένη ή άκεφη.Τα παρασκευοσαββατοκυρίακα δεν τρελλένομαι για να βγω έξω, δεν ψάχνω τους φίλους μου (κάτι για το οποίο έχω τρελές τύψεις) απλά δεν, απλά προτιμώ να μένω εκτός. Μεγάλο μέρος αυτής μου της συμπεριφοράς οφείλεται στο ότι αποφάσισα να αλλάξω χώρα και να μετακομίσω στην Αθήνα (η μεγάλη αλλαγή που σας έλεγα…). «Μες τα ερείπια των καιρών ζωή πάω να κτίσω» που λέει και ο Παύλος, αλλά την πήρα την απόφαση μου και δεν την αλλάζω αν δεν την ζήσω πρώτα! Έτσι λοιπόν μέρος της ακεφιάς μου σίγουρα οφείλεται στο άγχος του να βρω δουλεία εκεί και στην ανησυχία να πάνε όλα καλά και να μου κάτσει η αλλαγή.

Όμως περίμενα να είμαι πιο ενθουσιώδης για το όλο σκηνικό. Στην τελική την απόφαση την πήρα πιστεύοντας ότι είναι για καλό, πιστεύοντας ότι είναι αυτό που θέλω. Περίμενα να με πιάσει η μανία να θέλω να χορτάσω τους φίλους και το νησί πριν το εγκαταλείψω. Η συμπεριφορά μου λοιπόν παραξενεύει πρώτα και κύρια εμένα.


Ακούγοντας λοιπόν το «Στην Κ» ψες βράδυ και το Παύλο να σιγοτραγουδάει μελαγχολικά «όταν κάποιο βράδυ θα σε ξυπνήσει απότομα η κραυγή σου και τρέξεις στη μαμά σου να το πεις και κείνη τρομαγμένη μες το ψυγείο κλείσει την φωνή σου, θα ναι αργά μεσάνυκτα και θα’ χεις κουραστεί», σκέφτηκα ότι το άγχος και η ανησυχία ίσως να είναι πολύ βαθύτερα από ό’τι θέλω να παραδεκτώ. Νιώθω σχεδόν να παραλύω όταν συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι στο πιο κρίσιμο σημείο της ζωής μου, στο σημείο όπου τελείωσαν τα όνειρα και η φοιτητική ανεμελιά και τώρα πρέπει να πράξω τις σημαντικότερες αποφάσεις της ζωής μου που θα καθορίσουν τη ζωή μου από δω και να πάει. Θα καθορίσουν ίσως το αν θα είμαι ευτυχισμένη ή όχι.


Ο άντρας που διάλεξα βιτρίνα στην ζωή μου συχνά με ρωτά «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις», αλλά εγώ δεν κατάφερα ακόμα να δώσω απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Ξέρω πώς θέλω να είμαι όταν μεγαλώσω, ευτυχισμένη, γεμάτη από αγάπη και από ανθρώπους που να τους αγαπώ και να με αγαπούν (αριθμητικές συσχετίσεις δεν χωρούν σε αυτό που λέω). Θέλω να νιώθω ότι κάνω πράγματα που με ευχαριστούν, είτε αυτό ονομάζεται δουλειά, είτε σύντροφός, είτε πολύ πολύ πολύ αργότερα οικογένεια. Με αυτό δεν εννοώ ότι θέλω να βρω την μαγική συνταγή για να τα χω όλα ρόδινα, ούτε πιστεύω σε τέτοια παραμύθια. Εννοώ ότι στο τέλος της ημέρας να μπορώ να πω ότι όλα αυτά που βιώνω καλά και κακά το αξίζουν γιατί κάνω το γούστο μου ή κάνω πράγματα στα οποία πιστεύω.


Να ήξερα και τι είναι. Να είχα και ένα συμβόλαιο που να μου εγγυάτο ότι η επιλογές μου θα πετύχουν κιόλα και ότι δεν θα καταντήσω να βλέπω τις αλήθειες μου στο πάτωμα γυμνές…


Πώς το κάνατε εσείς αυτό ρε παιδιά, πώς βρήκατε τι θέλετε να γίνετε όταν μεγαλώσετε;


Υ.Γ.: Πάω να δω το Alice in Wonderland. Αναμείνατε σχόλια για τη σωσία μου. Άμα δεν με κάνει καλά η ατάλαντη, μαύρο φίδι που την έφαγε… :οΡ